Last Night in Soho is een spookverhaal in een muzikaal jasje
Als een spookverhaal over het volgen van je dromen in een grote wereldstad en de horrors die je daar kunt tegenkomen, is Last Night in Soho even betoverend als angstaanjagend en even ontroerend als weerzinwekkend.
Edgar Wright heeft wel iets met muziek. Na zijn laatste film in de Cornetto-trilogie (The World's End)maakte hij muziekvideo's voor Beck en Pharrell Williams, een documentaire over de vooral in Engeland bekende band Sparks en het met muziek overladen Baby Driver. Dit jaar, na een jaartje coronavertraging, gaat Wright door met het maken van cinematische hoogstandjes die niet alleen hevig leunen op muziek, maar er ook echt iets mee doen.
In Last Night in Soho staan twee artiesten centraal: de één, Eloise (Tomasin McKenzie), is een aspirerend mode-ontwerper. De ander, Sandie, is een aspirerende zangeres. Sandie, gespeeld door de nimmer teleurstellende Anya Taylor-Joy, leeft bovendien in de jaren 60 en dat is misschien wel de belangrijkste connectie met Eloise, die in het heden leeft, maar groot fan is van de muziek en modecultuur uit de sixties.
Wanneer Eloise, of gewoon Ellie, toegelaten wordt op de modevakschool van Londen verhuist ze van het landelijke Cornwall, waar ze bij haar oma woont, naar het bruisende Soho, een wijk in het Londense West End, waar de populairste uitgaansgelegenheden, winkelstraten en theaters zijn gevestigd. Na niet te kunnen aarden in een studentenhuisvesting huurt ze een kamer bij een oudere dame. Daar ontdekt ze dat ze een connectie heeft met de onbekende Sandie. In haar dromen, maar ook daarbuiten, ziet ze hoe Sandie haar best doet het te maken als artiest in de betere uitgaansgelegenheden en beleeft ze de sixties op een manier waarover ze in Cornwall alleen maar kon dromen.
Tegen de tijd dat Wright ons op dit punt in het verhaal heeft gebracht is het al duidelijk dat de muzikale aankleding goed vergelijkbaar is met die van Baby Driver. Ellie luistert naar oude vinylplaten van de Kinks en Dusty Springfield, of zet muziek uit die periode op via haar telefoon. Als gevolg daarvan zit Last Night in Soho vol needle drops - vaak letterlijk - vanaf de eerste scène en alleen daarom al is het een betoverende beleving vol muzikale pareltjes en neonverlichte scènes.
De muziek is ook de eerste aanleiding om in de wereld van Sandie te duiken en deze mee te beleven; de muziek uit een plaat van Cilla Black op Ellie's platenspeler verschuift langzaam naar een live-optreden van Black in de nachtclub Café de Paris (die nog steeds bestaat, maar sinds corona gesloten is). Maar niet alles is vrolijk. Wanneer het blijkt dat de weg naar de top van het sterrendom zich door de onderwereld begeeft en Sandies verhaal minder glamoureus wordt maakt Wright van een opvoering van het vrolijke liedje Puppet on a String een psychologische horrorshow, waar duidelijk wordt dat dit niet zomaar een vrolijke fantasie over een onschuldig modemeisje is.
Uiteindelijk is Last Night in Soho een spookverhaal over ambitie, dromen en de gruwelen van de showbiz. Eentje waarin McKenzie en Taylor-Joy, hoewel ze totaal andere personen spelen, samen gestalte geven aan de dromer die het wil maken in de grote stad. Daarbij groeien ze langzaam naar elkaar toe: het grijze muisje Ellie wordt langzamerhand brutaler en de zelfverzekerde Sandie verliest geleidelijk haar eigenwaarde. Waar ze elkaar ontmoeten, of zelfs voorbij gaan, wisselt Wright tussen diverse genres om onvoorspelbaar te blijven en laat een cast die verder wordt aangevuld met Matt Smith als een avatar van de onderwereld en wijlen Diana Rigg (zij overleed in september 2020 - de film is aan haar opgedragen) als Ellies huisbaas zien hoe niemand is wie ze lijken te zijn.
