Met Poolman is 'onbedoeld grappig' hoe Chris Pine zijn regiedebuut maakt
Wanneer een acteur aankondigt ook wel eens te willen gaan regisseren, houden filmliefhebbers hun hart vast. Want is iemand die goed is in het vertolken van een rol, het overbrengen van emoties en het met hun uiterlijk aanspreken van een publiek, ook in staat om een script om te zetten in beelden, het aansturen van acteurs en het herkennen van de juiste takes?
Het regiedebuut van Chris Pine, tevens zijn debuut als scenarioschrijver, doet je afvragen of Pine de stap naar regisseur had moeten maken. En niet sarcastisch afvragen, maar afvragen omdat je het echt niet weet. Want Poolman is best een vermakelijke, grappige komedie waarin aardig wat te lachen valt. De vraag is echter: was dat ook de bedoeling?
Pine speelt zelf de hoofd- en titelrol; Darren Barrenman, die in een caravan op het terrein van een appartementencomplex in Los Angeles woont en daar verantwoordelijk is voor het schoonhouden van het zwembad. Hij neemt zijn werk serieus; een op klassieke muziek gezette scène laat zien hoeveel liefde en passie hij steekt in het schoonhouden, het water op niveau houden en, eh, het mediteren onder water. Vervolgens schrijft hij brieven aan Erin Brockovich (nee, niet Julia Roberts, de échte Brockovich) over allerhande onderwerpen en spendeert hij tijd aan het inspreken tijdens gemeenteraadsverkiezingen, ondersteund door zijn vrienden die hem helpen allerhande collages en maquettes te presenteren aan de raad over allerhande maatschappelijke onderwerpen.
Pine en mede-scenarioschrijver Ian Gotler gaan duidelijk voor 'eigenaardig'. Darren loop rond in mouwloze shirts, heeft lang haar en een baard en lijkt, los van de zaken waar hij echt om geeft, vooral gewoon rustig van het leven te genieten. Zo rustig, dat hij nooit echt iets van dat leven gemaakt heeft. Maar hij is altijd optimistisch en misschien ook wel (te) goedgelovig. Op een dag wordt hem gevraagd als detective te werk te gaan om een lokaal schandaal te helpen onthullen, wat hem op het spoor brengt van duistere zaken waar het raadslid waar hij regelmatig presentaties aan geeft iets mee te maken heeft en hoe dieper hij in het mysterie geraakt, hoe mee je je realiseert dat het niet de regiekunsten van acteur Pine zijn waar je aan moet twijfelen, maar zijn talent om personages en een scenario te bedenken.
Want Poolman oogt heel prettig. De Californische zon overgiet de meeste scènes met een prettige gloed en Pine weet met cameravoering en compositie de indruk te wekken dat deze film zo slecht nog niet is. De look van de film, die soms doet denken aan het werk van de Coen broers, dient als rookgordijn voor het feit dat de verhaallijn warrig is, de dialogen oninteressant en het film noir mysterie er eentje is die Tommy Wiseau nog had kunnen schrijven.
En toch bekruipt je tijdens het kijken van Poolman het gevoel: word ik hier in de zeik genomen? Sommige dialogen lijken bewust tweedimensionaal, sommige kunstzinnige onderbrekingen lijken bedoeld om je je te laten afvragen of je een diepere betekenis mist, sommige personages lijken onvatbaar, maar of dat nu is door een gebrek aan ontwikkeling, of omdat ze precies zo zijn neergezet als Pine bedoelde, is gewoon niet duidelijk. Het leidt allemaal tot een gevoel van ongemak, dat constant schommelt naar humor, tot ongemakkelijk gelach afgewisseld met "goh, dit is best grappig"-gelach. Uiteindelijk betekent dat dat een film die eigenlijk gewoon best wel saai is, helemaal niet verveelt, want als je toegeeft aan het idee dat je zit te kijken naar een film die zo slecht is dat-ie weer leuk wordt, wordt het misschien nog echt leuk ook.
