Shin Megami Tensei V
Shin Megami Tensei V werd tegelijk met de Switch in januari 2017 onthuld. Dat het nu pas uitkomt is op zich geen grote verrassing. Ontwikkelaar Atlus staat er om bekend dat het heel veel tijd nodig heeft om hun grote epische RPG’s af te maken. Gelukkig was dit spel het wachten waard, want het is een bijzonder meesterwerkje geworden.
Shin Megami Tensei is vandaag de dag vooral bekend vanwege de Persona-serie. Die serie begon ooit als een spinoff, maar inmiddels is het zijn grote broer ontgroeid en ook bij een veel breder publiek bekend. De populariteit van Persona heeft helaas negatieve invloed gehad op de hoofdserie. Om dat uit te leggen moeten we kort in de geschiedenis van de serie duiken.
Shin Megami Tensei begon in 1992 namelijk als een non-standaard JRPG die heel wat anders deed dan Final Fantasy en Dragon Quest. In plaats van een fantasie-setting speelt het zich bijvoorbeeld af in een moderne post-apocalyptische wereld. De SMT-games hebben verder een punkhouding en het verhaal snijdt gedurfde theologische thematiek aan. Er is relatief weinig aandacht voor de personages en er wordt meer gesproken over de staat van de verwoeste wereld en hoe die opnieuw geschapen zou moeten worden.
Ondanks veel kwalitatief hoogstaande games bleef de serie, wellicht door de bovengenoemde elementen, vrij niche. Tussendoor werden de Persona games ongelofelijk succesvol. Die games legen juist wel de nadruk op personages en meer herkenbare sociale thema's. Vanwege deze feiten kon het eigenlijk niet anders dan dat de hoofdserie dan maar inspiratie moest afnemen van Persona. Dit creëerde in Shin Megami Tensei IV niets minder dan een identiteitscrisis. SMTIV probeerde met meer aansprekende personages te komen en in de sequel (SMTIV: Apocalypse) werden zelfs idiote anime-clichés van stal gehaald. De filosofische achtergrond werd de prullenbak ingesmeten en daarvoor kwamen meer simplistische en voorspelbare verhalen.
De SMTIV-games waren nog steeds, vooral vanwege de gameplay, goed, maar de kernelementen van de serie dreigden verloren te gaan. Gelukkig kan ik melden dat Shin Megami Tensei V veel van de schade herstelt. Af en toe is er nog steeds een onaangenaam geurtje slecht uitgevoerde Persona, maar Atlus baseert zich grotendeels op de eerdere delen. Dat merk je bijvoorbeeld aan het feit dat je, na een korte introductie, binnen tien minuten na een ongeluk al in de ‘Netherworld’ terechtkomt.
Deze Netherworld, ook bekend als Da’At, is een post-apolayptische versie van Tokyo waarin demonen heersen. Het hoofdpersonage, dat je zoals gebruikelijk zelf een naam moet geven, is hopeloos tot hij door een mysterieus figuur genaamd Aogami wordt gered. Aogami fuseert met het hoofdpersonage en ze worden daarmee de zogenoemde ‘Nahobino’, een sterk god-achtig wezen.
Zoals Shin Megami Tensei betaamt wordt er in het begin weinig uitgelegd. Je leert langzaam dat er verschillende facties zijn die de macht willen veroveren en daarmee een nieuwe wereld willen creëren die een stuk anders wordt dan de huidige wereld. Demonen, engelen, de mensheid en een neutrale partij staan recht tegenover elkaar en jij mag als de Nahobino zelf invloed uitoefenen en ook uiteindelijk voor een van de facties kiezen.
Het verhaal is al met al goed verzorgd en de leiders van de verschillende facties worden prima uitgediept. Af en toe zijn er alleen plot-elementen, zoals het verhaal van een gepest meisje, die de plank misslaan. Gelukkig zijn dat dit keer meer zijverhalen en ligt er weinig nadruk op. De echte diepgang van Shin Megami Tensei III: Nocturne of SMT: Strange Journey wordt trouwens niet behaald, maar de serie heeft eindelijk zijn identiteit terug.
Shin Megami Tensei staat qua gameplay bekend om een verzorgde turn-based vechtsysteem, spijkerharde bazen en doolhofachtige dungeons. SMTV heeft al die elementen, maar doet vooral het dungeon-aspect dit keer heel anders. De wereld van SMTV bestaat uit grote open gebieden. Het is geen open wereld, omdat de progressie nog steeds lineair is, maar binnen die gebieden heb je veel vrijheid. De Nahobino zelf kan springen en snel rennen, waardoor de serie meer dynamisch voelt dan voorheen.
Het uitmuntende design van deze speelgebieden is een grote verrassing. Het zijn geen locaties waar je zomaar doorheen loopt, maar slim ontworpen plekken met veel verticaliteit en interessante doodlopende wegen. Met name later in het spel worden de gebieden van het spel doolhofachtig, waardoor SMTV toch de oude games eer aan doet.
Aan het turn-based vechtsysteem is relatief weinig gesleuteld. Het is een iets meer verfijnde versie van wat we in SMTIV: Apocalypse hebben gezien. Dat is prima, want dat was het sterkste punt van die game. Zoals gebruikelijk moet je vooral de zwakke punten van vijanden uitbuiten om extra beurten te krijgen. Vijanden proberen uiteraard hetzelfde te doen tegen je team. Het vechtsysteem is na alle iteraties die er zijn geweest erg goed gebalanceerd en vereist, zeker op Hard mode, heel veel tactiek. Je moet bijvoorbeeld heel goed gebruik maken van buffs en debuffs om te overleven.
Verder blijven de interacties met demonen leuk. Je kunt weer met demonen onderhandelen om ze aan je party toe te voegen. Dat gaat via grappige dialogen die ook op komische wijze volledig fout kunnen gaan. Verder raak ik altijd verslaafd aan het fusie-systeem. Je kunt namelijk demonen met elkaar fuseren om sterkere demonen te maken die bovendien de skills van het fusie-materiaal kunnen overnemen. Persoonlijk ga ik altijd obsessief aan het werk, omdat je zoveel leuke combinaties kunt maken. Het is veel verslavender dan Pokémon ooit is geweest.
Het grootste minpunt van dit spel is helaas de performance. SMTV is gemaakt met Unreal Engine 4, en dit is helaas een engine die vaker problemen vertoont met Switch-games. De game runt op een ietwat onstabiele 30fps en de resolutie is niet bepaald scherp. In handheld-modus oogt de game zelfs sub-HD. Persoonlijk zou ik specifiek dit spel liever op een andere console spelen, maar Nintendo heeft SMTV gefinancierd, dus de exclusiviteit is begrijpelijk.
Conclusie:
Shin Megami Tensei is met dit deel weer een waardige tegenhanger geworden van de eveneens uitmuntende Persona-serie. De open speelgebieden zijn fantastisch ontworpen en voor de rest heeft de serie zijn identiteit terug. Eigenlijk valt alleen de performance een beetje tegen. Shin Megami Tensei V is een game die iedere RPG-liefhebber moet spelen.
