It Takes Two
Sinds de aankondiging van It Takes Two keek ik al erg uit naar de game. Couch co-op wordt steeds lastiger te vinden, maar deze game sprak me erg aan. Leuke grafische stijl, gevarieërde gameplay, humor en natuurlijk co-op. De game producer beloofde duizend dollar te geven aan iedereen die zich verveelde tijdens het spelen van It Takes Two. Hoewel ik het heb geprobeerd, kan ik niet anders stellen dan dat ik geen duizend dollar verdien.
Van het begin tot het einde heeft It Takes Two mijn aandacht (en van mijn speelpartner) vast weten te houden. Het verhaal begint bij een vader en moeder die het niet met elkaar kunnen vinden en besluiten te scheiden. Hun dochter raakt daar verdrietig om en maakt twee poppen, één van haar moeder en één van haar vader, en weet met haar tranen de zielen van haar ouders in de poppen te stoppen. Wat volgt is een avontuur waarbij zij weer tot elkaar moeten komen om terug te geraken in hun lichamen.
De poppen worden begeleid door één van de meest slecht ontworpen en irritante personages die ik ken. Een boek dat gaat over de liefde, maar o zo irritant. Niet grappig, geforceerd en gewoonweg lelijk. Elke keer dat ik dat boek zag, wilde ik hem schoppen. Of zijn pagina's eruit trekken, wat meer pijn doet. Hoe dan ook, de game speel je in een gedeeld scherm. De ene speler speelt op de linkerhelft, de ander op de rechterhelft. Je ziet elkaar op deze manier constant en dit is niet te veranderen. Dit maakt het makkelijker om dingen te timen of op elkaar af te stemmen.
Na een kleine tutorial, waarin je leert rennen, springen, duiken etc. begint het echte avontuur. Het leuke aan It Takes Two is dat het continue nieuwe gameplay-elementen introduceert, verkent en deze weer vervangt voor ze hun charme verliezen. Zo zijn één van de eerste dingen die je krijgt een hamer en spijkers. De ene speler kan spijkers gooien en daarmee elementen van de levels vastspijkeren, terwijl de speler met de hamer kan rondzwaaien en glas kapot kan meppen. In weer een ander level skate je rond over een baan en moet je obstakels ontwijken, vervolgens krijg je weer een touw waarmee je rond kan zwaaien, een level daarna krijgen beide spelers een wapen die ze moeten combineren en ga maar door.
Wat helpt bij al deze gameplay-gimmicks is dat ze zo goed samengaan met het leveldesign. Of je nu door een boom in de tuin zwaait aan je touw, planken in de schuur vast moet spijkeren of wespen moet doen ontploffen met je wapens, het level design is subliem. Niet elk level en elke gimmick is even sterk, uiteraard, maar er zit geen écht zwakke plek tussen. Het niveau is sterk, de graphics zijn mooi en de levels zijn echt leuk om te onderzoeken en doorheen te spelen. Je verplaatst je van de schuur in de tuin, naar de tuinboom, naar huis en het is leuk om dat alles vanuit een ander perspectief te zien.
De game zelf duurt ook niet al te lang, maar biedt genoeg voor een uitnodigend avontuur. Qua performance zit de game ook grotendeels goed, al heb ik her en der wat haperingen gevonden voor en na cutscenes. Maar goed, als dat het ergste is kan ik daar prima mee leven. Zoals gezegd is It Takes Two een prima titel en een waar plezier om doorheen te spelen. Er zijn wat zwakkere momenten, maar geen zwakke momenten. De hoogtes en algemene kracht van de game zijn zeker een playthrough waard. Het scheelt ook dat je maar één kopie nodig hebt van de game, waarbij je een code krijgt voor een medespeler.
