Mario + Rabbids: Sparks of Hope
De eerste Mario + Rabbids werd van tevoren gelekt en werd bijna unaniem belachelijk gemaakt. Tot de E3-presentatie de meningen compleet deed omdraaien. En verrek, de game was nog goed ook. Persoonlijk was ik vanaf dag één nieuwsgierig en na het doorspelen van Kingdom Battle hoopte ik dan ook op een sequel.
Mijn hoop is beantwoord in de vorm van Mario + Rabbids: Sparks of Hope. Deze sequel probeert op elk vlak verbeteringen door te voeren en slaagt daar grotendeels in. Om te beginnen is de scope een stuk groter. In de game volg je Mario en zijn partners door een ruimtereis om 'Sparks' te helpen. Sparks zijn de rare gecombineerde vorm van Rabbids en Lumas (die we kennen uit Super Mario Galaxy). Je begint je ruimtereis in een strandachtig gebied waar het licht is gestolen. De wereld daarna is compleet onder gevroren en ga maar door.
Deze werelden zijn, in tegenstelling tot deel één, een stuk vrijer te onderzoeken. Waar je in Kingdom Battle eigenlijk enkel van A naar B kon lopen en daar gevechten tegen kwam, zijn de wereld nu een stuk opener en zitten vol met verborgen ingangen, geheimen, puzzels en collectibles. De game is absoluut niet open wereld, maar de grotere vrijheid is een welkome verandering. Deze vrijheid krijg je ook in bijvoorbeeld je teamsamenstelling. De dagen waarin Mario in je team moet zijn, zijn voorbij. Je bent compleet vrij om je team in welke samenstelling dan ook te gebruiken. Wil je enkel Mario-personages? Ga je gang. Enkel Rabbids? Prima!
Elk personage heeft zijn eigen rol, dus veel wisselen afhankelijk van de tegenstanders en indeling van het speelveld is wel aan te raden. Luigi is een sniper en doet het beter tegen enkele vijanden op een afstand. Rabbid Mario is juist weer een close range personage en Peach heeft een breed paraplukanon dat veel vijanden tegelijk kan raken. Het is aan jou om het speelveld te beoordelen en het juiste team, maar ook de juiste Sparks te gebruiken. Sparks geven tijdelijke bonussen aan teamleden. Denk aan extra damage of juist damage van een bepaald element (vuur, water etc.). Overigens krijgt iedereen eenzelfde hoeveelheid XP na een gevecht of voltooien van quests; grinden voor individuele personages is er dus niet bij.
Verder zit combat nog steeds vol met wat we kennen van de XCOM-light. Teamjumps voor een grotere movementrange, het benutten van volledige en halve bescherming in de speelvelden en dashes voor extra damage. Ook hier vind je de grotere vrijheid terug: de game is niet meer gridbased, maar compleet vrij. Personages hebben nog wel een range om in te bewegen, maar kunnen hier wel alles in doen en laten wat ze willen. Combat voelt door de steeds wisselende samenstelling van je team en de grotere bewegingsvrijheid een stuk soepeler en bevredigender.
Waar Sparks of Hope het een beetje verliest, is de presentatie van het geheel. Dat ligt niet aan de graphics of de soundtrack; beide zijn meer dan prima en de soundtrack gaat bij mij binnenkort een tijdje op repeat. Nee, het gaat mis bij bijvoorbeeld Beep-O, die nu alles becommentarieert met één of ander vaag Brits accent. Ook hebben de Rabbids in je team een eigen, unieke stem gekregen. Deze doen voor mij echter af van de persoonlijkheid van de Rabbids, die in deel één juist grotendeels door animatie werd verkocht. De stemmen voelen niet passend, als het ware. Ook lijken NPC's iets statischer en iets van persoonlijkheid te hebben verloren.
Een laatste ding dat ik jammer vond, is dat optionele gevechten een beetje aanvoelen als Pokémon. Ze zijn nuttig in het begin, maar uiteindelijk geven ze geen XP meer en zijn ze dusdanig simpel dat je ze liever over zou slaan. De verplichte gevechten en optionele gevechten voor side quests zijn meer dan prima, maar deze kleine gevechten zouden voor pacing prima absent kunnen zijn.
Deze punten doen echter niet af aan mijn ervaring met Mario + Rabbids: Sparks of Hope. De game oogt mooi, de soundtrack is prima, de toegenomen vrijheid is meer dan welkom en de hoeveelheid liefde die het team van Davide Soliani in de game heeft gegooid is meer dan duidelijk. Wat een veilige sequel had kunnen zijn, is dat alles behalve. Een aanrader voor iedereen.
