IT Chapter Two

Fans van Stephen Kings vuistdikke boek IT moesten het qua verfilming tot recent doen met de versie uit 1990; de tweedelige tv-miniserie die 27 jaar later toch niet zo houdbaar bleek - op Tim 'Pennywise' Curry na, natuurlijk. Gelukkig was daar toen echter de eerste bioscoopversie van IT; net als de eerste aflevering van de serie vertelde deze over de strijd van het groepje kinderen, de Losers Club, tegen de bovennatuurlijke kracht die hen had geterroriseerd in de vorm van, onder andere, een circusclown.

De verfilming maakte veel goed ten opzichte van de tv-serie, maar die versie zakte vooral tijdens het tweede deel in, waarin het verhaal 27 jaar na de eerste aflevering werd vervolgd met een strijd van de Losers Club, nu allen volwassenen, tegen een uit zijn winterslaap ontwaakte It. Als regisseur Andy Muschietti met zijn IT, twee jaar geleden, de goedkeuring van de fans wist te krijgen, dan wel met de kanttekening dat deel 2 ook op niveau moest gaan zijn.

IT Chapter Two: Bill Skårsgard

En gelukkig is het dat. IT Chapter Two pakt de draad op waar je het verwacht: 27 jaar na de gebeurtenissen uit de eerste film, in 2016. De terugkeer van It wordt opgemerkt door Mike Hanlon, die al die jaren in Derry is blijven wonen en prompt neemt hij contact op met de andere leden van de Losers Club; denk aan je belofte, kom terug naar Derry, we moeten weer samenwerken.

Het verhaal dat volgt trekt de verhaallijnen uit het eerste deel door. Niet alleen het horrorverhaal over het ondergrondse, mysterieuze monster, maar ook de ontwikkeling van de personages. Het blijkt dat hun vertrek uit Derry ze veel heeft doen vergeten van wat zich daar heeft afgespeeld en mogelijk valt daaronder ook de persoonlijke groei die ze met elkaar hebben doorgemaakt. Zo heeft Beverly (nu gespeeld door Jessica Chastain), ontsnapt aan de onderdrukking van haar vader, een passende vervanger gevonden in de vorm van een mishandelende echtgenoot. Richie (Bill Hader) probeert nog steeds de grappigste te zijn maar durft niet uit te komen voor wie hij diep van binnen is. Bill (James McAvoy) is schrijver geworden, maar iedereen vindt dat hij niet goed is in het schrijven van eindes; naast een verwijzing naar Stephen King zelf (die de kans krijgt dit te onderstrepen) ook een hint naar hoe hij het verlies van zijn broertje Georgie nog steeds niet heeft verwerkt.

Er zijn veel dramatische elementen in IT Chapter Two waarmee, als de horror-elementen zouden wegvallen, een (niet meer dan) redelijk karaktergedreven drama overblijft. Dat maakt het verdedigbaar dat dit tweede deel bijna drie uur duurt; op de finale na voelt de film nergens aan als te lang omdat Muschietti precies weet waarom kijkers na het zien van de eerste film ook het vervolg willen zien én omdat de volwassen acteurs, in tegenstelling tot bij de tv-miniserie, wel opgewassen zijn tegen de reputatie van hun jeugdige tegenpolen. Het helpt hier ook wel dat er voldoende momenten zijn waarop wordt teruggekeerd naar 1989 en de jonge cast dus de kans krijgt om een connectie te maken met hun oudere zelf. Dat de acteurs inmiddels twee jaar ouder zijn is overigens maar heel licht merkbaar, mede dankzij digitale verjongingstechnieken.

IT Chapter Two: Jessica Chastain

Maar natuurlijk is IT Chapter Two vooral ook een horrorfilm. Bill Skårsgard speelt opnieuw de rol van Pennywise the Dancing Clown en is op momenten weer angstaanjagend, maar maakt gemiddeld toch iets minder indruk dan in de eerste film. Dat komt mede doordat hij soms iets te veel lijkt op een acteur die een enge clown speelt en een gek stemmetje opzet; een kenmerk waar hij in het eerste deel veel minder onder leed. It heeft echter ook andere vormen van verschijnen en daar zit voldoende verrassing in om de film boeiend te houden. Het is pas in de finale wanneer de neiging ontstaat om te kijken hoe laat het is; niet in de laatste plaats omdat de scènes, intentioneel, het einde van de eerste film echoën, maar vooral ook omdat de spanning daar soms wat inzakt.

IT Chapter Two is een waardige opvolger voor het eerste deel en samen maken ze een leuk geheel dat hopelijk nog 27 jaar mee kan. Hoewel niet alle horrormomenten volledig slagen, zijn er voldoende om het geheel de moeite waard te maken.