Mario & Luigi: Brothership
Liefhebbers van Mario RPG’s worden het afgelopen jaar flink getrakteerd. Na goede remakes van Super Mario RPG en Paper Mario: The Thousand Year Door moet nu de climax volgen aan de hand van een volledige nieuwe game: Mario & Luigi: Brothership. Helaas is deze nieuwe titel een beetje een domper gebleken.
Mario & Luigi en Paper Mario waren aan het begin van de eeuw alom geliefd door zowel pers als publiek. Na een paar succesvolle sequels werden beide series helaas steeds minder. Vijftien jaar na de eerste release zou je zelfs kunnen stellen dat Mario RPG’s plotseling obscuur waren geworden en ontwikkelaar AlphaDream ging in 2019 failliet. In hoeverre de gekelderde kwaliteit aan de ontwikkelaars lag of aan specifieke mandaten van Nintendo, zoals de eis om enkel Toads als NPC’s te gebruiken, is lastig om aan te wijzen. Het punt is dat fans van Mario RPG’s weinig uitzicht meer hadden op nieuwe leuke titels.
Nintendo lijkt sinds kort eindelijk weer potentie in Mario RPG’s te zien en dat heeft geleid tot remakes en eindelijk ook een nieuwe game. Mario & Luigi: Brothership is gemaakt door een nieuwe ontwikkelaar, al werken er naar verluidt ook een paar voormalige AlphaDream-medewerkers aan deze game. De onthullingstrailer gaf fans zoals ik hoop. Brothership introduceert een vers nieuw uiterlijk, maar oogt verder als een klassieke Mario & Luigi-game.
Na meer dan dertig uur spelen moet ik helaas concluderen dat Brothership ondanks goede intenties in fundamentele aspecten tekort schiet. In essentie zou ik stellen dat dit spel oudere fans zoals ik niet goed bedient omdat het enkel kinderen als doelgroep heeft. Zulke games zouden leuk moeten zijn voor alle leeftijden, maar Brothership is dermate kinderachtig dat het lastig was voor mij om een connectie te maken met deze game. Het spel is overigens volledig in het Nederlands te spelen, dus het is sowieso toegankelijk voor die jongere doelgroep.
Er zijn andere problemen, zoals overmatige hand-holding en de rol van Luigi, maar daar kom ik later op terug. Eerst is het handig om even uit te leggen waar dit spel over gaat. Mario, Luigi en een paar andere personages uit de Mushroom Kingdom worden aan het begin van het verhaal door een mysterieus portaal opgezogen en naar een nieuwe wereld vervoerd genaamd Concordia. Dit land is kort geleden letterlijk opgesplitst in verschillende eilanden waardoor de inwoners geïsoleerd zijn geraakt. Mario en Luigi besluiten om het volk te helpen en de eilanden weer met elkaar te verbinden terwijl ze tegelijk naar de oorzaak van de ramp gaan zoeken.
Het besnorde duo reist op een gigantisch schip dat over lineaire zeestromingen zeilt om de verschillende eilanden te bereiken. Qua structuur is het spel dus zeker niet open en je hebt heel weinig controle over het schip, maar je kunt wel af en toe kiezen welk eiland je als eerste wil doen. Als je een hoofdstuk hebt uitgespeeld gaat er weer een nieuw stukje zee open en kun je weer bij een nieuw groepje eilanden komen. Elk eiland heeft weer zijn eigen thema natuurlijk. Je gaat bijvoorbeeld van een jungle naar een pretpark, of de eilanden hebben extreme weersomstandigheden. Wat dat betreft zit de variatie er wel lekker in.
Met het concept van Brothership zit het dus wel snor. Waar gaat het dan mis? Nou, laat ik vooral vooropstellen dat het grotendeels een prima game is, maar mijns inziens wordt de identiteit van de serie te veel aangetast. Dat uit zich vooral in de humor. Van een Mario & Luigi-game verwacht ik scherpe dialogen, komische momenten die de vierde wand doorbreken en grapjes die de Mario-mythos in zijn algemeenheid op de hak nemen. Dit alles is amper aanwezig in Brothership. In plaats daarvan krijg je vooral flauwe woordgrapjes en humor die vooral leunt op personages met hele specifieke karaktereigenschappen. De grote slechterik kan bijvoorbeeld geen namen onthouden, iets dat in eerste instantie lollig is maar na een paar ontmoetingen afgezaagd wordt.
Doe maar gek, dan doe je nog niet eens gek genoeg. Dat is altijd een van de filosofieën geweest van Mario & Luigi en daardoor hebben we in vorige games absurde elementen gezien zoals vier personages tegelijk besturen, dromen die realiteit worden en de mogelijkheid om Bowser’s ingewanden te verkennen. Brothership is simpelweg veel te ‘normaal’. Het zit vol kleurloze en praatzieke personages die zelden iets leuks te vertellen hebben.
In zijn beste momenten kan Brothership nog steeds best geinig zijn, maar qua toon deed het me vooral denken aan de tekenfilms waar mijn jonge kinderen regelmatig naar kijken. Het feit dat Nintendo met dit spel op een jongere doelgroep aast wordt onderstreept door de overvloed aan tutorials. Fans die nog PTSS hebben van de eindeloze tutorials in Mario & Luigi: Dream Team Bros. zullen zeker getriggered worden, want zelfs na tientallen uren spelen wordt het spel regelmatig stilgelegd om iets simpels uit te leggen. Zo erg als Dream Team Bros. is het gelukkig uiteindelijk niet, maar het komt oncomfortabel dicht in de buurt.
Dit spel bevat sowieso weer zo’n typische Nintendo-compagnon, die eigenlijk enkel aanwezig is om ongevraagde hints te geven of onnodige informatie te verstrekken. Het gevoel dat er te veel vangrails op dit spel zitten wordt verder versterkt door niemand minder dan Luigi. De originele gimmick van Mario & Luigi is dat je beide broers tegelijk bestuurt. In Brothership hebben de bros nog steeds hun eigen knoppen, maar tijdens het spelen merk je dat je voornamelijk Mario bestuurt en Luigi gedegradeerd is tot een meelopende NPC. In tegenstelling tot eerdere games springt de groene broer nu bijvoorbeeld automatisch over platformen en als speler kun je nu allerlei commando’s aan hem geven zodat hij vanzelf zijn acties doet. Dit druist in tegen tegen die voorgenoemde originele gimmick en voelt simpelweg niet lekker.
Al die kritiekpunten gelden gelukkig niet voor het vechtsysteem. Dit aspect is ouderwets goed, want de turn-based gevechten zijn fantastisch geanimeerd en zelfs verrassend uitdagend. Net als in andere Mario RPG’s ben je niet passief naar de knokpartijen aan het kijken. Door met de juiste timing op knoppen te drukken kun je je aanvallen krachtiger maken en defensief kun je aanvallen ontwijken of zelfs een tegenstoot geven. In vergelijking met de Paper Mario-games ligt het tempo van de gevechten in Mario & Luigi een stuk hoger en dat maakt de boel dynamischer.
Brothership introduceert bovendien een hele leuke nieuwe mechaniek: Battle Plugs. Dit zijn beperkte extra effecten die je kunt toepassen en behoorlijk veel impact hebben op gevechten. Er zijn Plugs die je aanvallen versterken natuurlijk, maar je komt ook meer spannende opties tegen zoals de mogelijkheid om specifieke statuseffecten op vijanden te zetten of de optie om items gratis te gebruiken. Het is mogelijk om meerdere Plugs tegelijk te gebruiken, daarom is het tof om te ontdekken welke opties synergie met elkaar hebben. Je kunt uiteraard de Plugs niet onbeperkt gebruiken, dus je moet goed nadenken wanneer je ze precies in wilt zetten. De Battle Plugs geven het vechtsysteem een extra strategisch laagje dat het geheel meer diepgang verleent.
Dit avontuur met Mario en Luigi is overigens met meer dan dertig uur speeltijd vrij lang. Waar voor je geld zou je zeggen, maar zoals eerder aangegeven wordt er veel tijd verspild door tutorials en lange dialogen. De optionele saaie sidequests voelen als opvulsel en helaas zijn ook de laadtijden opvallend storend. Ik begrijp dat spelers altijd een grote game verwachten als ze een RPG kopen, maar dit is wederom een voorbeeld waar het vooral negatief uitpakt. Tegen het einde was ik zelfs niet meer zo enthousiast over de gevechten. Zonde, toch? Hopelijk durven ontwikkelaars het aan om RPG’s weer gewoon wat korter te maken.
Conclusie:
Mario & Luigi: Brothership is niet de terugkeer van de franchise geworden waar ik specifiek op gehoopt had. Met name de humor slaat de plank mis. Er is een meer kinderlijke toon aangenomen en er is te weinig absurditeit. De dynamische gevechten met nieuwe leuke mechanieken maken het een en ander goed, maar onder de streep is dit een wisselvallig RPG-avontuur.
Exclusief voor Nintendo Switch.
