Crash Bandicoot 4: It's About Time

Crash is eindelijk terug! De beroemde bandicoot is weer tot leven gebracht door Toys for Bob, die meehielp met de Crash- en Spyro-remakes. It’s About Time doet net alsof de vier (slechte) games na Crash Bandicoot 3: Warped (1998) nooit hebben bestaan en benoemt zichzelf tot de echte opvolger van de Naughty Dog-games. Het beste nog is dat het zelfs beter is dan de originele games.

Aan het begin van Crash 4 weten oude vijanden Neo Cortex en N. Tropy uit hun gevangenis te ontsnappen. De slechteriken krijgen daarbij toegang tot de multiverse en maken onmiddellijk een plan om over alle dimensies te regeren. Aan Crash natuurlijk om daar een stokje voor te steken. Je achtervolgt de schurken door meerdere tijden en dat is een mooi excuus voor gevarieerde levels en thema’s.

Crash Bandicoot 4: It’s About Time is eigenlijk precies wat geadverteerd wordt: een terugkeer naar de roots en gameplay van de klassieke Crash Bandicoot-games. Dat betekent dat je in kleurrijke lineaire levels Crash langs allerlei hindernissen en vijanden moet manoeuvreren. Onderweg breek je zo veel mogelijk houten kratten, verzamel je veel wumpa-fruit en zoek je naar verstopte juwelen.

Het is op zich niet moeilijk om de gameplay van de oude Crash-games te repliceren, maar Toys for Bob is op meerdere vlakken veel verder gegaan. Allereerst moet er gezegd worden dat deze game heel pittig is. Sterker nog, het is de moeilijkste Crash-game en ik vond het als iemand die veel ervaring heeft met platformers knap lastig om uit te spelen. De uitdagende gameplay onderscheidt het van de meeste andere moderne platformers, die juist over het algemeen makkelijk zijn. Persoonlijk kon ik de hoge moeilijkheidsgraad wel waarderen, omdat het (een paar duidelijke uitzonderingen daargelaten) over het algemeen eerlijk is.

Crash zelf bestuurt goed. Je zit zoals vanouds te springen, te glijden en met zijn kenmerkende draaiaanval vijanden weg te blazen. De sprong naar de huidige generatie betekent dat levels een stuk drukker kunnen ogen. Diepte perceptie is altijd al een probleem geweest in de Crash-games en daardoor kan het moeilijk zijn om te zien waar je precies gaat na een sprong gaat landen. Voor Crash 4 heeft Toys for Bob gekozen om een duidelijke gekleurde ring als aangever in plaats van een vage schaduw. Dat helpt enorm.

Toys for Bob introduceert in deze game de zogenoemde ‘Quantum Masks’. Deze maskers staan centraal in het verhaal en verlenen Crash tijdelijk allerlei nieuwe krachten. Een van de maskers laat je tussen dimensies switchen bijvoorbeeld, waarbij bepaalde objecten alleen in bepaalde dimensies bestaan. Een ander masker laat je even de tijd stop zetten en weer een ander draait de zwaartekracht om voor Crash zodat je op het plafond kunt lopen. Mijn favoriet maakt de draaiaanval van Crash eindeloos en geeft je de mogelijkheid om ermee te zweven. Je kunt de maskers overigens niet vrij selecteren, je krijgt er gewoon hetgeen dat je nodig hebt tijdens het spelen. De maskers geven (soms letterlijk) een nieuwe dimensie aan de klassieke Crash-gameplay.

De vernieuwing stopt niet bij de maskers, want Crash 4 introduceert ook nog meerdere speelbare personages. Tawna, de ex-vriendin van Crash, heeft een hookshot en kan walljumps doen. Dingodile kan met zijn grote vacuüm pistool houten kratten stofzuigen en Neo Cortex heeft een jetpack en een laserpistool. Extra personages met eigen vaardigheden brengen natuurlijk meer variatie. De game doet er alleen relatief weinig mee, omdat ze alleen speelbaar zijn in hun eigen levels. Die levels zijn gering en bovendien vaak alleen voor de helft uniek. In de tweede helft van het level speel je weer als Crash. Wat mij betreft had Toys for Bob dit idee iets meer kunnen uitbreiden.

Zoals eerder gezegd is Crash 4 een moeilijke game. Het grootste minpunt van dit spel is dan ook wanneer het oneerlijk aanvoelt. Dit gebeurt steevast in auto-run secties, waar je dus verminderde controle hebt. In een van de levels klimt Crash bijvoorbeeld op de rug van een ijsbeer en moet je een berg afrennen. De beer rent vanzelf en je kunt alleen de richting en zijn sprong controleren. De controls voelen daarbij stroef en dat maakt het extra lastig om alle houten kratten onderweg te vernietigen. Ik had liefst veertig pogingen nodig om deze sectie perfect door te lopen en het voelde elke keer onhandig.

Toys for Bob heeft er ook een handje van te ver te gaan met het verstoppen van de houten kratten. Kratten zitten soms zomaar onzichtbaar achter muren of hoog in de lucht waar je niet normaal met de camera komt. Dit is niet slim verstopt, je voelt je eerder opgelicht als je ze eindelijk (al dan niet met behulp van een videogids) vindt. Het laatste minpunt dat ik wil benoemen zijn de laadtijden. Het duurt vaak zo’n dertig seconden om een level in te laden en dat is echt traag. Zeker als je levels vaker opnieuw opstart omdat je bijvoorbeeld de ‘perfect relic’ aan het grinden bent zit je constant naar het laadscherm te kijken. Dit is hopelijk een probleem dat breed wordt opgelost volgende maand met de komst van de volgende generatie spelcomputers.

Crash 4 is trouwens geen kleine game. Sterker nog, ik ben waarschijnlijk langer bezig om hier 100% te halen dan 100% halen bij de drie voorgaande games bij elkaar. Het hoofdverhaal is al heel royaal met 43 levels (die over het algemeen langer zijn dan in vorige delen). De 21 optionele flashback-levels zijn ook leuk. Je komt hier als Crash en Coco terecht in door Doctor Neo Cortex ontworpen testkamers die soms echt het uiterste van je vragen. Daarnaast heb je de klassieke time trials en de nieuwe ‘N. Verted’-modus. Bij die laatste zijn alle levels gespiegeld en voorzien van een aparte kleurfilter. Als je alles uitspeelt kun je zomaar vijftig uur zoet zijn met dit spel.

Conclusie:
Crash Bandicoot 4: It’s About Time brengt niet alleen de franchise terug van weggeweest met klassieke pittige platformingactie. Toys for Bob brengt ook vernieuwing aan de hand van verse gameplaymechanieken (de maskers) en nieuwe speelbare personages. De game kan soms oneerlijk aanvoelen bij bepaalde secties of met het verstoppen van de houten kratten. De lange laadtijden zijn ook een domper. Deze minpunten weerhouden deze game gelukkig niet van een succesvolle terugkeer. Sterker nog, het is gewoon de allerbeste Crash-game.