Little Nightmares 2
Little Nightmares was voor mij een verrassing. Een horrorgame als platformer met een vrij unieke stijl, ik was verkocht bij de aankondiging op gamescom 2016 en wilde die maar al te graag spelen. Nu is deel 2 uit en natuurlijk wil ik weer griezelen.
In Little Nightmares 2 speel je niet Six, het meisje met de gele regenjas uit het eerste deel. Je bent Mono, een jongetje met een zak over zijn hoofd. Dit keer helpt Six je met allerlei platformpuzzels, terwijl je moet ontsnappen aan allerlei nachtmerries die je allemaal dood willen hebben. Je hoeft deel 1 niet gespeeld te hebben, al mis je natuurlijk wat momenten die je alleen snapt als je het eerste deel hebt gespeeld.
Er zijn vijf gebieden die je in Little Nightmares 2 bezoekt. Die levels ademen allemaal weer een andere sfeer uit. Je begint in een bos waar je allerlei vallen moet ontwijken. Die vallen zijn gezet door The Hunter, een wel erg enthousiaste jager. Zo gauw hij door heeft dat jij er bent komt hij met zijn jachtgeweer achter je aan. De boze en vooral rare lerares vind je in een school. De kinderen daar zijn net zo klein als jij, maar ik weet niet wat ze in hun eten hebben gestopt, ze zijn erg vijandig, tot op de beesten af.
Nu je met zijn tweeën bent zijn er ook puzzels die je met twee personen moet oplossen. Six die je een zetje moet geven om een hendel over te halen, of ze helpt je bij het openrukken van een luikje. Heel erg lastig worden die puzzels nooit. Het is namelijk zo dat je Six helemaal niet kan besturen. Je kunt haar wel roepen, maar nu ik terugkijk heb ik dat nooit nodig gehad. Het lijkt meer op een gimmick om de AI van Six weer terug in het gareel te roepen indien dat nodig zou zijn. Maar die AI doet zijn werk prima, ik heb Six nooit ergens zien blijven staan, of ergens achter zien blijven haken. Ik heb het gevoel dat er meer gepuzzel mogelijk was geweest met die extra paar handen.
Little Nightmares 2 heeft nog een nieuwe feature ten opzichte van het eerste deel: 3D-omgevingen. Je kunt nu niet alleen naar links of rechts, maar soms wordt er ook gespeeld met diepte. Dat levert wat extra puzzel-mogelijkheden op en is een goede toevoeging. Je zult bijvoorbeeld anders om een gevaar zoals de lerares moeten zien te komen. In het eerste deel was het vaak sneaken op het moment als een gevaar niet keek, nu kun je ook andere wegen bewandelen. Het heeft ook zeker sfeer als je door een lange gang met schoolkluisjes moet rennen, waar je niet ziet wat er voor je gebeurt omdat je richting tv-scherm loopt.
Hoe sfeervol het ook allemaal is, op bepaalde stukken is Little Nightmares 2 vreselijk frustrerend. Het gaat dan vooral om het betere springwerk. In het eerste level begint het al als je aan de rand van een ‘klif’ staat en je Six al aan de andere kant hebt geholpen. Ze reikt een handje naar je uit om aan te geven dat je moet springen en dat zij je zal vastgrijpen. Prima, doen we. Niet. Ik heb domweg tien keer moeten springen voordat ik wel die afstand kon overbruggen. En wat ik die tiende keer nu anders heb gedaan weet ik nog steeds niet. Op een ander moment klim je op een apotheekkast en moet je naar een touw springen om zo weer nog hoger te komen. Het touw hangt niet gelijk aan de kast, omdat er 3D-omgevingen zijn moet je ietsje richting scherm springen. Tien keer geprobeerd? Nee, veel vaker. En weer: geen idee waarom het die laatste keer wel lukte. Er zijn opgeteld een handjevol van die momenten, maar dan is het ook echt frustrerend. Ik vind het helemaal niet erg om dood te gaan, als ik maar zie wat ik fout doe en ervan leer. Daar zijn de Souls-games goed in, het voelt nooit oneerlijk, meer “stom dat ik te gretig was’. Hier leer je niet van je sprong, het is “op goed geluk”.
Little Nightmares 2 is zoals het eerste deel weer vol sfeer. De graphics en geluid zijn daarvoor verantwoordelijk. Het verhaal dat compleet stil wordt verteld is goed te volgen. De levels zijn steeds anders genoeg, je hebt veel verschillende omgevingen en thema’s die tot de verbeelding spreken. Je bent er wel met zo’n vijf uurtjes mee klaar, al zijn er nog collectibles te zoeken om die tijd wat te rekken. Het is dan ook niet raar dat het geen full-priced spel is. De puzzels zijn geen hersenkrakers, maar omdat je dit keer Mono en Six bestuurt zijn ze wel een stuk interessanter dan de puzzels van het vorige deel. Toch had die samenwerking wat meer uitgediept kunnen worden. Het enige dat soms echt frustrerend is, zijn de sprongen die je moet doen op bepaalde momenten in het spel. Ik kan geen apotheekkast meer zien na de zoveelste doodsmak.
Gespeeld op PlayStation 5 via bc, ook verkrijgbaar op Xbox One, pc en Nintendo Switch. Later komen er geoptimaliseerde versies voor PlayStation 5 en Xbox Series.
