Life is Strange 2 - Faith
Na het bombastische einde van de derde aflevering van Life is Strange 2, één die verregaande gevolgen zou moeten hebben voor het verhaal, is al die potentie uit het raam gegooid in aflevering vier. Nogmaals de waarschuwing: er volgen hieronder enkele spoilers voor aflevering drie en vier, dus als je ze niet hebt gespeeld: stoppen met lezen!
In aflevering drie werkten Sean en Daniel met een groep wezen op een wietplantage, maar dat ging mis aan het einde. De drugsbaas bedreigde de groep met een wapen, Daniel verloor de controle over zijn krachten en blies de hele zaak op. Het resultaat: Daniel is verdwenen, Sean mist een oog en is opgenomen in een ziekenhuis. Dat betekent dat Sean is gevonden en hij in de moeilijkheden zit voor de moord uit aflevering één.
Helaas heeft het geheel geen ramificaties. Net als eerdere afleveringen zit hier weer een timeskip van twee maanden, waardoor je weer geen gevoel krijgt van de onmiddelijke gevolgen van jouw keuzes en resultaten. In plaats van één doorlopend verhaal voelt het als onderdelen die los van elkaar staan, wat in een verhalende game als deze een gemis is. Het helpt ook niet mee dat aflevering vier verder niet zo sterk is. Doordat Daniel bijvoorbeeld losstaat van Sean in deze aflevering is er geen interactie met zijn krachten en wordt een groot deel van de interessantere gameplay ontnomen. Ook wordt zijn character development stilgezet, en zelfs enigszins verslechterd, wat het geheel ook weinig goeds doet.
Uiteraard weet Sean te ontsnappen uit het ziekenhuis en gaat op zoek naar Sean en komt op zijn beurt de nodige racisten, behulpzamen figuren en nieuwe vijanden tegen: evangelisten van één of andere cult die Daniel gebruiken voor zijn krachten. Het helpt niet dat al deze figuren enorm tweedimensionaal zijn en ontzettend oninterressant. Geforceerde stereotypen die falen om ook maar één gevoel in me teweeg te brengen behalve een diepe zucht.
Dit wil niet zeggen dat er geen emotionele of dramatische momenten aanwezig zijn, integendeel, maar de manier waarop het allemaal gebracht wordt voelt gehaast, geforceerd en weinig logisch. Belangrijke personages verschijnen ineens zonder waarschuwing of build-up, maar wat ze voortbrengen is dan weer positief voor Sean en zijn ontwikkeling. Het geeft een beetje een dubbel gevoel, maar daar valt dan nog mee te leven.
Uiteindelijk zorgt het gebrek aan ontwikkeling en de continue wisseling van tijd, locatie en cast van personages voor een gebrek aan impact. Om de vergelijking met Life is Strange maar eens te trekken: daar zaten we nu in de donkere kamer, ontdekten we wie de ultieme vijand was en was de spanning om te snijden. Nu wordt er weer een willekeurige groep geïntroduceerd en is er nog totaal geen duidelijkheid over hoe het verhaal eigenlijk gaat eindigen. Het is te hopen dat Square dat wel weet, want de game heeft een gigantisch sterke finale nodig om de game te redden.
