The Last of Us 2
Als je The Last of Us hebt gespeeld dan weet je al wat je kunt verwachten van gameplay. Je hebt beperkte munitie, en je zult vooral heel veel moeten sluipen en sneak-aanvallen moeten doen. Soms kom je een werkbank tegen en daar kun je wapens upgraden. Er zijn ook allerlei extra resources te vinden als je goed zoekt en een beetje wil puzzelen om bijvoorbeeld in een afgesloten ruimte te komen of een code van een kluis te vinden. Ze zijn niet nodig, maar het maakt het upgraden wat makkelijker.
Dat sneaken is dus belangrijk, maar om je toch wat uit te dagen uit je cover te moeten komen zijn er nieuwe vijanden toegevoegd. Dat zorgt wat voor meer spanning, en breekt het eeuwige gedoken rond blijven lopen en vijanden te kelen. En dan zijn er nog enkele nieuwe Infected. In deel 1 had je vier fasen, met Bloaters als ergste vijand, nu komen er een paar bij. Bij de hoogste fase dacht ik alleen maar: hoe moet ik die in godsnaam verslaan. Dat maakt het spelen weer wat uitdagender, want je moet op zoek naar hun zwakke punt en die proberen uit te buiten.
Het enige minpunt dat ik weer tegen ben gekomen is dat je vaak een signaal krijgt dat er geen vijanden meer zijn. Dat haalt de spanning weg als je een verdieping of gebied aan het verkennen bent. Een ander minpunt hebben ze dan weer weggewerkt, The Last of Us 2 volgt natuurlijk een verhaal, maar het is minder lineair dan het eerste deel omdat je soms de keuze hebt om een gebouw of gebied links te laten liggen. Op een gegeven moment is het zelfs even 'open-wereld', maar dan in het klein. Je kunt dan doen wat je moet doen om het verhaal verder te laten gaan, of even een compleet gebied met gebouwen uitkammen.
De muziek en de geluidseffecten maken The Last of Us 2 het complete pakket. De componist van het eerste deel, Gustavo Santaolalla, doet weer mee en zijn muziek past helemaal in de sfeer van het spel. De effecten zijn weer belangrijk om je op je puntje van je stoel te laten zitten. Je hoort het kenmerkende geluid van een Clicker, je sluipt erop af en je hoort opeens glas onder je voeten. Die Clicker ook. En zo verandert een zenuwslopende sneakaanval in een chaotisch ren-voor-je leven. Wanneer het onweert dan weet je al helemaal niet meer hoe je het hebt in een leegstaand gebouw waar je continu aan het luisteren bent of er Stalkers zijn. Die zie je amper, dus dan moet je het vooral op gehoor doen. Ik heb het spel met een koptelefoon gespeeld en dat maakt de ervaring alleen maar beter.
Die leaks? Ze zijn echt, ze kloppen en ze zullen je hele ervaring verpesten als je ze van tevoren leest. Doe jezelf een plezier en lees ze niet, want The Last of Us 2 heeft een erg tof verhaal. Ja, er is wat maatschappelijke discussie, maar man, de zure pruimen op het internet kunnen weer eens ernstig overdrijven. Het spel ziet er bizar mooi uit en brengt zoveel sfeer. Na zo’n dertig uur was ik er doorheen, waarbij ik maar een paar secrets gemist heb. Die kan ik nog eens zoeken in een New Game+ of een chapter select. Maar waarschijnlijk wacht ik nog even op de onvermijdelijke ‘Grounded’ moeilijkheidsgraad, om te zien of ik die nieuwe Infected daarin ook kan verslaan. Het enige minpunt dat van het vorige deel overeind blijft staan is dat je eigenlijk altijd wel een signaal krijgt dat je alle vijanden in een gebied te pakken hebt. Dat haalt spanning weg als je aan het verkennen bent. The Last of Us 2 komt 19 juni uit op PlayStation 4.
