Season: A Letter to the Future
Season: A Letter to the Future is meditatie in videogame vorm. Het concept van de game is simpel: stap op de fiets en trek de wereld in om de boel vast te leggen in een dagboek. Deze rustgevende ervaring wordt helaas wel af en toe wreed verstoord.
Voor veel gamers zal Season: A Letter to the Future helemaal niets zijn. Het is een actieloos spel waar je vooral zelf het werk moet doen om een prettige ervaring te hebben. Tegelijkertijd ga ik zeker niet pretenderen dat dit een kunstwerkje is van hoog niveau waar je verlicht voor moet zijn. Sterker nog, de game faalt juist expliciet wanneer het zelf iets betekenisvols probeert te zeggen.
Daar kom ik zo op terug, maar ik wil eerst vertellen waar Season überhaupt over gaat. In deze game speel je als een jonge vrouw genaamd Estelle. Aan het begin van het verhaal gaat ze voor het eerst haar geïsoleerd bergdorpje verlaten. Estelle doet dat vanwege het einde van ‘het seizoen’. Wat dit precies betekent is een van de vraagstukken van dit spel. Wat in ieder geval duidelijk wordt is dat de huidige status quo binnenkort eindigt en dat de wereld overgaat naar een nieuwe realiteit
Estelle besluit dat ze het leven van het huidige seizoen wil vastleggen om met toekomstige generaties te delen. Daarom trekt ze met een dagboek, fotocamera en geluidsopnameapparatuur de wijde wereld in. Wat er precies vastgelegd moet worden is aan jou. De game geeft suggesties, maar vindt het ook prima als je vijf willekeurige foto’s van een boom maakt. Persoonlijk vond ik het fijner om er wat moeite voor de doen en bijvoorbeeld leuke omgevingsgeluiden op te nemen of bepaalde brieven die je vindt te archiveren. De speler dient als curator van herinneringen en moet zelf besluiten wat waardevol is.
Dit alles zou niet werken als de wereld van Season niet spectaculair was om naar te kijken. De kleurrijke cel-shaded stijl van deze vreemde wereld is een lust voor het oog. Daarom vond ik het niet erg om af en toe op een bankje te zitten om net als Estelle even te genieten van het uitzicht. Of van een berg af te rijden om de prachtige landschappen langs je voorbij te zien trekken. Persoonlijk ben ik niet zo van zweverige concepten of spiritualiteit, maar op zijn best is Season een behoorlijk rustgevende en plezante belevenis.
Helaas wordt die rust te vaak door de game zelf verstoord. Ik was content geweest als Seson het narratief abstract had gehouden en spelers meer vrijheid had gegeven om hun eigen avontuur in te vullen. In plaats daarvan word je af en toe geforceerd om met een paar personages te praten die stuk voor stuk de ervaring verpesten. Wat volgt zijn flauwe gesprekken vol clichés over melancholische gevoelens voor het verleden, banale opvattingen over dromen en ambigu uitspraken die diepgang veinzen. Op deze momenten is dit spel waar sommige indiegames vaak van beschuldigd worden: pretentieuze onzin.
Season heeft verder last van een bijna letterlijke spaak in het wiel. Bij brede wegen en simpele paden werkt het fietsen prima, maar zodra iets meer behendigheid wordt vereist valt de illusie weg. Estelle’s fiets is niet alleen heel stug om te draaien, het is ook irritant hoe je plotseling stilvalt van een kleine hobbel op de weg of vast komt te zitten in onverwachte plekken in de omgeving.
Conclusie:
Season: A Letter to the Future is niet een game die je zomaar moet afschrijven. Daarvoor zijn de omgevingen te mooi en het idee achter het spel is zeker aansprekend. Daarom is het extra jammer dat de slappe dialogen en onbetrouwbare fiets roet in het eten gooien. Het is geen onvergetelijke reis dus, maar ik vermoed dat er genoeg mensen die zich in deze game kunnen verliezen.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor PS4 en pc.
