Ghostrunner

Ghostrunner is een game die je bijna in een trance speelt. De snelle gameplay, synthwave muziek en heerlijke flow zorgen voor haast hypnotische ervaring. Deze cyberpunk actie-game weet alleen niet altijd dat goede gevoel in stand te houden.

Ghostrunner speelt zich volledig af in Dharma Tower. Dit is een gigantische toren die als een bunker fungeert voor de laatste restanten van de mensheid. De buitenwereld is immers onbewoonbaar. De futuristische setting is verre van een utopie, want het overgebleven volk leeft in armoede onder de ijzeren vuist van een dictator.

De game begint op het moment dat je als de Ghostrunner wakker wordt. Je bent een robot-supersoldaat die wordt geleid door ‘The Architect’, een AI van de originele leider van Dharma Tower. Je krijgt uiteraard de opdracht om de nieuwe dictator te vinden en te doden. De opzet van de game is niet bijster origineel, maar lijkt in eerste instantie nog wel een beetje interessant. Helaas wordt al snel duidelijk dat deze game het niet van het verhaal moet hebben. De ontwikkelingen zijn voorspelbaar, de personages worden pover opgebouwd en de dialogen worden ietwat lachwekkend.

Ghostrunner is gelukkig vooral gewoon een actie-game. Je speelt vanuit een eerstepersoonsperspectief en je ziet constant je vlijmscherpe katana voor je. Het eerste dat opvalt is hoe snel en vloeiend de game is. De loopsnelheid is hoog en je bent al vanaf het eerste level aan het dashen en aan het wallrunnen. Op de PS4 Pro draait de game op de nieuwste patch op een stabiele 60fps, iets dat zeker helpt om een lekkere flow te creëren.

Terwijl je in die flow zit ga je rap door levels heen. Die doorloop je niet zomaar, je moet meestal veel parkouren. Dat betekent wallrunnen, springen, dashen en een paar dodelijke obstakels ontwijken. Af en toe worden de platforming-gedeeltes onderbroken door gevechten. Vijanden bewapend met geweren nemen het op tegen jou en je katana.

Supersoldaat of niet, er is maar één kogel nodig om je te doden. Je kunt die kogels ontwijken door te blijven bewegen en als je midden in de lucht dasht activeer je een slow-mo effect waarmee je toch op het laatste moment een aanval kunt ontwijken. Deze onderdelen komen eerst als onnodige oponthoudingen over, maar al snel raak je er aan gewend en worden ze net zo goed onderdeel van die flow. Het feit dat de game razendsnel opnieuw start als je dood gaat helpt daarbij.

De muziek draagt ook veel bij het hypnotische gevoel. De soundtrack van Daniel Deluxe is zeker niet hersenloze clubmuziek, maar heerlijke elektronische synthwave met donkere ondertonen. Het is fantastisch en zeker een van mijn favoriete game soundtracks van het jaar.

Tijdens het eerste uur van Ghostrunner dacht ik echt dat dit een topspel was, maar het grootste probleem van de game is dat het daarna nog amper echt verandert. Zelfs met de relatief korte speelduur (zo’n 5-6 uurtjes) werd het spel vrij repetitief. De parkour-uitdagingen blijven ongeveer hetzelfde en hoewel het spel wel nieuwe vijandstypes blijft introduceren voegt dat uiteindelijk weinig variatie toe. Het introduceert verder ook nieuwe speciale krachten voor de Ghostrunner, maar die veranderen niets aan de gameplay. Het zijn vooral leuke extra aanvallen die je kunt gebruiken bij een volle meter om sneller vijanden te mollen.

De game bevat ook een aantal levels en segmenten die een stuk minder zijn. Er zijn een paar speciale levels die veel van je vaardigheden uitschakelen. In plaats daarvan moet je even gaan puzzelen, maar de simpele opdrachten die je dan krijgt geven geen voldoening en onderbreken alleen maar de vloeiende gameplay. Verder zijn de twee baasgevechten in de game matig en de laatste twee levels zijn ronduit slecht. In een poging om de moelijkheidsgraad op te voeren worden de parkour-segmenten plotseling heel druk met elementen zoals snel bewegende platformen en veel dodelijke projectielen. Dan blijkt dat de mechanieken niet genoeg gepolijst zijn om zoiets te ondersteunen. Snel achter elkaar wallrunnen voelt plotseling janky en daardoor wordt het level design irritant.

De game is overigens niet mooi op de PS4. Het oogt onscherp en het bevat veel wazige texturen. Het ondersteunt ook geen HDR, waardoor de vele kleuren van Dharma City niet helemaal tot hun recht komen. Ghostrunner moet volgend jaar een next-gen patch krijgen, wellicht wordt dit minpunt dan teniet gedaan.

Conclusie:
Ghostrunner is een game die zijn potentie niet helemaal waar maakt. De soepele gameplay en geweldige soundtrack kunnen de speler naar een heerlijke flow brengen. Een gebrek aan variatie, een paar slechte levels en matige graphics halen je er dan wel weer uit.  Het is onder de streep nog steeds een goede game, maar er had meer ingezeten.

Gespeeld op PS4. Ook beschikbaar voor Xbox One, pc en Switch.