XCOM: Chimera Squad

De aankondiging van een nieuwe XCOM-game kwam als een verrassing na meer dan twee jaar stilte na War of the Chosen. Een nóg grotere verrassing was dat Chimera Squad al anderhalve week later zou uitkomen, maar 10 euro zou kosten tot 1 mei en geen vervolg noch een uitbreiding was. Wat het dan wel is? Een instapper voor nieuwkomers, een hoop experimenteerwerk en meer lore voor de fanaten. Puddington ging aan de slag met de nieuwe game en schreef zijn indrukken.

Deze review bevat spoilers over een aantal missies in de game. Lezen op eigen risico.

Chimera Squad is een direct vervolg op de verhaallijn van XCOM 2: War of the Chosen. De Elders (aanvoerders van de alien-invasie) hebben na het verliezen van de tweede oorlog de aarde verlaten en hun soldaten aan hun lot overgelaten. De mensheid deed een handreiking naar de aliens en startte een sociaal experiment in een stad waar aliens en mensen in vrede samen leven. De orde in City 31 wordt bewaakt door Chimera Squad, een elite-unit van politieagenten die bestaat uit zowel aliens, collaborateurs als voormalig agenten van XCOM. Na de moord op de burgemeester van City 31 neem jij de leiding over Chimera Squad om uit te vogelen wie er achter dit complot zit. Waar je in XCOM 2 een wereldkaart had om communicatielijnen uit te stippelen tussen verschillende 'resistance'-cellen, krijg je nu een kaart van alleen City 31 tot je beschikking, opgedeeld in een aantal districten. Het is jouw taak om de onrust in de verschillende regio's in toom te houden en te voorkomen dat er anarchie uitbreekt: de 'Avatar Project'-progressiebalk heeft plaatsgemaakt voor een anarchiebalk die zorgt voor game over zodra deze helemaal vol is.

Een simpel plot, maar waar het in Chimera Squad voornamelijk om draait zijn de veranderingen in de mechanics. Levels zijn nu opgedeeld in meerdere encounters, waarbij je alle vijanden per encounter moet omleggen voordat je aan de volgende kunt beginnen. Iedere vijandelijke encounter begint met Breach Mode, de spirituele opvolger van het Concealment-mechanic in XCOM 2, waarbij de agenten door de deur heen beuken en een eerste schot kunnen lossen voordat er teruggevuurd wordt. De gevechten zijn kort en explosief, en passen bij de nauwe kamers waarin je de gevechten voert. Het voelt als een verademing dat je niet lange uitputtingsslagen meer hoeft te voeren zoals in de vorige games, waarbij alle grote gevaren al zijn gedood en je nog maar één sectoid of één ADVENT-versterking hoeft op te ruimen.

Er zijn een aantal kleine dingen die een welkome toevoeging zijn. Overwatch (waarbij je je agenten op scherp zet en laat vuren wanneer er een vijand binnenkomt) geldt nu niet meer voor de hele kamer maar heeft slechts een cone-of-view, en die moet je richten op een aantal mogelijke punten waardoor versterkingen binnen kunnen komen. Het is meer giswerk, maar voelt realistischer wanneer je beperkte informatie hebt over je vijand. Ook is het voor de meeste Chimera-squad agenten mogelijk om vijanden neer te slaan in plaats van ze om te leggen, en daarvoor word je beloond met een klein aantal resources. Een pacifist run zal niet het eerste zijn waar de meeste XCOM-fanaten aan denken, maar het is een leuk idee en ik merkte bij mezelf dat ik het leuker vond vijanden uit te schakelen dan ze te doden.

De mechanics die het meest verfrissend zijn, zijn Breach Mode en de Timeline. Het leukste aan Breach Mode is dat je heel creativiteit kunt zijn in hoe je dit aanpakt; er zijn meerdere toegangspunten (waarvan sommigen alleen maar bereikbaar zijn met bepaalde classes of items), en elk komt met zijn eigen voor-en nadelen. Breach mode voelt sneller en een stuk creatiever dan al je agenten op Overwatch zetten en degene met de beste kans om te raken als eerste te laten schieten. Timeline is een experiment om de volgorde van beurten logischer te maken. In plaats van dat al je soldaten hun beurten nemen en de aliens dan terug kunnen vuren, kunnen de beurten wisselen tussen Chimera Squad en de vijand. Dit heen-en-weer spel zorgt ervoor dat de gevechten een stuk dynamischer en realistisch zijn.

Tijdens het spelen kom ik er snel achter dat Breach Mode van onschatbare waarde is – misschien zelfs iets te krachtig. Al je agenten één gratis schot kunnen laten lossen (waarvan het grootste gedeelte vaak raak is) kan vaak al enige vijanden neerhalen en omdat Chimera Squad uit zogenaamde encounters bestaat waarbij Breach Mode meerdere keren terugkomt is dat een hoop gratis damage waar je eigenlijk niks voor hoeft te doen. Voeg daaraan toe dat op normal je agenten al voor de helft (of zelfs helemaal) healen tussen encounters door en XCOM-veteranen kunnen zich afvragen of de game niet te makkelijk is.

Daar tegenover staat dat Firaxis heeft gezegd dat Chimera Squad een instapgame is voor nieuwkomers in de franchise, zodat deze uiteindelijk verleid worden om Enemy Unknown en XCOM 2 te gaan spelen. Het probleem daar is dat Chimera Squad een aantal hoge difficulty spikes heeft waar niet goed over lijkt te zijn nagedacht, zoals de laatste missies om gangs zoals Grey Phoenix en de Progeny op te doeken. In de laatste kamer van de Progeny-missie wordt je gelijk in het diepe gegooid met een archon (die je van tevoren nog nooit hebt gezien), plus een handvol apparaten die hem extra health geven. Vergeleken met de vorige kamer van de missie is die sprong in moeilijkheidsgraad bizar, zo niet oneerlijk voor beginners.

In plaats van random soldaten heeft Chimera Squad 11 personages, elk met hun eigen geschiedenis en specialiteiten. Met deze personages hoopt Firaxis de relatie tussen de mensheid en de aliens meer diepgang te geven, en volgt als reactie op unieke personages zoals Pratal Mox van de Skirmisher-factie in War of the Chosen. Dat komt vooral naar voren met de abilities: elke agent heeft een archetype dat inhaakt op de soldier classes van de vorige XCOM-games. De vaardigheden van Blueblood lijken bijvoorbeeld op de gunslinger-build en Zephyr doet denken aan de templar-class uit War of the Chosen, met een mix van de ranger. Zelfs als agenten hetzelfde archetype delen zit er genoeg verschil in: Cherub met zijn schild en de muton Axiom zijn allebei tanky, maar Axiom veroorzaakt liever chaos op de frontlinie terwijl Cherub zijn collega’s beter kan beschermen.

Hoewel de abilities dus een uniek gezicht geven aan de agenten, zijn ze qua persoonlijkheid behoorlijk kleurloos. Voor een game die zich richt op het uitdiepen van de lore en het geven van een gezicht aan beide zijden van de oorlog zijn de agenten behoorlijk cliché en inconsistent. Je ziet in enkele cutscenes dat de medic Terminal haar vooroordelen over de aliens nauwelijks kan verbergen, maar in het overgrote deel van het spel zie je hier nauwelijks wat van terug. Hetzelfde geldt voor de aliens: Axiom is een muton met gigantische spieren die vijanden met het grootste gemak de grond in kan beuken, maar qua persoonlijkheid is hij gereduceerd tot een knullige dommekracht. Zeker als je de eerdere XCOM-games hebt gespeeld en daar de angstaanjagende voorgangers van de mutons hebt meegemaakt valt hij behoorlijk uit de toon.

Maar het totaalbeeld is dat Chimera Squad een verfrissende kijk is op de ­XCOM-formule, die daarnaast erg veel waar voor zijn geld biedt. Een aantal mechanics zou ik graag terug willen zien in een eventuele XCOM 3, zoals Breach Mode, de nieuwe overwatch en de niet-dodelijke manier van vijanden uitschakelen. Mensen die voor het verhaal van Chimera Squad gaan zullen teleurgesteld zijn: er is wat nieuwe lore en de terugkeer van oude bekenden, maar het verhaal is simpel en de agenten uit Chimera Squad zijn flets. Maar zelfs als experiment is Chimera Squad nog altijd XCOM, met de vertrouwde formule die al zoveel fans heeft maar simpel genoeg is om nieuwkomers aan te trekken. Een leuk zoethoudertje tot de opvolger van de grote broer eraan komt.