Resident Evil 4 (2023)

Resident Evil 4 was in 2005 een mijlpaal voor gaming. Shinji Mikami en zijn team bij Capcom creëerden niet alleen een absolute topgame, het spel zou later heel invloedrijk blijken (met name het cameraperspectief). Deze nieuwe remake heeft dan misschien niet weer dezelfde impact, maar het blijft onverminderd een must play.

Godver, zijn we alweer bijna twintig jaar verder? Resident Evil 4 was voor mij destijds als jonge tiener een van mijn favoriete games. Het destijds innovatie derdepersoons cameraperspectief (achter de schouder) in combinatie met het impactvolle schieten zorgden voor veel speelplezier. Laten we wel eerlijk zijn: ik heb in de jaren erna RE4 niet hoeven missen. Dit spel is namelijk samen met Skyrim koploper in de categorie geporte games. Sterker nog, het kreeg al een ‘HD’-versie in 2011.

Ondanks de overvloed aan ports ben ik alsnog heel blij met deze remake. De originele game was qua gameplay mijns inziens amper verouderd, maar grafisch kon het niet echt meer mee natuurlijk. Verder  zitten er stiekem een aantal zwakke segmenten in het spel en ook de personages en dialogen zijn niet meer zo sterk. Dat zijn allemaal elementen die deze remake aanpakt.

Vooraf was ik dus heel nieuwsgierig hoe trouw de remake zou zijn. Ik hou van de Resident Evil 2 remake, maar eigenlijk is het vergeleken met het origineel gewoon een ander spel. Het vervangt in principe de originele game niet. Dat geldt al helemaal voor de remake van Resident Evil 3, die op onfortuinlijke wijze grote stukken van de originele game heeft weggesneden.

Resident Evil 4 Remake
houdt zich gelukkig grotendeels aan de blauwdruk van het origineel. Er is hier en daar natuurlijk wat gewijzigd, maar dat pakt eigenlijk altijd goed uit. Net als in het origineel speel je als Leon S. Kennedy. Hij is voor een missie terechtgekomen in een onbekend Spaans dorpje. Leon is op zoek naar Ashley Graham, de gekidnapte dochter van de president van de Verenigde Staten. Al snel blijken de dorpelingen vijandig en dat geldt al helemaal voor Los Illuminados-sekte waar hij later tegen moet vechten.

Het verhaal van Resident Evil 4 is net als in andere games van de serie ongeloofwaardig en dwaas, maar ook uiterst vermakelijk. Het is in principe een griezelige actiefilm en Leon spuwt na intense gevechten daarom ook grappige oneliners waar filmhelden uit de jaren 90 trots op zouden zijn. De remake heeft vooral aan de personages gesleuteld en dat pakt in het geval van Ashley bijvoorbeeld goed uit. Dit keer komt ze niet over als onnozel tienermeisje, maar als een sympathieke en meer capabele jonge vrouw.

Luis Sera heeft een grotere rol in deze versie. Hij heeft ook meer charisma en vergezelt Leon tijdens stukken waar hij in het origineel alleen is. Verder is zelfs de mysterieuze Ada Wong een stukje interessanter gemaakt. De enige die er in de remake slechter vanaf komt is Ramon Salazar. Hij is zijn humor een beetje kwijtgeraakt en heeft nu veel te lange irritante monologen.

Capcom heeft verder ook de toch al ijzersterke gameplay weten te verbeteren. Resident Evil 4 en 5 zijn een beetje berucht om hun ‘tank’-controls, je kunt in de oude games immers niet tegelijk bewegen en schieten. Dat is in die games niet erg, want ze zijn compleet op basis daarop gebalanceerd. In de remake kun je tijdens het richten nu wel langzaam bewegen. Ik was van tevoren bang dat dit de actie zou verpesten, maar Capcom heeft simpelweg de game opnieuw gebalanceerd. De cabrones waartegen je vecht zijn nu een stuk sneller en ze richten over het algemeen meer schade aan. Tevens zijn er nieuwe mechanieken toegevoegd: je kunt nu specifieke sterke aanvallen ontwijken door op tijd op een knop te drukken en je kunt ook je mes beperkt gebruiken om andere aanvallen te blokkeren.

Samengevat is de actie iets sneller, maar als speler heb je nu nog meer opties om te reageren. De impact van het schieten is ook onverminderd bruut gebleven. Het is nog steeds heerlijk om wapens uit de handen van vijanden te schieten of een verdoofde tegenstander een flinke trap te verkopen. Resident Evil 4 heeft tevens misschien wel de breedste arsenaal aan vijanden in de serie, waardoor je de hele game op scherp staat. De bazen zijn in de remake ook stuk voor stuk aangepakt en beter gemaakt. Vaak vereisen ze nu iets meer van de speler en daardoor zijn ze alleen maar meer memorabel geworden.

De remake heeft dus wel een aantal dingen verwijderd. Quick-time events bijvoorbeeld zijn verdwenen en een aantal kamers in het kasteel en op het eiland zijn niet meer te vinden. Capcom heeft daar gelukkig nieuwe content voor in de plaats gezet. Zo is er een nieuw Ashley-segment dat zowaar leuk is om te spelen en het eiland bevat een aantal nieuwe gevechten die een stuk toffer zijn dan wat je in het origineel hebt. Het is ook leuk dat de ontwikkelaars af en toe met de verwachtingen van oudere fans spelen en met een aantal verrassingen komt.

Hoewel Capcom verrassend veel verbeteringen heeft doorgevoerd op de personages en de gameplay is een remake in principe vooral gemaakt om de graphics op te poetsen. Deze versie is uiteraard mooi en spectaculair. Het is ook sfeervoller en griezeliger dankzij moderne effecten. Toch was ik al met al een beetje teleurgesteld met de PS5-versie. De game oogt iets te onscherp in performance mode en de HDR-modus lijkt een slechte kleurweergave te hebben. Begrijp me niet verkeerd, de game is nog steeds een lust voor het oog, maar het is zonde dat dit aspect niet helemaal perfect is.



Conclusie:

Capcom had met Resident Evil 4 al een sterke fundering, dus het bepaald opzienbarend dat de remake fantastisch is geworden. Toch was ik verrast door de positieve veranderingen en toegevoegde elementen in de remake. Hiermee heeft deze klassieker toch een fris randje gekregen. Het kan daarom ook prima mee met de top van het genre. Sterker nog, Resident Evil 4 is gewoon weer als vanouds de koning.

Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox Series X|S en pc.