Wilde paniek was nooit zo hilarisch als in Triangle of Sadness
Een satirische kijk op hoe de allerrijksten leven in een wereld die zich om hen heen vormt, en hoe belachelijk dat eigenlijk is. Als het spanningsveld tussen de haves en de have-nots uiteindelijk verbrijzelt leidt het omdraaien van de rollen tot een interessante confrontatie.
Een groot deel van Triangle of Sadness speelt zich af op een luxejacht, tijdens een cruise voor rijkelui. Ze worden op hun wenken bediend, krijgen 'haute cuisine' tijdens het Captain's Dinner (waarbij de kapitein zelf overigens gewoon een cheeseburger eet - hij houdt niet zo van die flauwekul) en geen uitspraak wordt ze kwalijk genomen. En geen verzoek is te gek; als een gast het een medewerker gunt om ook eens te relaxen in het zwembad en als superlatief al het personeel opdraagt om lekker even een momentje te spartelen, komt netjes het gehele personeelsbestand opdraven om het de gast naar de zin te maken. De enige grens lijkt bij de realiteit te liggen; als een andere gast klaagt dat de zeilen van het schip niet schoon zijn en dat ze toch eens gewassen moeten worden, is de droge respons dat het (motor)jacht helemaal geen zeilen heeft.
Ruben Östlund neemt rustig zijn tijd om het wereldje in kaart te brengen waarin de film zich afspeelt. Een jong stel, bestaande uit een model en een influencer, heeft een gratis cruise gekregen (in ruil voor de valuta van de semi-rijken: aandacht op social media) en hoewel ze zich doorgaans wel begeven in de wereld van gebakken lucht, lege complimenten en vooral niet al te moeilijk doen over geld, is zelfs dit tripje een heel end buiten hun belevingswereld. Aan boord ontmoeten ze onder andere Russische oligarchen en wapenhandelaren, waardoor dit tweetal, dat hun inkomen verdient met hun uiterlijk, toch ontdekt dat er nog stand boven stand is.
Uiteindelijk breekt alles in stukken uiteen, wanneer de opvarenden hun façades moeten laten vallen om het vege lijf, en wat over is van hun waardigheid, te redden. De slapstick die ontstaat bouwt bovenop de satire: eindelijk gaat het deze rotzakken eens niet naar hun zin. Maar het bouwt ook steeds verder bovenop zichzelf; Östlund draait de hilariteitsknop tot z'n maximum in een scène die het London Film Festival inspireerde om aanwezigen bij de première van deze film speciale Triangle of Sadness-branded kotszakjes te geven. Niet dat de film voor de meesten misselijkmakend zal zijn, maar je weet natuurlijk nooit.
Temidden van alle chaos aan boord is er een relativerende rol weggelegd voor Woody Harrelson als de kapitein. Lazarus van de drank en niet bang voor een paar golven trekt hij zich terug in zijn hut, samen met de oligarch, om vervolgens over de boord-intercom een discussie te starten over communisme en kapitalisme. Het levert een absurde, maar uiteindelijk niet eens zo vergezochte situatie op; terwijl de rijken, de winnaars van het kapitalisme, vechten om hun voedsel binnen te houden, dient de kapitein ze nog wat gedachtenvoer op.
Triangle of Sadness is een aanklacht tegen het leven dat sommige rijkelui leven, en omdat de meeste bioscoopgangers daar niet onder vallen, des te leuker. Het druipt van de subtiele en ronduit onsubtiele humor en kritiek, en weet daar bovenop nog spanning en ander drama toe te voegen. Het is bovendien een film die blijft verrassen; als je deze recensie tot hier hebt gelezen heb je heel licht (en met zo min mogelijk spoilers) meegekregen wat er gebeurt, maar zelfs een trailer voor deze film neemt al te veel van het verrassingseffect weg. Niets meer opzoeken en gewoon de film gaan zien verdient daarom aanbeveling.
