Destiny 2: Lightfall
Het is niet altijd even makkelijk om Destiny-fan te zijn. De franchise heeft een aantal diepe dalen gekend, maar Bungie heeft telkens naar de feedback geluisterd en is altijd keihard aan de game blijven sleutelen. Vorig jaar kende de game een hoogtepunt met The Witch Queen-uitbreiding. Dit jaar zijn we met Lightfall helaas weer in een dal terechtgekomen.
Disclaimer: Dit is nog een review-in-progress. Destiny 2 is een live service-game waar telkens nieuwe content aan wordt toegevoegd. Dat gebeurt ook tijdens de grote uitbreidingen, dus ik heb op het moment van schrijven nog niet alles gezien wat Lightfall te bieden heeft. Deze review krijgt een update na de raid en de missies die eventueel daarna worden uitgebracht.
Destiny 2: Lightfall wordt gepromoot als het voorlaatste hoofdstuk van ‘The Light and Darkness Saga’, het verhaal waar Destiny al acht jaar aan werkt. Vooraf hadden fans, waaronder ikzelf, hoge verwachtingen van dit hoofdstuk. Het is je vergeven als je niet bekend met het verhaal van Destiny, maar we naderen dus de climax en ondanks vele beruchte misstappen in het verleden heeft Bungie het tij gekeerd en een spannend narratief weten op te bouwen.
The Witness, de enigmatische antagonist van de serie, is eindelijk met zijn vloot ruimteschepen op ons zonnestelsel aangekomen. Het openingsfilmpje toont Star Wars-achtige taferelen en het lijkt erop dat het een laatste strijd gaat worden tussen The Traveler en The Witness, de twee god-achtige entiteiten die over Light en Darkness heersen. Wellicht dat dit alles voor sommige mensen suf klinkt, maar ik zat in ieder geval op het puntje van mijn stoel.
Vervolgens heeft Bungie besloten om keihard op de rem te trappen en het narratief maakt een verwarrende zijsprong naar Neptunus. The Witness heeft namelijk eerst The Veil nodig, een mysterieus artefact dat verborgen zit op die planeet. Hij stuurt zijn discipel Calus om het te gaan halen en het is aan jou om hem tegen te houden. Waarom The Witness niet zelf gaat is maar een van de vragen waar de game geen antwoord op geeft.
Het is eigenlijk onbegrijpelijk hoe het heeft kunnen gebeuren, maar Bungie vervalt met deze campaign weer in oude fouten die zelfs aan de blunders van de originele Destiny doen denken. Niemand legt bijvoorbeeld uit wat The Veil is of waarom iedereen het zo graag wil hebben. De personages in de game praten alsof ze dat wel weten, maar nemen dus niet de moeite om jou ook even in te lichten. In andere woorden, het is een hele slappe MacGuffin.
Helaas blijft het daar niet bij. Lightfall weet bij god niet wat voor toon het moet aannemen. Aan de ene kant hoor je telkens dat de mensheid in een haast apocalyptische situatie zit. Osiris schreeuwt werkelijk de hele campaign dat je haast moet maken omdat letterlijk alles op het spel staat. Tegelijk probeert Bungie op bizarre wijze humor in het geheel te injecteren aan de hand van Nimbus, een van de beschermers van Neptunus. Zijn surfer slang en grapjes slaan totaal niet aan vanwege de tonale botsing.
Verder heb je blijkbaar gewoon de tijd om een nieuwe kracht, ‘Strand’, te leren. De campaign is in feite haast een tutorial voor Strand en hoe je deze nieuwe subklasse moet gebruiken. Begrijp me niet verkeerd, Strand is puur qua gameplay geweldig, maar het is heel vreemd dat je hier uitgebreid mee gaat kloten terwijl The Witness letterlijk voor de deur staat. Vervolgens heb je na de laatste campaign missie niet het idee dat het narratief echt is gevorderd. Sterker nog, het heeft bijna geen impact op het grote verhaal en we leren zo goed als niets. Lightfall had als geweldige opzet moeten dienen richting The Final Shape, de laatste uitbreiding. In plaats daarvan voelt het als filler-content die eigenlijk overgeslagen had kunnen worden. Dit alles is met name teleurstellend omdat Bungie met The Witch Queen vorig jaar juist had laten zien dat Destiny 2 ook op het gebied van narratief leuke dingen kon doen.
Lightfall laat het verder ook afweten wat betreft de nieuwe speellocatie. Je komt dus terecht in een cyberpunk-achtige stad in Neptunus genaamd Neonuma. Van tevoren zou je denken dat een stedelijke setting, een zeldzaamheid voor Destiny, voor innovatie en variatie zou zorgen. Helaas is niets minder waar. Neomuna is een levenloze omgeving, een letterlijke spookstad omdat alle inwoners zichzelf naar de cloud hebben güpload. Het is verder ook niet bepaald dynamisch en onverwacht plat. Je vecht zoals gebruikelijk voornamelijk in grote pleinen, de stedelijke omgevingselementen dienen enkel als neon decor.
Dit alles betekent niet dat er helemaal geen lol te beleven valt met Lightfall. Gelukkig zijn de fundamenten van Destiny 2 op dit moment dermate sterk dat simpelweg je schieten en je special vaardigheden gebruiken haast automatisch spelplezier oplevert. Bovendien is de nieuwe subklasse zoals gezegd fantastisch.Strand is een nieuwe manifestatie van Darkness-krachten. In de praktijk staat deze groene subklasse in het teken van mobiliteit. Dankzij de nieuwe grappling hook, die je granaat vervangt, kun je je personage als een soort Spiderman met een touw lanceren. Een andere Strand-vaardigheid heet Suspend, waarmee je vijanden aan de hand van groene draden hulpeloos vast zet. Strand is geweldig nieuw speelgoed voor de toch al al uitpuilende kist.
Bungie heeft met deze uitbreiding ook een aantal quality-of-life updates en veranderingen doorgevoerd die het ook makkelijker maken om met al dat speelgoed te spelen. Destiny 2 is een game waarin je zogenoemde ‘builds’ kunt maken. Elke subklasse heeft een selectie passieve en actieve skills die je beperkt kunt selecteren. Samen met je wapens, mods en andere uitrusting kun je synergie creëren en daarmee dus een specifieke speelstijl in het leven roepen. Bungie heeft dit hele aspect van de game een stuk toegankelijker gemaakt. Je kunt nu bijvoorbeeld je builds opslaan, iets dat experimenteren in de hand helpt. Verder is ook het mod-systeem op een goede manier gesimplificeerd. Dit alles is uiteraard een fijne ontwikkeling voor de gameplay-systemen in het spel.
Voorlopige conclusie:
Lightfall is eigenlijk Bungie ten voeten uit: elke groeispurt van Destiny gaat gepaard met pijnlijke hobbels. Het zeer povere verhaal en de teleurstellende nieuwe speellocatie van deze uitbreiding zijn grote dompers. Tegelijk komt Lightfall met een paar belangrijke bouwstenen die Destiny 2 hopelijk verder omhoog helpen richting de conclusie die volgend jaar wordt verwacht. De Strand-subklasse is in ieder geval een voltreffer. Wellicht dat de raid en nog andere nieuwe missies mijn mening over de uitbreiding in zijn geheel weten te beïnvloeden, maar voor nu is Lightfall helaas een deceptie gebleken. Desondanks hou ik volop hoop dat Bungie de boel weer rechttrekt richting The Final Shape.
