Hanna: seizoen 2

Een tienermeisje dat in de baarmoeder is voorzien van supersoldaat-DNA en in de bossen is opgegroeid en getraind om te overleven. Dat is Hanna, de titelfiguur in de film van Joe Wright uit 2011 en de serie uit 2019, waarvan nu het tweede seizoen te zien is op Amazon Prime Video.

Zowel film als serie zijn een mix tussen een coming-of-age drama en een actiethriller over jonge supersoldaten, en de serie, omdat daar nu eenmaal meer speeltijd in zit, trekt dat nog verder door dan de film. Hanna moet haar weg in de wereld vinden, maar wordt in de eerste twee seizoenen toch vooral bezig gehouden door Utrax, het CIA-programma dat de supersoldaten, eigenlijk superhuurmoordenaars voor de Amerikaanse overheid, opleidt en traint tot undercoveragenten. Hanna, in de serie gespeeld door Esme Creed-Miles (haar filmversie werd gespeeld door Saoirse Ronan), is ontsnapt aan dit programma omdat ze als baby is bevrijd uit de geheime locatie waar de CIA de soldaten opleidt. In het eerste seizoen (waarvoor in deze recensie lichte spoilers staan) zien we hoe ze, na jarenlang in een bos in Polen te zijn ondergedoken met haar redder Erik (Joel Kinnaman), eigenlijk een Utrax-medewerker die het niet meer eens was met hun methoden, weer op de radar van de CIA komt en dus een doelwit van hen wordt.

Hanna: Esme Creed-Miles

In de loop van het seizoen ontdekken Hanna, Erik en CIA-agent Marissa, die de jacht op Hanna leidde, dat er in het geheim een herstart is geweest van het Utrax-programma en dat is waar veel van de focus van het tweede seizoen ligt. Na in het eerste seizoen een uitbraakpoging te hebben gedaan, waarbij het niet lukte om de 'gevangenen' (oftewel de andere tienermeiden die al jarenlang in het CIA-opleidings- en hersenspoelprogramma zitten) te bevrijden, maakt de kijker in dit tweede seizoen kennis met een nieuwe opleidingslocatie (de Utrax-deelnemers zijn na Hanna's interventie in allerijl van Roemenië naar Engeland verkast en wonen nu in wat toch sterk lijkt op Charles Xaviers opleidingsinstituut) en de supersoldaten zelf.

En daarin onderscheidt het tweede seizoen zich het meeste van het eerste. Niet langer is Hanna de enige bijzondere figuur in de wereld, omdat zij de enige overlevende is van een geheim overheidsprogramma. Ze is nu de overgebleven recruut van wat simpelweg de vorige lichting is en heeft als enige al ervaring in de echte wereld. Ze is niet jarenlang geïndoctrineerd door de CIA, maar beschermd opgevoed en uitgebreid getraind door Erik. Om dat onderscheid te tonen brengt het verhaal haar uiteindelijk, natuurlijk, naar Engeland om in contact te komen met de andere tienermeiden. Deze zijn zich veel meer bewust van hun taak en lijken volledig bereid om periodiek de wereld in te worden gestuurd met een missie, terwijl Hanna argwanend deelneemt aan trainingen, lessen en tijdens militaire oefeningen duidelijk laat zien veel meer ervaring te hebben dan de anderen.

Hanna is een serie die het midden houdt tussen een supersoldaten-thriller en een tienerdrama; in het eerste seizoen maakte Hanna immers ook vrienden met andere tieners en daar kwamen soms de meest interessante, menselijke scènes uit: tieners onderling, met tienerproblemen en tieneruitdagingen, maar één van de tieners was eigenlijk een doorgewinterde avonturier, die opgroeide buiten de beschaafde wereld. In dit seizoen zijn de "andere tieners" de andere soldaten en dat geeft de momenten tussen de meiden, die samen trainen, filmavondjes organiseren en studeren, een nieuwe dynamiek: niet alleen is niemand hier bekend met de echte wereld; iedereen wordt geacht wel te doen alsof ze daar onderdeel van zijn. Elke student heeft haar eigen social media profiel en onderhoudt contact met haar 'ouders' (in werkelijkheid een agent van de CIA die ze op deze manier helpt in hun rol in te leven) en heeft een eigen slaapkamer vol met posters, prullaria en andere persoonlijke objecten die in werkelijkheid gewoon door anderen voor haar uitgekozen zijn.

Hanna: Utrax-recruten

De wijze waarop deze meiden doen alsof ze onderdeel zijn van het echte leven, met een onlinegeschiedenis waar anderen ze mee kunnen terugvinden en een nepprofiel dat verhult dat ze zijn opgegroeid op een geheime militaire basis in de rimboe en voor het grootste deel van hun leven letterlijk een nummer als naam hadden, doet sterk denken aan hoe terroristen in bijvoorbeeld de Verenigde Staten in het normale leven infiltreerden alvorens hun aanslagen te plegen. En dit gaat uit van hetzelfde idee: als een aantal studenten op een gegeven moment wordt uitgezonden naar een andere stad om daar te voorkomen dat iemand geheime informatie deelt, schrijven ze zich bij een universiteit in onder hun gefingeerde namen en vertellen ze aan anderen hun verzonnen levensverhalen.

Maar hoezeer het ook over huurmoordenaars en geheime overheidsinstanties gaat; uiteindelijk blijft de kern van Joe Wrights film overeind: Hanna gaat over opgroeien in buitengewone omstandigheden. Of je nu een reguliere tiener bent, een supersoldaat, of een supersoldaat die doet alsof ze een reguliere tiener is: we gaan in ons leven allemaal door vergelijkbare fases wanneer we opgroeien en plukken de invloeden uit onze omgeving om onze eigen persoonlijkheid te voeden. Dat is hier niet anders; hoewel de invloeden anders zijn dan die in onze eigen levens, zijn hun reacties herkenbaar.

Hanna: Gianna Kiehl en Áine Rose Daly

De kritiek die hier op Hanna gegeven kan worden is dat het verhaal, hoewel het een duidelijk thema poogt te behandelen, erg versplinterd is: Hanna staat zelf niet altijd centraal, terwijl de serie wel naar haar vernoemd is. En daardoor krijgt Esme Creed-Miles niet voldoende de kans om meer te zijn dan de figuur die ze in het eerste seizoen al was. De serie is op z'n sterkst als er wordt ingezoomd op een beperkte groep personages, met name de soldaat-studenten, maar zou dat, als er een derde seizoen komt, wel wat meer gefocust mogen doen.

Hanna is op z'n zwakst in de interne logica; er lijkt erg weinig voor nodig te zijn om de in het eerste seizoen nog timide, gehersenspoelde studenten ineens naar buiten te laten treden als normale deelnemers aan de maatschappij. En als ze allemaal nog tieners zijn, hoe kunnen ze dan geloofwaardig doen alsof ze studenten op een universiteit zijn? Er worden soms dus wat hoekjes afgesneden om dit verhaal te laten passen in de acht afleveringen van het seizoen, en dat neemt wat weg van de ervaring. Maar los daarvan zijn veel losse momenten interessant, is de actie prima in orde en met een internationale setting en de mix tussen serieuze thriller en licht drama wordt het nooit echt saai.