Tales of Graces f Remastered
Tales of Graces is een van de meest omstreden delen in de langlopende actie-RPG serie. Deze game kwam in eerste instantie alleen in Japan uit voor de Wii in 2009, maar gamers in het Westen konden pas in 2012 een opgepoetste versie spelen op de PS3. Nu is er dus een nieuwe remaster die de game beschikbaar maakt voor alle moderne consoles en pc.
De reden dat Tales of-fans nooit over Graces raken uitgepraat is het feit dat veel spelers vinden dat het tegelijk hele sterke en hele zwakke elementen heeft. Meestal wordt het verhaal met de grond gelijk gemaakt, terwijl het vechtsysteem de hemel in wordt geprezen. Dit was ook mijn mening in 2012. Van een consensus is overigens geen sprake, want er zijn ook genoeg fans die hier anders over denken.
Inmiddels is het dus alweer bijna dertien jaar later, zou mijn mening van de game nu anders zijn? Ik verklap het alvast: ik ben nu nog meer onder de indruk van de diepgang van het vechtsysteem, maar helaas vind ik het verhaal en de personages echt bijna belabberd. Excuses dat ik gelijk mijn pen in gal en alsem moet dopen, maar het is handig om eerst het narratief te bespreken.
Tales of Graces speelt zich af in een wereld genaamd Ephinea. Aan het begin van het spel ontmoeten hoofdpersonage Asbel Lhant en zijn broertje Hubert een mysterieus meisje met geheugenverlies en even later ook de kroonprins van een van de drie grote machtige landen in Ephinea. De kinderen worden vrienden, maar na een tragische gebeurtenis verandert hun lot en hun wegen scheiden.
Vervolgens maakt het verhaal een sprong in de tijd van zeven jaar en leren we dat er in Ephinea pure chaos is ontstaan. Er is een politieke en militaire machtsstrijd tussen de drie landen onstaan en de voormalige vrienden spelen uiteraard snel sleutelrollen in dit alles. Met de opzet is helemaal niets mis. Sterker nog, behalve een paar irritante clichés zou ik het zelfs veelbelovend noemen. Helaas is de uitvoering uiteindelijk niet om over naar huis te schrijven.
Het verhaal van Tales of Graces is bovenal idealistisch tot het punt dat het nep en geforceerd overkomt. Alle problemen in Ephinea kunnen volledig opgelost worden door enkel vriendschappen te sluiten. De meer duistere elementen en intrigerende politieke kwesties die initieel werden gepresenteerd worden zo goed als volledig irrelevant in de tweede helft van de game. Het verhaal is daardoor heel voorspelbaar en ook vrij kinderachtig, waardoor het mij wederom niet kon bekoren.
Tales-games bevatten wel vaker relatief slechte verhalen, maar worden dan nog deels gered door leuke personages die met grappige dialogen in ieder geval veel van het leeswerk amusant houden. Helaas was ik nooit gecharmeerd door het groepje in dit spel. Hun achtergronden en de beslissingen die ze nemen tijdens het verhaal waren meestal saai of juist irritant. Het enige lichtpuntje zijn de traditionele ‘skits’ (korte optionele scenes). Deze zijn dan wel weer vaak grappig en vergeleken met andere Tales of-games bovengemiddeld leuk.
Als je RPG’s speelt voor een goed verhaal en interessante personages ben je dus bij Tales of Graces bij het verkeerde adres. Ondanks zo’n gigantisch minpunt adviseer ik je om toch nog dit spel misschien een kans te geven. Tales of Graces heeft namelijk nog altijd het beste vechtsysteem in de serie. Ik had niet verwacht dat dit systeem in 2025 nog steeds zo veel indruk zou maken. Inmiddels zijn actie-RPG’s namelijk lang niet meer zeldzaam en zijn we als spelers hele hoge kwaliteit gewend.
Daar waar in je in veel Tales of-games vaak zogenoemde ‘Artes’ (speciale vaardigheden) zit te spammen moet je in Graces nadenken over bijna elke actie die je uitvoert. Zelfs gewone aanvallen uitvoeren en ontwijken zijn afhankelijk van een meter die snel leegloopt, dus als je lui op knoppen drukt kom je nergens. De voorgenoemde meter laadt vanzelf weer op, maar dat gebeurt veel sneller als je een ‘perfect dodge’ uitvoert, dus je bent constant op je tegenstanders aan het letten zodat je daar van kunt maken. Met een volle meter kun je vervolgens de uitgebreide combo’s uitvoeren die in dit vechtsysteem mogelijk zijn. Die kunnen dermate technisch worden dat je soms het gevoel krijgt dat je een Street Fighter-achtige vechtgame zit te spelen.
De diepgang in dit spel ontvouwt zich op prettige wijze middels allerlei subsystemen waarmee je steeds nieuwe vaardigheden en combo’s leert. Daarnaast is het ook verrassend strategisch. Vijanden hebben vaak specifieke zwakke punten die je echt wel moet raken op hogere moeilijkheidsgraden en om dat efficiënt te kunnen doen is een klein puzzel op zich. Ten slotte is elk personage in dit spel leuk om mee te spelen - iets dat lang niet altijd een zekerheidje is in Tales of-games - en ze hebben allemaal zelfs meerdere vechtstijlen die je ook nog kunt combineren.
Het vechtsysteem is dus dermate goed dat ik alsnog een leuke tijd had met deze game. Het maakt bij lange niet alle minpunten goed natuurlijk. Ik heb bijvoorbeeld nog niet eens genoemd dat de wereld en de dungeons in dit spel vrij conservatief zijn ontworpen en daardoor weinig indruk maken. Het gaar hier origineel ook om een Wii-game. Ondanks dat dit al de tweede keer is dat het een remaster krijgt is dat nog altijd merkbaar.
Deze nieuwe remaster voegt overigens weinig nieuwigheden toe. De resolutie is weer opgeschroefd natuurlijk, waardoor het Graces in ieder geval scherp oogt. Er zijn ook een paar ‘quality of life’ verbeteringen, zoals een auto save-functie en de mogelijkheid om gevechten gelijk opnieuw te proberen als je verliest. Verder krijg je als je het een nieuw spel begint de mogelijkheid om een hoop cheats te activeren die je bijvoorbeeld veel meer geld en ervaringspunten geven, maar dat verpest het spel alleen maar. Het feit dat deze versie met alle DLC (waaronder een post-game epiloog en veel kostuums) is dan wel weer fijn.
Conclusie:
Al met al ben ik blij dat Bandai Namco Tales of Graces f heeft voorzien van een nieuwe remaster. Het is dertien jaar later nog steeds wel frustrerend dat het beste vechtsysteem in de serie gekoppeld is aan een verhaal en personages die ik als inferieur zou beschrijven. Ondanks die irritatie blijft dit toch nog altijd een van de meer unieke delen in deze franchise. Het is lastig om dit spel enthousiast aan te raden, omdat de meest gamers RPG’s spelen voor een goed verhaal. Echter, als je net als ik het ook grotendeels prima vindt om zo’n RPG enkel voor de gameplay te spelen zou dit een voltreffer kunnen zijn.
Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox Series X|S, Xbox One, Switch en pc.