WWE Battlegrounds
WrestleMania V is de eerste WrestleMania die ik ooit gezien heb. Nu meer dan 30 jaar later heb ik een 9 jarige in huis lopen die vanaf z'n bed met een elleboog springt op een grote knuffel. In mijn ogen is het huidige worstelen hopeloos vergeleken met de Attitude Era van de eind jaren 90. En toch is er een nieuwe generatie die WWE weer geweldig vind. De games zijn ook in de jaren door blijven gaan en hoewel ik de WWE 2K games erg tof vind, vond ik het altijd veel simulatie. Ik miste de arcade actie uit de games van vroeger. Nu is daar ineens WWE Battlegrounds en meer arcade actie dan dit wordt het niet.
WWE Battlegrounds is worstelen over the top. Moves die compleet uit z'n verband getrokken worden en klappen en trappen die zo hard zijn dat je tien meter de lucht in vliegt. Eigenlijk zijn skills heel basic. Je hebt slaan en trappen en iemand oppakken. Daarnaast kan je sparen voor super moves die ervoor zorgen dat je meer damage doet. Daarnaast kun je jezelf ook healen. Alle moves hebben veel effecten en als je een signature move doet van een bepaalde worstelaar is het helemaal een spektakel. Daarnaast kun je ook gebruik maken van het level waarin je speelt. Zo kun je vanuit een helikopter springen of een afstandsbestuurbare bok gebruiken om je tegenstander mee te pakken. Ook liggen er verschillende wapens rondom het veld. Van hamers, stokken tot de bekende stoelen uit WWE.
Wat bij dit soort games met een groot arcade sausje is, is dat er weinig diepgang in zit. Ook hier is dat het geval. Waar ik het eerste uur heel enthousiast alle moves aanschouw met oooh, wow en yeah, ben ik er daarna wel klaar mee. Vooral bij de signature moves, want iedere keer als ik een eentje doe en er zijn meer dan twee worstelaars aanwezig, dan zijn de framedrops ook in arcade stijl aanwezig op mijn PlayStation. Jammer, want dit zijn juist de moves waar je het allemaal voor doet. Naast de bekende modi in worstelgames zoals royal rumble, tag team en meer draait het vooral om de campaign. Vooral omdat dit het gedeelte is waar je de meeste punten kunt verzamelen. Deze punten heb je nodig om meer karakters te kopen om mee te kunnen spelen. De campaign mode begint leuk, maar voelt snel aan als een trage grind. Je loopt door verschillende landen heen waar je een scala aan tegenstanders tegenkomt die je moet verslaan. Dit zijn de worstelaars van nu, maar ook de hall of famers uit de jaren 90 kom je tegen. Het blijft voor mij persoonlijk leuk om tegen hen te moeten spelen. Het brengt mij weer even terug naar Sky Channel van toen.
Over WWE Battleground valt eigenlijk niet super veel te vertellen. Het is een worstelgame bomvol actie en spektakel, maar je verliest ook snel je plezier. De bugs in het spel zijn slordig en maken het allemaal soms erg frustrerend. De campagne is een lange grind en ik vind persoonlijk dat in dit soort games geen opties aanwezig moeten zijn waarin ik kan betalen om worstelaars te kopen. Leuk dat je dit doet, maar naai ons dan niet een oor aan om dat grinden zo langdradig te maken. WWE Battlegrounds is vermakelijk en daar is ook alles mee gezegd. Geen diepgang en eigenlijk super simpel, maar ergens is dat ook wat ik verwacht van een WWE arcade game. Toch had ik bij de aankondiging van het spel meer verwacht en vind het dan ook jammer dat de teleurstelling meer overheerst. Toch betrap ik mezelf erop dat ik een paar keer per week even snel een paar potjes doe. Het is een leuk spel, maar er had meer ingezeten om ervoor te zorgen dat je het spel langer blijft spelen. Want dat is na een paar uur spelen echt niet het geval.
