Nier Replicant ver.1.22474487139...

Nier Replicant ver.1.22474487139... is een remaster van Nier, de cult-klassieker uit 2010 voor PS3 en Xbox 360. De remaster sleutelt zowel aan de graphics als aan de gameplay en voegt ook een klein beetje nieuwe content toe. Het is een goede remaster, maar deze unieke game heeft tien jaar later toch wel iets van zijn glans verloren.

Yoko Taro, de regisseur van beide Nier-games, is een creatieve geest. Hij begon met een actie-RPG, maar voegde daar allerlei onverwachte genres aan toe. Een vleugje bullet hell bijvoorbeeld. Of Nier wordt plotseling even een puur tekst avontuur. Taro houdt er ook van om met het cameraperspectief te spelen en om het verhaal vanuit meerdere oogpunten te vertellen, inclusief verschillende eindes.

Al deze elementen maakten Nier in 2010 een unieke ervaring. Als je aan het spel begint lijkt het daar in eerste instantie totaal niet op. In de eerste tien uur is het namelijk een vrij typische RPG en simpelweg saai. Je bent vooral voorspelbare quests aan het doen en het verhaal en de personages maken weinig indruk. Pas in de tweede helft en de alternatieve playthroughs laat het spel een ander gezicht zien. Het blijkt dan een game met interessante filosofische concepten. Het spel zit ook vol emotie en tegen het einde ben je echt gehecht aan de tragische personages.

Deze nieuwe versie van Nier is op een paar belangrijke aspecten anders dan het origineel. In 2010 werd besloten om het hoofdpersonage een ander design te geven die meer aansprekend zou zijn voor een Westers publiek. Daarom kregen wij ‘Papa Nier’, een oudere man die zijn dochter Yonah wil redden. In de originele Japanse versie en in de nieuwe remaster speel je als ‘Brother Nier’, een jonge man die zijn zusje Yonah wil redden.

Normaal gesproken ben ik niet heel blij als Japanse games dit soort wijzigingen krijgen, maar eerlijk gezegd vind ik Papa Nier een meer aansprekend personage. Aan de andere kant past Brother Nier beter in het verhaal, want mede dankzij een time skip van vijf jaar zie je hem ouder en wijzer worden. Ik zou daarom zeggen dat ze uiteindelijk even goed zijn. Papa Nier zit er trouwens nog wel in als cameo in een paar optionele mini-games.

Verder zijn uiteraard de graphics voor deze remaster opgepoetst. Nier oogde in 2010 als een gedateerde PS3-game. De remaster brengt het een generatie verder, nu oogt het als een gedateerde PS4-game. Dat klinkt een beetje cynisch, maar Nier is nou eenmaal niet een serie met een hoog budget. Vooral de grote lege velden die je doorloopt zijn niet zo mooi, maar uiteindelijk leiden de graphics weinig af.

Belangrijker nog is dat ook de beruchte houterige combat op de schop is genomen. Voor Nier: Automata werd PlatinumGames ingehuurd om de combat te verzorgen, iets dat destijds zeker een grote verbetering was. Voor de remaster wordt niet weer een PlatinumGames-vechtsysteem geïmplementeerd met bijvoorbeeld de slow motion ‘Bayonetta dodge’. De remaster speelt vergelijkbaar als de originele versie, maar is gewoon vele malen soepeler. De combat is over het algemeen aardig, maar heeft ook last van die eerste tien saaie uren waarin je maar één wapentype kunt kiezen.

Er is dus eigenlijk heel weinig mis met de Nier remaster en het is zonder twijfel de beste versie. Toch maakte de game dit keer minder indruk op mij. De grootste troef van Nier is namelijk de originaliteit van de game. Als je dit al een keer eerder hebt ervaren is het daarna minder speciaal. Een bijkomend probleem hierbij is dat Nier: Automata later vergelijkbare ideeën en concepten beter heeft toegepast. In de originele Nier zijn de extra playthroughs die je moet doen voor extra eindes allemaal echt wel repetitief bijvoorbeeld. In Automata vloeien die playthroughs een stuk beter in elkaar en je krijgt veel meer nieuwe content.

Over nieuwe content gesproken, de remaster bevat een nieuw einde (Ending E). Om deze te halen moet je de game zo goed als voor 100% uitspelen en dat is helaas behoorlijk grindy. Het nieuwe einde verbindt de game wat meer met Automata en is absoluut leuk om te zien voor fans van de serie.

Conclusie:
Nier is tien jaar na dato nog steeds een hele bijzondere game. De originele aspecten en repetitieve elementen komen tegenwoordig wel iets minder goed uit de verf, vooral als je deze game en de sequel al eerder hebt gespeeld. Mocht het allemaal nieuw zijn voor je, dan blijft deze game onmisbaar.

Gespeeld op PS4, ook verkrijgbaar voor Xbox One en pc.