Call of Duty: Modern Warfare II

Een nieuw jaar, een nieuw deel in de lang lopende Call of Duty-serie. Dit jaar neemt ontwikkelaar Treyarch het stokje over en heeft een nieuw deel in de Modern Warfare-serie aan ons geschonken. Is dit het lang verwachte deel waar iedereen op zit te wachten of maakt Treyarch zich het er gemakkelijk vanaf?

De game is ook dit jaar weer opgedeeld in twee delen: een singleplayer campagne van een paar uur en de mulitplayer afdeling waar Call of Duty van kent. Iedereen die een preorder had, kon al een weekje eerder met de singleplayer aan de slag en de beelden van Amsterdam gingen dan ook snel over het internet heen. Dit is een prachtige mooie map, en laat ook echt zien waar Call of Duty tot in staat is, maar is in mijn ogen veel te kort. Het verhaal zelf is een samenraapsel van missies in de eerdere Call of Duty’s. Zoals bijvoorbeeld All Ghillied Up, Death From Above, Take Down, The Only Easy Day Was Yesterday. Deze missies waren in de eerste Modern Warfare II iconisch, maar om ze voor een tweede keer te spelen, geeft het toch niet hetzelfde gevoel als toen. Het voelt een beetje als creatieve armoede.

Hetzelfde geldt voor het verhaal. De oude bekenden uit TaskForce 141 komen weer terug. Zij hebben weer een missie gekregen om te voorkomen dat nukes in de verkeerde handen vallen. Terwijl ze hun missie uitvoeren, komen ze weer in een complot terecht waarbij vrienden toch niet hun vrienden zijn, hun vijanden toch anders in elkaar steken. Het standaard riedeltje dat er alleen maar voor zorgt dat je mensen dood mag schieten. Heel veel schieten, daar draait het om. Maar er zijn een paar elementen toegevoegd. Eentje daarvan is dat Gaz zonder wapens komt te zitten en dan met materialen die overal liggen zelf wapens moet maken om zo langs de vijanden te kunnen sneaken. Maar echte hoogtepunten, die zijn er helaas niet te vinden.

De mulitplayer is natuurlijk waar het om draait en op papier lijkt hij erg solide. De standaard modes (Team Death Match/Killed Confirmed/Heardquarters/Hardpoint/Domination) zitten er in, samen het nieuwe Prisoner Escape. In deze modus liggen er twee gevangen in de map die een team naar een veilige plek moet brengen en het andere team moet dit voorkomen. Helaas is de Hardcore Mode nog afwezig, maar die zal vast later nog toegevoegd worden. De supersized Domination a.k.a. Ground War is ook weer terug. Deze modus die goed afgekeken is van Battlefield is stiekem leuker dan de Battlefield versie. Dat komt mede doordat de maps zo gebouwd zijn dat je niet continu vanaf de andere kant van de map gesniped kan worden. Echter, dit jaar gaan we nog een stapje verder met Invasion. Hierin zijn twee grote veranderingen gemaakt. Eén daarvan is dat er bots in zitten die je als slachtvee kan misbruiken en de andere is dat je alleen maar punten verdient door middel van alles te doden en/of kapot te schieten wat er voor je loop beweegt. De grote afwezige is nog de gamemodus DMZ. Deze modus zou een Escape From Tarkov light moeten worden, maar is voorlopig uitgesteld. Warzone 2 komt halverwege november en daar kijken ook veel spelers naar uit.

Wat ook een grote afwezige is, is de variatie van multiplayermaps. De ene helft speelt zich voornamelijk af in een gevarieerde zandbak. De indeling van de maps zelf is prima, maar als je eenmaal begint aan maps die realstisch aandoen zoals Breenberg Hotel of Crown Raceway teruggaat naar een map zoals Taraq of Fortress, dan voelt dat weer een beetje inspiratieloos aan. En Modern Warfare probeert zoveel mogelijk realistisch te doen, en dan kom je met die no name settings aanzetten. En alsjeblieft, haal Crossing uit de roulatie. De auto’s die daar staan en elk moment in je gezicht kunnen ontploffen, dat haalt alle fun uit de map.

Het belangrijkste verschil zit hem in de gameplay. Deze is een stuk trager geworden. De snelheid van lopen en schieten is wat natuurlijker geworden. Maar zo kun je bijvoorbeeld ook niet de herladingsmanoeuvre stoppen halverwege. Dat voelt dan heel realistisch, maar na tien jaar hierop bouwen is het heel frustrerend om daar weer aan te wennen. Skill Based Match Making zit er weer in, en voor mij werkt het redelijk. Ik merk zelf dat ik geplaatst word bij spelers die niet totaal noob zijn in mijn ogen. Maar dat hangt ook echt van het tijdstip af wanneer ik speel. In de ochtend heeft het systeem het er een stuk moeilijker mee dan ’s avonds. Of ik ben gewoon goed, dat kan ook.

Het enige wat ik mis, zijn meer SpecOps missies. Deze missies zijn behoorlijk leuk om samen te doen, en laten zien dat Call of Duty prima in staat is om co-op missies aan te bieden. Helaas zijn er maar drie missies en ik zou graag hier meer van willen zien. Mix gewoon wat van Warzone 2 erin, wat missies uit de singpleplayer en je hebt aan mij geen kind meer. 

Voor mij is Call of Duty: Modern Warfare II een intermezzo tussen Warzone 1 en Warzone 2. Een plek waar ik snel mijn wapens kan ranken voordat ik terugga naar het Battle Royal gedeelte. De game zelf brengt gemengde gevoelens naar boven. Dingen die in de vorige delen wel aanwezig waren en nu ineens eruit zijn, dat voelt een beetje alsof de game niet af is. En dat is jammer, want de game is in essentie gewoon prima te spelen en doet wat het moet doen: schieten, schieten, schieten, grinden, en nog eens schieten.