Until Dawn
Toen de remake van Until Dawn, een game van nog geen tien jaar oud, werd aangekondigd, reageerden veel mensen kritisch. Er valt inderdaad te discussiëren of een filmische horrorgame uit 2015 al nood heeft aan een stevig geprijsde grafische revisie, maar wellicht zorgt Sony voor deze revival ter gelegenheid van de film die begin volgend jaar in première gaat. Tegelijkertijd effenen ze zo misschien het pad voor een toekomstige sequel, want de geruchten daarover klinken ook steeds heviger. Overbodige remake of niet? Dat zocht ik, als groot fan van de originele game, graag uit voor deze review.
In de kern is de remake van Until Dawn, ontwikkeld door Ballistic Moon, hetzelfde als het origineel (dat op zijn beurt werd ontwikkeld door Supermassive Games): het spel begint met tien vrienden die op vakantie zijn in een afgelegen berghut op de Blackwood Mountain. Nadat ze een nogal wrede grap hebben uitgehaald met Hannah, die schijnbaar de meest onzekere van de groep is, vlucht ze vernederd het donkere bos in. Bezorgd om haar veiligheid rent Beth, haar tweelingzus, achter haar aan, maar de twee verdwijnen en keren nooit meer terug. Precies een jaar na hun verdwijning nodigt Josh, hun broer, hun vrienden uit om terug te keren naar de hut als een manier om afsluiting te zoeken. Het is daar dat de acht vrienden zich realiseren dat hun weekendje weg waarschijnlijk niet de met ondeugd gevulde vakantie wordt die ze vooraf verwacht hadden. De zaken nemen al snel een sinistere wending. Terwijl angst zijn ijzige greep op de groep verstevigt, wordt hun uitje een onontkoombare nachtmerrie.
Het verhaal blijft grotendeels intact, met hooguit een paar extra scènes. Zo is vooral de proloog meer uitgewerkt om meer context te geven rond de beruchte grap en de tragische gevolgen ervan. En oh, er is ook een extra einde, maar dat laat ik je graag zelf ontdekken. Als speler is het nog steeds jouw taak om de acht hoofdpersonages veilig door hun huiveringwekkende nacht te loodsen totdat het ochtendgloren aanbreekt. Verdeeld in tien hoofdstukken, die elk meerdere scènes bevatten en je de controle geven over verschillende personages, verandert het verhaal afhankelijk van jouw acties en keuzes. Naarmate de plot zich ontvouwt, worden de tienerpersonages geconfronteerd met een reeks angstaanjagende gebeurtenissen en jij bepaalt wie de nacht overleeft.
De eenvoudige gameplay draait voornamelijk om het verkennen van donkere en griezelige omgevingen, variërend van de bossen rondom de berghut tot een verlaten psychiatrisch ziekenhuis. Tijdens actievolle scènes krijg je talloze, precies strak getimede, Quick Time Events voor de kiezen, je moet af en toe je controller enige tijd onbeweeglijk houden om je positie niet prijs te geven, alsook een heleboel dialoogkeuzes maken. Stuk voor stuk momenten die de richting van het filmische verhaal beïnvloeden. Soms betekent het gewoon dat je een ander personage blij of van streek maakt, andere keren zijn het keuzes van leven of dood. Until Dawn maakt negen jaar na datum alleszins nog steeds indruk als interactieve horrorfilmbeleving.
Maar dit is een remake en er zijn ook enkele onvermijdelijke verschillen. De visuele upgrade is de meest voor de hand liggende. Met behulp van de alomtegenwoordige Unreal Engine 5 zegent deze remake ons met een verbeterde belichting, verfijnde personagemodellen en een scherper beeld van Blackwood Mountain en de cast. De af en toe ongemakkelijke gezichtsuitdrukkingen van de personages en de ietwat wankele animaties nemen we graag voor lief.
Het is moeilijk te ontkennen dat de bijgewerkte graphics de remake een veel beter uitziende game maken. Het resultaat is dat de remake er dan wel eigentijdser uitziet, maar daarbij ook een deel van de originele artistieke visie verliest. De koele, blauwere kleurgradatie van het origineel is opgeslokt door een realistischere en dus ook ietwat generieke look. Het doet afbreuk aan de stijl van het origineel en offert artistiek vakmanschap op om meer aan te voelen als een moderne PS5-game. De framerate is overigens beperkt tot 30fps en sporadisch krijgt die zelfs een licht knikje naar beneden. Ondertussen kan de PS4-versie, die er vandaag de dag nog steeds goed uitziet, ook op PS5 gespeeld worden met een veel betere framesnelheid. Just saying. De nieuwe soundtrack – weg is de iconische titelsong – heeft ook veel minder impact en ook dat knaagt een beetje aan de sfeerzetting van de remake.
Terwijl het origineel bijna altijd vaste camerastandpunten gebruikte, kiest deze remake veelal voor een over-de-schouder third-person camera. De actie zit dichter op de huid van de personages, wat de soms ietwat wankele animaties extra in de verf zet. Het speelt moderner, maar die vaste camerastandpunten gaven net zo’n geweldig filmisch gevoel aan het origineel. Voorts viel ook het gekmakend trage tempo van de personages mij meteen op. Hoewel er sporadisch een kort sprintje wordt ingezet, is het allemaal merkbaar trager en daarom vond ik het hier minder interessant om te exploreren of om meteen die extra playthrough te starten. De Until Dawn-remake is volledig in lijn met de moderne gamingstandaarden, maar er is dus ook een deel van de identiteit van het origineel verloren gegaan.
Neem nu het verzamelen van totems. Die geven spelers nog steeds een korte glimp op de toekomst om ze een vaag idee te geven hoe ze in toekomstige situaties eventueel kunnen handelen. Voor deze remake zijn de originele totems herplaatst en met de compleet nieuwe hongertotems (die zonder iets te verklappen een intrigerend nieuw gezichtspunt presenteren) hebben ze het totale aantal zelfs een beetje uitgebreid. Allemaal goed en wel, maar het is mij een raadsel waarom ze er plots een geforceerd puzzelelement voor bedacht hebben. Nu moet je de totem oppakken, draaien en keren totdat je op het oppervlak ergens een scheurtje ziet, waarna het visioen wordt onthuld. Het is geen zinvolle toevoeging en haalt alleen het tempo uit de game.
Los daarvan biedt Until Dawn nog steeds een strak gepolijste en zeer spannende horrorbeleving en ik ging er met alle plezier nog een keer doorheen. Maar de dingen die Ballistic Moon heeft veranderd, worden niet gemotiveerd door sterke redeneringen. Ze voelen als verandering omwille van verandering. Als deze remake de eerste versie is die je speelt, zul je er waarschijnlijk ook minder grote problemen mee hebben dan ik. Om even terug te komen op de vraag uit de inleiding van deze review: ja, eigenlijk was er nog geen behoefte aan een remake van Until Dawn, vooral niet met het premium prijskaartje dat er op dit moment aan vast hangt. Omdat enkele wijzigingen eerder afbreuk doen aan het origineel, is het moeilijk aan te bevelen ten opzichte van het origineel, dat (voorlopig) nog steeds verkrijgbaar is en aan een veel lagere prijs.
Conclusie:
De 2024-versie van Until Dawn is een mooi voorbeeld van hoe niet elke game al een remake nodig heeft. Ik benader deze game dan ook met gemengde gevoelens: de remake is nog steeds een game van hoge kwaliteit, alleen doen bepaalde designkeuzes afbreuk aan de sfeerzetting en algehele identiteit van het origineel. Vanuit een zakelijk perspectief is het logisch dat Sony deze game opnieuw uitbrengt, maar niets hier rechtvaardigt het te stevige prijskaartje.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor pc.
Geschreven door Davy De Rauw.
