Spider-Man: Miles Morales

Peter Parker is al decennia hét gezicht van Spider-Man. Echter, sinds kort wordt ook “die andere Spider-Man” ook buiten de groep stripboekenfans behoorlijk populair. Miles Morales is in deze game net als in de Into The Spiderverse-film een goed personage en hij biedt een vers perspectief in deze uitstekende PS5 launch-game.

Spider-Man: Miles Morales dient als een op zichzelf staand hoofdstuk, maar het is ook deels een sequel. Het speelt zich immers een jaar na de gebeurtenissen in de eerste game af. Miles werd aan het einde van die game ook door een bijzondere spin gebeten en hij heeft nu eveneens spin-achtige superkrachten. Peter is maar al te blij met de hulp die Miles aanbiedt en hij traint de jonge jongen tot een waardige superheld. Ze slingeren dan ook samen door de stad en Miles probeert zo veel mogelijk op te steken van zijn leermeester.

De game begint tijdens de kerstperiode in New York. Na een introductiehoofdstuk met Peter en Miles die samen Rhino neerhalen komt de spotlight helemaal op Miles te staan. Peter gaat namelijk voor het eerst in jaren een paar weken op vakantie en het is dus volledig aan Miles om The Big Apple veilig te houden. Wat je krijgt is een coming of age-verhaal. Miles, die ooit hoogtevrees had, is nog een beetje onzeker. Hij weet niet helemaal hoe hij zich als Spider-Man moet gedragen en bijvoorbeeld zijn interacties met burgers zijn houterig. Hij probeert ook in eerste instantie Peter te imiteren en flauwe grapjes te maken, maar hij heeft daar niet echt de persoonlijkheid voor.

Een van de slogans van de game is ‘be yourself’, en dat is precies wat Miles uiteindelijk probeert te zijn. Hij vindt zijn eigen identiteit en wordt ook zijn eigen Spider-Man. Dit is om twee redenen interessant. Allereerst omdat we dit bij de eerste game niet bij Peter hebben kunnen gezien. In Spider-Man (2018) is hij al een ervaren rot en wordt zijn rookie-fase overgeslagen. De tweede reden is dat Miles natuurlijk een zwarte jongen die ook een beetje Spaans spreekt omdat zijn moeder uit Puerto Rico komt. Hij is specifiek de beschermer van Harlem, een van de wijken van New York. Zijn culturele impact en status als buurtheld is leuk om te zien groeien.

Miles neemt het in deze game tegen twee groepen op die ook lijnrecht tegenover elkaar staan. Energiebedrijf Roxxon wil in Harlem een nieuwe vorm van energie uittesten, iets dat niet helemaal veilig blijkt te zijn. The Underground, met de zogenoemde ‘Tinkerer’ aan het roer, is een nieuwe bende die juist heel erg anti-Roxxon is. Miles probeert tegelijk Roxxon te onderzoeken en The Underground, die met allerlei futuristische wapens de boel onveilig maakt, binnen de perken te houden.

Het verhaal en evenementen in de game zijn niet realistisch en als je er echt kritisch naar zou kijken zijn er een hoop dingen totaal ongeloofwaardig. Dat is een beetje storend, en ik kon met name de cliché slechterik van Roxxon weinig dulden. Toch is het niet moeilijk om ook een hoop door de vingers te zien omdat het geheel doordrenkt is in stripboeken-logica en je moet het binnen die context beoordelen.

De game is verder qua gameplay in grote lijnen vergelijkbaar met de eerste game, maar het is op zo’n beetje alle aspecten verrassend veel verbeterd. Miles heeft net als in de stripboeken zijn eigen superkrachten. Hij ontdekt dat hij affiniteit heeft met elektriciteit en al snel is het mogelijk om zijn acties te injecteren met stroom. Het is bijvoorbeeld mogelijk om (als een specifieke meter vol is) een speciale ‘venom punch’ uit te delen die je tegenstander de lunch in lanceert. Als hij onderweg tegen andere boeven opbotst komen die ook onder stroom te staan. Miles heeft een paar van die ‘venom’-acties en dat verleent het vechtsysteem meer impact. Dat vechtsysteem is overigens nog steeds een snellere en iets meer chaotische variant van de Batman Arkham-games.

De combat is dit keer ook beter omdat je ook goed tegenstand krijgt. De private militie van Roxxon komt al snel met wapens die de elektrische krachten van Miles kunnen beperken. The Underground kan ook uitdagend zijn. Ze maken gebruik van futuristische modulaire wapens en vallen je onder andere aan met zwaarden die zich plotseling als een zweep kunnen uitstrekken en grote hamers. Deze vijanden zijn leuker om tegen te vechten en bieden ook iets meer variatie.

Miles kan verder ook tijdelijk volledig onzichtbaar worden. Erg handig voor stealth natuurlijk. Sterker nog, persoonlijk vond ik het eigenlijk te goed werken. Het is erg makkelijk om ‘camouflage’ als paniek-knop te gebruiken en de vijanden zijn in deze game te dom om je echt goed op te sporen. Je wordt tijdens het sluipen nooit onder druk gezet en daardoor zijn die onderdelen een beetje saai. Al met al vond ik Miles wel net wat leuker om te gebruiken dan Peter. Met name omdat ik eigenlijk niet zo’n fan ben van Peter’s vele gadgets in de originele game.

Miles Morales mag dan ook op de PS4 uitkomen, het is nog steeds best wel een showcase-game voor de PS5. De game oogt, met name door de nieuwe belichting, een stuk beter dan het origineel. In de raytracing-modus zijn de reflecties op gebouwen met grote spiegels indrukwekkend, maar ik adviseer om snel over te schakelen naar de performance-modus. In een game zoals deze, waar je met hoge snelheid door de stad slingert, is het verschil tussen 30 en 60fps heel groot. Als je tussen beiden modi schakelt kan het verschil in souplesse vrij schokkend zijn. De game maakt verder goed gebruik van de haptic feedback in de DualSense. De adaptive triggers zijn minder aanwezig, je krijgt een beetje weerstand tijdens het slingeren, maar daar blijft het bij.

Ten slotte moet gezegd worden dat Miles Morales een stuk korter is dan de originele game. Na zo’n tien uurtjes heb je wel alle content (inclusief optionele sidequests) doorlopen. In dit geval vind ik dat niet zo erg, want de originele game zat vol met hele matige content. De slechte sluipmissies met Miles (voordat hij superkrachten had) en Mary Jane zijn er niet meer en veel van de onzinnige open-wereld weggooi missies zijn beperkt. In de nieuwe game zit voornamelijk kwalitatieve content.

Conclusie:
Spider-Man: Miles Morales is veel meer dan een simpele uitbreiding of zoethoudertje tot de echte sequel er is. Deze game maakt alvast belangrijke stappen op het vlak van gameplay en performance. Vlekkeloos is het niet; het verhaal is ietwat matig en niet alle superkrachten van Miles komen goed uit de verf. Het is al met al een voortreffelijke launchgame en het lijkt erop dat Insomniac niet ver weg is van het neerzetten van een echt meesterwerk.

Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4.