Riders of Justice is zwartkomisch met een moraal

Een zwarte wraak-komedie die laat zien dat je je in sommige avonturen beter niet zonder blikken of blozen kunt storten.

Het is maar goed dat de introductie van enkele hoofdrollen in Riders of Justice zo luchtig en spottend wordt gebracht. Het zet namelijk de toon voor de film, waardoor het treinongeluk waarbij de vrouw van Markus (Mads Mikkelsen) om het leven komt wel schokt maar niet de indruk wekt dat deze film erg zwaar van toon gaat worden. Het verhaal draait namelijk om een poging tot het vinden van gerechtigheid, of eigenlijk gewoon wraak, voor het verlies van zijn vrouw, de moeder van zijn enige dochter.

Markus wordt hiertoe bewogen door een drietal nerds, waarvan er één passagier was ten tijde van het ongeluk. Het trio weet met slim hacken en het (door)trekken van verbanden te ontdekken dat het geen ongeluk, maar een aanslag was (een belangrijke getuige zat in de trein) en ze weten ook nog eens wie het heeft gedaan. Maar de politie negeert hun suggesties en Markus is militair, dus misschien kunnen ze voor eigen rechter spelen?

Het spreekt voor zich dat dat geen goed idee is. Niet alleen is dat logischerwijs illegaal, maar ook nog eens levensgevaarlijk; ze verdenken een motorbende, de Riders of Justice, ervan achter de aanslag te zitten en richten hun pijlen dus op die groep. De mannen zijn er bovendien niet zo geschikt voor. Markus mag dan misschien militair zijn, maar burgerwacht spelen is toch iets heel anders. En de nerds, ieder met hun eigen neuroses, zijn nauwelijks in staat een sociaal gesprek te voeren, laat staan een detective-speurtocht annex vergeldingsaanslag te organiseren, hoe goed ze ook met computers zijn.

Riders of Justice: Mads Mikkelsen

De vertelling zelf zit vol met kleine speurmomenten en grotere actiemomenten. Er wordt materiaal gezocht, er worden mensen ondervraagd. Er wordt geslagen, geschoten en geschreeuwd. Maar vooral is er veel interactie tussen de mannen die gezamenlijk voor burgerwacht spelen. Tegenover de dochter van Markus doen ze zich voor als een groep psychische hulpverleners, wat één van hen, als uitvoerig ontvanger van professionele psychische begeleiding, prima kan faken. Dat levert geen slapstick misverstanden op, maar vooral ongemakkelijke, zwarte en droge humor, gedreven door de botsende personages van de hoofdcast.

Vooral Mikkelsen is hierin een contrast; tussen de sociaal ongemakkelijke nerds en als ervaren militair lijkt hij de stabiele van de groep, maar intussen staat zijn gezicht op onweer. Hij wekt continu de indruk dat hij iedereen voor z'n muil wil slaan en het duurt niet lang nadat je die indruk krijgt voordat hij ook inderdaad af en toe een rake klap uitdeelt. Dat zijn gedrag een uiting is van zijn rouw dient de thematiek van de film, die vragen stelt over oorzaak en gevolg, de schuldvraag van een dodelijk ongeluk centraal stelt en eigenlijk netjes de vijf fasen van rouwverwerking weergeeft.

Riders of Justice is een zwartkomische wraakfilm met een moraal. Soms gebeuren er dingen waar je geen vat op hebt en waarvan je ook niet achteraf moet proberen er vat op te krijgen, want dan maak je het alleen maar erger. Het is beter om dingen gewoon op z'n beloop te laten.

Riders of Justice opende maandag het International Film Festival Rotterdam, dat dit jaar vanwege de lockdown online plaatsvindt. Je kunt de film nog tot donderdagavond 21.30 online streamen, voordat de volgende mogelijkheid de bioscooprelease wordt. Die is gepland voor 18 maart, maar kan in verband met nieuwe coronamaatregelen natuurlijk verschuiven.

Deze recensie werd oorspronkelijk gepubliceerd op 2 februari, in verband met de filmfestivalvertoning. Vanaf 28 oktober is de film landelijk in bioscopen te zien.