Monster Hunter World: Iceborne
Monster Hunter World: Iceborne is een slechte naam voor deze game. Het geeft mij in ieder geval de indruk van een ietwat simpele uitbreiding met een ijs thema. Iceborne is veel meer dan dat, het is bijna gewoon een sequel op Monster Hunter World.
Monster Hunter-games krijgen al vele jaren traditiegetrouw een uitbreiding. In het Westen hebben we daar tot Monster Hunter Generations niets van gemerkt, omdat we hier pas later de ‘Ultimate’ versie kregen. De nieuwe versies voegden steevast een paar dingen toe: 1-2 nieuwe monsters, een nieuwe hogere rank, subspecies (sterkere versies van bekende monsters), balansaanpassingen en af en toe een nieuwe mechaniek of minigame.
Iceborne doet dat allemaal ook, maar gaat veel verder dan Capcom ooit eerder heeft gedaan met een uitbreiding. Monster Hunter World gooide in 2018 veel onnodige tradities van de franchise overboord om en het sleutelde voor het eerst in vele jaren aan de fundamenten van de serie. Capcom lijkt na het succes van World nog meer zelfverzekerd, want Iceborne heeft alleen nog maar meer nieuwe mechanieken aan de serie toegevoegd of veranderd.
Daar over later meer, maar om te beginnen moet er gezegd worden dat bijna alle Iceborne-content enkel toegankelijk is voor mensen die de laatste baas van World hebben verslagen. Het verhaal van Iceborne en ook de moeilijkheidsgraad bouwt namelijk op de basis die de originele game heeft neergelegd.
Door een nieuwe crisis in de ecologie van de monsters moet er een nieuwe regio onderzocht worden: de ijzige Hoarfrost Reach. Dit betekent dat je dus een nieuw sneeuwgebied hebt om te verkennen en er dus ook een aantal nieuwe monsters verschijnen die zich lekker in de koude thuis voelen. De Hoarfrost Reach is een prima gebied, maar het is niet bepaald origineel. Bijna elke Monster Hunter-game heeft wel eerder een ijs-gebied gehad. Ik mis een beetje een twist of iets dat dit gebied meer bijzonder had gemaakt.
Om de Hoarfrost Reach goed te kunnen verkennen wordt er ook een nieuw hoofdkwartier gemaakt: Seliana. Je kunt vanuit dit dorp missies accepteren, met NPC’s praten en alle andere functies die je in Astera kunt doen ook in Seliana uitvoeren. Persoonlijk vind ik Seliana wel een verbetering ten opzichte van Astera. Het is compacter waardoor je minder heen en weer hoeft te lopen, maar ook gezelliger.
De titel van Iceborne is misleidend juist omdat de Hoarfrost Reach maar het tipje van de ijsberg is als het gaat om toegevoegde content. Door de verstoring van de ecologie verschijnen ook in de oude gebieden plotseling allerlei nieuwe monsters. Alhoewel, het zijn vooral oude bekenden die voor het eerst in deze nieuwe versie verschijnen. Monster Hunter World draaide vooral om gloednieuwe monsters. Dat was hartstikke fijn en het maakte de game erg vers. Iceborne is nu wel het juiste moment om weer veel van de klassiekers waar fans van houden weer toe te voegen. Je komt beruchte monsters zoals Nargacuga, Brachydios en Zinogre tegen. Deze monsters zijn een stuk uitdagender dan veel van de originele monsters.
Daarom kregen bijna alle nieuwe monsters die World oorspronkelijk heeft geïntroduceerd een subspecies-versie in Iceborne. Coral Pukei-Pukei en Fulgur Anjanath bijvoorbeeld. De subspecies zien er niet alleen anders uit, ze hebben nieuwe moves en zijn over het algemeen een stuk pittiger om te verslaan. Dat trekt de stand tussen nieuw en oud een stuk meer gelijk. Bovendien speel je nu in Master Rank, iets dat je als een hogere moeilijkheidsgraad kunt zien. Monsters hebben relatief meer HP en doen ook meer schade. Iceborne is dus in het algemeen een stuk moeilijker, maar dat moest ook wel, want spelers hebben tegen de tijd dat ze in Iceborne belanden al tientallen uren ervaring.
Nadat je de problemen in Hoarfrost Reach hebt opgelost is de game nog lang niet voorbij. Er is nog een Elder Dragon toegevoegd bijvoorbeeld en nog een ultieme eindbaas. Deze Monster Hunter-uitbreiding heeft minstens twee keer zoveel content vergeleken met voorgaande uitbreidingen. Ik kom bijvoorbeeld nu pas toe aan de nieuwe toegevoegde mechanieken. Een van de grootste wijzigingen is dat Iceborne de Slinger, een extra wapen die iedere hunter heeft sinds World, erg relevant heeft gemaakt. In de originele game was de Slinger een leuke extra waarmee je soms op omgevingselementen zoals grote rotsen kon schieten om die op monsters te laten vallen. Met Iceborne is de Slinger een stuk meer integraal geworden. Wapens hebben bijvoorbeeld allemaal wel een goede nieuwe combo waarin je ook gebruikmaakt van de Slinger (alle wapens hebben daarnaast nog meer nieuwe moves gekregen!).
De Slinger werkt ook samen met een nieuwe tool: de Clutch Claw. Die laatste is een soort hookshot waarmee je je aan een monster kunt vastklampen. Terwijl je op deze manier vastzit aan het monster kun je dat deel van zijn lichaam ‘verzwakken’. Dat lichaamsdeel krijgt een iets andere kleur en voor korte tijd doe je meer schade aan het monster als je daar slaat. Als een monster moe is kun je hem of haar ook met behulp van de Clutch Claw richting een muur draaien en vervolgens met de Slinger laten schrikken zodat hij/zij tegen die muur aanrent en knalt. Met de Slinger en Clutch Claw wordt wederom een nieuwe dimensie aan de toch al complexe gameplay van Monster Hunter toegevoegd. Persoonlijk vind ik dat fantastisch. Bovendien zorgen deze nieuwe mechanieken ervoor dat je tijdens Iceborne als ervaren jager toch nog allerlei nieuwe trucjes moet leren.
Een andere toevoeging is de mogelijkheid om een klein monster op te roepen. Dit beestje kan je hunter automatisch met een commando naar het grote monster brengen waarop je jaagt. Terwijl je op dit kleine beest zit kun je allerlei functies uitvoeren zoals je wapen verscherpen of een potion drinken om je HP te herstellen. Normaal moet je stilstaan of langzamer bewegen om die acties te doen. Anders gezegd, deze nieuwe mogelijkheid zorgt ervoor dat je weer een stukje sneller bij het monster bent, waardoor er minder ‘downtime’ is.
Met Iceborne krijgt Monster Hunter voor het eerst ook een echte endgame. Aan het eind van de game speel je de Guiding Lands vrij. Een nieuw eiland dat een fusie is van verschillende oude gebieden. Op dit eiland kunnen letterlijk alle monsters verschijnen en ze geven elk een nieuw materiaal. Spannend hierbij is dat Capcom een aantal van de nieuwe monsters exclusief heeft gemaakt aan de Guiding Lands, waardoor je gemotiveerd wordt om het uit te proberen. Het is ietwat vreemd, maar verschillende onderdelen van de Guiding Lands hebben een eigen level dat omhoog gaat als je daar monsters verslaat en materialen verzamelt. Om het niet te ingewikkeld te maken: het zorgt voor die lange grind die veel spelers nog lang zoet zal houden.
Ik zou niet stellen dat de Guiding Lands geweldige endgame content is, maar het is een hele grote verbetering ten opzichte van het origineel en oudere Monster Hunter-games. Zelfs dan houdt de content-stroom niet op, want net als in het origineel komen er ook weer seizoensevenementen en worden een aantal nieuwe monsters gratis toegevoegd.
Monster Hunter World: Iceborne is niet alleen een geweldige uitbreiding met een karrenvracht aan content, maar ook de volgende evolutie van de Monster Hunter-formule. Het bouwt daarbij op de sterke nieuwe fundering die World in 2018 heeft neergelegd en brengt de formule weer een stapje verder. Het nieuwe ijs-gebied viel een beetje tegen, maar voor de rest is dit zo'n beetje de beste uitbreiding die ik ooit heb gespeeld.
Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Xbox One. Vanaf januari 2020 ook beschikbaar voor pc.
Gifs zijn gemaakt door SunhiLegend.
