Paper Mario: The Origami King
De game begint griezelig. Een opgevouwen Princess Peach spreekt Mario toe en geeft Mario de optie: voeg je toe aan het opgevouwen leger of kom in contact met je onvermijdelijke einde. Wat volgt is een luchthartig avontuur met een leuke cast, mooie wereld, schitterende muziek en zelfs ontroerende momenten.
The Origami King brengt je over de hele wereld. Van fluisterende bossen naar ondergrondse mijnen en van een duistere woestijn naar een ondergrondse tempel. De omgevingen zijn veelzijdig, mooi vormgegeven en roepen nog steeds een enorm 'papieren' gevoel op. De wereld voelt als een geheel dat volzit met geheimen. Overal in de wereld zitten Toads verstopt, deze vind je door tegen voorwerpen aan te slaan of door goed op te letten in je omgeving. Zie je iets vreemds, dan is het ongetwijfeld een Toad. Door ze te redden kunnen ze je bijstaan tijdens gevechten en geven ze je een cadeautje (meestal wat coins, maar soms ook een HP-upgrade die Mario ook sterker maakt).
Daarnaast is de wereld volgezaaid met gaten, die zijn opgegeten door papier maché-monsters. Deze kun je opvullen door er confetti in te gooien en dat wordt meestal gevolgd door een beloning. Toads, een geheim gebied of iets dat je nodig hebt om progressie te boeken. Het opvullen van confetti is een simpele, maar effectieve bezigheid. Het geeft direct een beloning en je ziet daadwerkelijk effect van je handelen. Het werkt ook samen met de combat van de game. Confetti is namelijk een resource die op kan raken.
Puristen van de Paper Mario-serie zullen het ongetwijfeld niks vinden, maar ook in The Origami King is géén XP aanwezig. Het verslaan van vijanden geeft coins en, terugkomend op hierboven, confetti om je voorraad aan te vullen. Wie op zoek is naar een pure RPG is hier wellicht teleurgesteld in, maar de systemen die allen samenkomen werken meer dan prima. Vul de wereld met confetti, versla vijanden voor confetti, verdien coins voor unlockables en power-ups. Hier komen nog eens drie grote voordelen bij kijken.
Het eerste voordeel is dat verreweg de meeste combat vrijwillig is. Er zijn uiteraard verplichte gevechten, maar verreweg de meeste vijanden zijn te ontwijken. Heb je geen confetti of coins nodig of wil je simpelweg progressie boeken, dan kun je prima vijanden ontwijken. Het tweede voordeel is dat wanneer je sterker wordt (door je HP te verhogen, verhoog je ook de kracht van Mario) kun je vijanden verslaan door ze in de overworld te verslaan met je hamer. Zo ontwijk je de langere gevechten. Je kunt dus prima zelf beslissen hoeveel en wanneer je vecht.
Het derde, en grootste, voordeel is dat combat gewoon leuk is (zeker omdat je zelf kunt bepalen in welke mate je moet vechten). Combat is gewoon turn-based met action inputs die we kennen uit de Paper Mario-serie. Het grootste verschil is dat combat plaatsvindt op een roterend geheel, waarmee je vijanden kunt positioneren. Doe je dit goed dan krijgt Mario een bonus in zijn aanvalskracht. Ook heb je soms meerdere moves, waardoor je (mits je het goed speelt) in één beurt kunt winnen. Tegen bazen werkt het net iets anders. Daar positioneer je niet de vijanden maar de moves die Mario maakt. Positioneer Mario slim, maak de juiste aanvallen en ontwijk ook obstakels van bazen. Bossfights zijn zeker het hoogtepunt, maar de reguliere combat is gewoon leuk.
Ook verdient het schrijfwerk een groot compliment. De game zit vol humor, sterke (en flauwe) oneliners, terugkerende gags en ga maar door. Daarnaast is er ook ruimte voor ontroerende verhaallijnen, keren partners terug (partners zijn er voornamelijk voor het verhaal en verlaten je party na hun relevante gedeelte) en nog meer. In mijn intro noemde ik Paper Mario: The Origami King een luchthartig avontuur en dat is het ook.
Dit wil niet zeggen dat de game zonder nadelen is. Zoals ik hierboven meldde zijn partners slechts tijdelijk gebonden aan je party. In de wereld en gezien de storytelling is het best logisch, maar partners zijn altijd zo leuk en enkel Mario + Olivia voelt soms een beetje kaal. Ook kan de game best traag zijn met her en der flinke backtracking die het tempo uit de game haalt. Daarnaast vraag ik me af of de game, hoe leuk ik de combat ook vind, niet beter was geweest met de gameplay uit Super Paper Mario. De game is open, groots en moedigt vrije exploratie aan. Het voelt voor mij sterk aan dat de gameplay uit Super Paper Mario beter had gewerkt dan turnbased combat.
Maar goed, dat maakt verder niet zoveel uit. Paper Mario: The Origami King omarmt de nieuwe richting die de game al langer nastreeft en brengt dit weer een stapje hoger. De game is gewoon pure lol met een mooie cast, mooie wereld, mooie soundtrack. De nadelen wegen voor mij lang niet op tegen de grote voordelen, een goede game.
