Famicom Detective Club

Famicom Detective Club was lang geleden een populaire visual novel-serie in Japan. Deze murder mystery-games zijn in 1988 begonnen en ze hebben al eerder ports en remakes gekregen. De serie is alleen nooit in welke vorm dan ook buiten Japan uitgebracht, tot nu.

Het gaat hier om twee games: The Missing Heir en The Girl Who Stands Behind. Beide spellen zijn geschreven door Nintendo-legende Yoshio Sakamoto, die later verantwoordelijk zou zijn voor de Metroid-games. De games zijn onder andere interessant omdat ze relatief heavy zijn voor Nintendo-titels. Je inspecteert meerdere lijken en de camera verschuilt de bloederige details niet.

In Europa zijn de detective-games enkel als bundel digitaal verkrijgbaar voor zestig euro. Dat is ietwat prijzig, maar er is in ieder geval weinig mis met de productiewaardes. De remakes zijn ontwikkeld door Mages, bekend van onder andere de Steins;Gate-serie. Beide games zijn qua graphics helemaal opnieuw gemaakt. Dat heeft zich uitbetaald, want de games zijn voor visual novel-standaarden top. Zowel personages als omgevingen zijn goed verzorgd. De muziek is voor de remakes opnieuw opgenomen. De game heeft een goede soundtrack en Mages was zo aardig om je ook de optie te geven om de oude soundtracks te gebruiken.

Het zijn verder hele trouwe remakes. Dat betekent dat de dialogen en de structuur van de games zo goed als onveranderd zijn. Ik heb voor de zekerheid aan de hand van video’s met de oude versies vergeleken en er is enkel hier en daar met tekst geschoven of af en toe een klein beetje extra informatie toegevoegd. In de praktijk betekent dit dat je in feite NES-games aan het spelen bent, met alle gevolgen van dien. Ik ga daar straks uitgebreider op in, maar voor nu is het handig om beide games even apart te bespreken.

The Missing Heir
In deze eerste game in de serie wordt de jonge hoofdrolspeler, die je zelf een naam moet geven, in de openingsscène wakkergeschud door een man. Je bent van een heuvel gevallen en blijkbaar ben je door de hersenschudding je geheugen kwijtgeraakt. Dat is niet handig, want je was net met een onderzoek bezig. Dit plot-element lijkt voor de schrijvers vooral een mooi excuus om alle basics aan de speler uit te leggen. Geheugenverslies is al vele jaren een welbekend en irritant cliché in veel Japanse games, maar hou er wel rekening mee dat The Missing Heir meer dan dertig jaar geleden uitkwam. Met dat feit in het achterhoofd ben ik vrij coulant en ruimdenkend het spel ingegaan.  

In The Missing Heir onderzoek je de dood van Kiku Ayashiro, het hoofd van een rijke familie. In eerste instantie lijkt er niet veel aan de hand en is er vooral ruzie over de erfenis. Echter, al snel blijkt dat de familie een hoop lijken in de kast heeft en plotseling worden meer leden van de familie vermoord. Gaat het hier om een seriemoordenaar, of is er iets anders aan de hand?

Er is weinig mis met de opzet van The Missing Heir. Helaas blijkt al snel dat deze game op meerdere vlakken tegenvalt. Veel negatieve aspecten zijn te wijten aan het feit dat het een NES-game is en de visual novel-genre nog in zijn kinderschoenen zat. Het meest irritante element van de game is dat het vaak lastig is om het volgende evenement te triggeren. Niet omdat je een puzzel moet oplossen, maar omdat je vaak een obscure actie moet doen of bijna willekeurig door de interactieopties moet gaan om het spel verder op gang te brengen.

Verder zijn de meeste personages amper uitgewerkt, terwijl de cast niet eens zo groot is. Er is ook amper humor in het spel, het is allemaal heel droogjes. De dialogen zijn verder weinig spannend en het spel valt veel in de herhaling. Je vraagt je ook constant af waarom de hoofdrolspeler klaarblijkelijk als enige echt de moorden probeert op te lossen. De politie doet enkel spooronderzoek en verdwijnt weer. De conclusie van het verhaal is op zich wel aardig, maar niet meer dan dat.

The Girl Who Stands Behind
De tweede game in de serie is een prequel. Je speelt met dezelfde zoutloze hoofdrolspeler, die zijn eerste echte zaak krijgt als tiener. Een jong meisje is dood aangespoeld. Na preliminair onderzoek blijkt dat dit meisje onderdeel was van een detective club op haar middelbare school. Ze was onderzoek aan het doen naar ‘The Girl Who Stands Behind’, een gerucht over een spook op haar school.

Vervolgens komt naar voren dat dit spookverhaal gebaseerd is op een ander meisje dat vijftien jaar geleden ook is vermoord. De vraag wordt dan of deze moorden met elkaar in verband staan. The Girl Who Stands Behind was altijd populairder in Japan. Waarschijnlijk omdat het zich grotendeels op die school afspeelt en omdat er veel jonge personages zijn.

Deze game is op de meeste aspecten een verbetering op The Missing Heir. Er zijn een stuk minder vervelende triggers, waardoor je gewoon normaal progressie kunt maken. De personages in dit deel hebben ook meer charisma en het spel durft dit keer wel af en toe grappig te zijn. Waarschijnlijk is Sakamoto meer losgekomen na het eerste deel.

Wat me dan weer tegenstaat in deze game zijn de bovennatuurlijke elementen. De game legt uiteindelijk een paar grote raadsels niet meer uit en legt maar doodleuk de verklaringen neer bij het spookverhaal. Het is ook verder veel te duidelijk wie de dader dit keer en het spel probeert met een laatste wanhopige afleidingsmanoeuvre je op het verkeerde spoor te zetten, maar het helpt niet.

Conclusie:
Nieuw is niet altijd beter. Er zijn een hoop klassiekers die ik beter vind dan veel moderne games. In het geval van de Famicom Detective Club-games hebben latere visual novels het concept alleen wél een stuk beter uitgevoerd. Helaas hebben beide games mij uiteindelijk met een onbevredigd gevoel achtergelaten. Dit is overigens geen betoog dat remakes meer meer aanpassen. Ik ben blij dat de remakes trouw zijn aan de originele games en dat een stukje gamegeschiedenis toegankelijk is gemaakt voor een groot publiek.

Exclusief voor Nintendo Switch