The Dark Pictures: Man of Medan

Man of Medan is de eerste game in een anthologieserie genaamd The Dark Pictures Anthology, een samenwerking tussen ontwikkelaar Supermassive Games (Until Dawn) en uitgever Bandai Namco. In deze interactieve drama/horrorgame krijg je het beheer over een gezelschap van vijf personen die tijdens een duikexpeditie verzeild raken op een reusachtig verlaten vrachtschip uit de Tweede Wereldoorlog.

"Maar nauwelijks hadden wij een voet aan boord gezet, of wij bleven van schrik stil staan. Overal lagen lijken. Er lag ook een dode hond. En het verschrikkelijkste was de krampachtige houding der doden, terwijl hun gezichten een afschuwelijke angst uitdrukten - mond en ogen waren wijd opengesperd, alsof zij van ontzetting gestorven waren". 

Bovenstaande is een letterlijk citaat uit een echt krantenartikel gepubliceerd in 1948, toen het Nederlands-Indische handelsblad De Locomotief voor het eerst berichtte over de grimmige gebeurtenissen die zich hadden voltrokken op een enorm Nederlands koopvaardijschipschip, dat kort na de Tweede Wereldoorlog werd aangetroffen op pakweg 700 kilometer ten zuidoosten van de Marshalleilanden. De voltallige bemanning bleek op onverklaarbare wijze te zijn overleden. Dit vrachtschip is voor het grootste gedeelte het decor van Man of Medan.

Het was pas nadat ik de game al meerdere malen had uitgespeeld dat ik er bij toeval achter kwam dat Man of Medan gebaseerd is op 'ware gebeurtenissen'. Ik kan niet ontkennen dat er even een paar koude rillingen over mijn rug gingen toen ik nota bene in een Nederlandstalig krantenartikel zat te lezen over het raadselachtige fenomeen met het schip, dat net als in het spel gehuld is in mysterie. Hierover uitweiden doen we niet want dat leidt onherroepelijk tot spoilers die er sowieso al erg snel in sluipen bij het beschrijven van dit soort games. Op de tweede pagina kun je daarom meer lezen over het achtergrondverhaal inclusief Nederlandstalige bronnen en getuigenverlaringen. Ook als je het spel zelf verder niet interessant lijkt is het de moeite waard om te lezen als je een griezelig verhaal kunt waarderen.

Man of Medan betreft net als Until Dawn een interactieve drama/horrorgame met vergelijkbare gameplay. Het spel bestaat uit achtereenvolgende scènes waarin je steeds één van de vijf personages bestuurt en redelijk vrij kunt bewegen om de omgeving te verkennen, objecten te bekijken of oprapen en te praten met andere expeditiegenoten. De samenstelling van het gezelschap is moeilijk onder woorden te brengen zonder dat het chaotisch overkomt: je bestuurt twee broers, de vriendin van één van deze twee broers, de broer van deze vriendin en de kapitein van The Duke of Milan, het luxueuze jacht waarmee je uitstapje begint. Het doel van de game is in feite zorgen dat aan het einde iedereen het overleefd heeft en je zoveel mogelijk te weten bent gekomen over het ontluisterende geheim dat op het grote schip schuilgaat. Uiteindelijk is het aan de speler om min of meer te beslissen over het lot van ieder individu. Vaak is de vraag dan of je je keuzes baseert op basis van emotie of op basis van ratio.

Voor de meeste personages is het een eerste ontmoeting met de rest van de club waardoor onderlinge verstandshoudingen aanvankelijk nogal ongemakkelijk zijn. Dat levert voor de speler leuke situaties op waarin je een beetje kunt experimenteren met je manier van reageren naar de verschillende kleurrijke figuren. Van ieder personage wordt bijgehouden hoe zijn of haar relatie is met elk van de andere personages aan de hand een indicatiebalkje en korte samenvattingen van hoe bepaalde reacties of gedragingen werden opgevat (Conrad didn't like that Brad did not have a beer with him). Het dialoogsysteem geeft de speler meestal twee concrete opties om uit te kiezen met een derde mogelijkheid om te zwijgen.

De graphics in Man of Medan zijn verbluffend goed, meermaals dacht ik nog in een cutscene te zitten terwijl ik de besturing over mijn personage reeds had gekregen. Sowieso zijn deze transities vaak naadloos wat de meeslependheid alleen maar ten goede komt. Dit levert ook een bekende valkuil op, je moet vooral niet rustig achterover gaan zitten om op je gemak de spannende tussenfilmpjes te bekijken want voor je het weet wordt er een beroep gedaan op je reactiesnelheid. Er mag op grafisch vlak natuurlijk ook wel wat verwacht worden van een titel waar de gameplay zelf vrij gering is en zich doorgaans beperkt tot het verkennen van kleine afgekaderde omgevingen zonder vrije camera waar je middels de welbekende quick-time events (QTE's) scherp gehouden wordt.

Dan nog zijn complimenten op zijn plaats voor hoe enorm gedetailleerd de personages en de omgevingen eruitzien, met prachtige lichteffecten van bijvoorbeeld een ondergaande zon of van schijnende zaklantaarns onderwater. We zien ook het bekende gezicht van Shawn Ashmore terugkomen, die wellicht de meeste mensen zullen kennen van zijn rol als Iceman in de X-Men-films, maar ook al eens de hoofdrol had in het computerspel Quantum Break. Ook qua muziek en geluidseffecten is het sfeertechnisch dik in orde, waarbij talloze jump-scares ook niet geschuwd worden, uiteraard gepaard met bijbehorende geluiden die de nietsvermoedende speler een potentiële hartverzakking kunnen bezorgen.

(in-game)

Voor kenners van Until Dawn is het een feest van herkenning in Man of Medan, variërend van de verschillende smaken QTE's tot de aanwijzingen die je naarmate het spelen verzameld. Deze verwijzingen voegen stukje bij beetje nieuwe informatie toe zodat je als speler steeds meer puzzelstukjes van het geheim ontrafelt. Ook zijn er weer totems, nu 'pictures', waarin je een voorproefje krijgt uitgebeeld van wat één van de leden uit de groep mogelijk te wachten staat. Niet zelden is dit een vooruitblik op hoe iemand op gruwelijke wijze om het leven komt. Verder zijn de karaktereigenschappen en emotionele gemoedstoestanden terug die je tijdens het spelen steeds kunt opvragen om te checken wat voor effect gebeurtenissen hebben gehad op je geestelijke gesteldheid.

Hoeveel vertakkingen in de verhaallijn en hoeveel eindes er zijn is echt gissen, Until Dawn had er honderden, al wijken ze natuurlijk niet allemaal evenveel van elkaar af. Na drie playthroughs ben ik een aantal keer zeer verrast door hoe het 'butterfly effect' zorgde voor onvoorziene consequenties uit ogenschijnlijk compleet onschuldige keuzes die ik aan het begin van de game had gemaakt. Het mooie is dat ik in speelsessie drie nog steeds talloze, compleet nieuwe scenes en locaties tegenkwam. Ook merk je goed hoe de genoemde onderlinge relaties zich verhouden tot gedragingen van de in-game personages. Dit kan steeds weer nieuwe, drastische draaien geven aan hoe het verhaal verder verloopt, hoe subtiel de verschillen ook zijn met andere keuzes die je had kunnen maken.

Echt verknocht aan een specifiek personage was ik niet. Wat ik wel erg tof vond was het feit dat de karaktereigenschappen die personages kregen toegeschreven steeds weerklonken tijdens het spelen. Alex is bijvoorbeeld een sterke, zelfverzekerd ogende kerel die eigenlijk best onzeker is over veel zaken en helemaal niet zo stoer is als hij doet voorkomen, terwijl zijn vriendin Julia een goedgebekte, ietwat roekeloze chick is die vanwege haar welgestelde achtergrond denkt veel te kunnen maken. Mijn persoonlijke favoriet uit het vijftal was Felcite "Fliss" Dubois (hierboven). Behalve bloedmooi bepaald geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar ondertussen wel de verstandigste, meest rationele persoon uit het gezelschap. Verder zijn het een beetje cliché Amerikaanse adolescenten zoals je ze ook zou kunnen aantreffen in een willekeurige Scream-film. 

Bij uitstek mijn favoriete personage in Man of Medan, weliswaar niet speelbaar, is the curator. Deze vervult een vergelijkbare rol als de therapeut Dr. Hill uit Until Dawn, die werd 'gespeeld' door Peter Stormare. Net als Dr. Hill komt the curator af en toe met een soort interventie, waarin de speler wordt bijgepraat over diens voortgang, vaak tot in detail reflecterend op bepaalde onhandige keuzes die de speler eerder maakte. Het is een mooi figuur die een sublieme rol speelt als mysterieus alwetend individu met klasse, zeer welbespraakt, een morbide gevoel voor humor en een dijk van een stem. Ik ben eigenlijk niet zo'n fan van "verhaalvertellers" die de gameplay komen onderbreken omdat het je toch een beetje uit het spel haalt, maar begon het naarmate het verhaal vorderde eigenlijk steeds meer te waarderen. Niet in de laatste plaats omdat the curator je ook complimenteert als je het wél goed doet, waardoor ik steeds meer mijn best begon te doen in de hoop dat hij mijn keuzes op prijs zou stellen.

Op technisch gebied valt er ook wel het een en ander aan te merken. Zo heb ik te pas en te onpas te maken gehad met ernstige framedrops. Hoewel dit zeer korte momenten waren hadden ze een hele vervelende bijwerking, de dialogen liepen namelijk wel op normale snelheid door wat resulteerde in een ontzettend scheve lip-sync met bewegende monden zonder spraak en vice versa. Gelukkig waren deze momenten erg zeldzaam (drie of vier per playthrough) en herstelde de lipsync zich snel weer nadat een nieuwe scene begon. Het lijkt er sterk op dat het momenten zijn waarop de PS4 het even erg zwaar heeft, omdat het ook inconsequent voor leek te komen.

Een andere klacht is van wat specifiekere aard en heeft te maken met de manier waarop je personages of NPC's soms reageren op schrikbarende ontdekkingen. Beeld je een situatie in van iemand die onwetend een ruimte betreedt bezaaid met lijken en als enige opmerking iets heeft als "hmm, vreemd". Of twee personen die bijna slaande ruzie met elkaar hebben waarna binnen een paar tellen een nieuw onderwerp wordt aangesneden en alles opeens weer koek en ei lijkt. Dit zijn geen één-op-één voorbeelden maar een indicatie van wat ik bedoel. Het zal ongetwijfeld ook lastig zijn om bij een game met zoveel vertakkingen in het verhaalverloop te zorgen dat alle personages natuurlijke reacties geven op alle mogelijke uitspraken of gebeurtenissen. Het is iets wat me vaker opvalt in dit soort games, waarbij ook vaak extreem gênante momenten lijken te ontstaan omdat iemand weer eens een compleet onlogische reactie geeft. Heel storend is het verder ook niet want het is uiteindelijk meer uitzondering dan regel.

Man of Medan moet het vanzelfsprekend hebben van een spannende verhaallijn en daarover in detail treden is bijna onmogelijk zonder spoilerige informatie prijs te geven. Opvallend is trouwens dat je alleen kunt spelen of in twee verschillende multiplayermodi: 2-player co-op en 'movie night'. In de tweespelermodus nemen beide spelers een rol aan en loop je min of meer samen het verhaal door.

Door de vele scenes waarin slechts twee personages gelijktijdig op het scherm acteren c.q. spelen leent het zich goed voor spelen in duo's. Movie night verandert Man of Medan in feite in een partygame waarin je de controller steeds doorgeeft aan de volgende speler. Ik heb, ondanks de gekscherende waarschuwingen van Bandai Namco om het niet te doen, uitsluitend lekker in mijn eentje zitten spelen met de lichten uit en de soundbar op honderd.

Het spel is vrij kort, één playthrough zal je zo'n vijf uur kosten. Uiteraard is herspeelbaarheid een van de krachten van een dergelijk interactive drama en met een prijs van €30 is dat goed te verantwoorden als je kijkt wat je er kwalitatief voor terugkrijgt. Wel is het zo dat je na een handjevol pogingen al wel ongeveer hebt ontfutseld wat het optimale spelverloop moet zijn om alle reisgenoten te laten overleven. Nadeeltje bij herspelen is dat je niets kunt skippen. Enerzijds logisch, immers de cutscenes zijn een essentieel onderdeel van de game, maar zelfs het introductiefilmpje met credits is niet te onderbreken. Daar krijg je dan wel weer een sterke soundtrack voor terug, wat geen straf is om nog eens terug te moeten luisteren.

Man of Medan is zeker de moeite waard als je houdt van verhaalgedreven horrorgames of -series. Ik heb het ervaren als een spannende narrative-driven game die niet per se breekt met bekende horror-clichés maar deze wel op een zeer sterke wijze weet uit te buiten. Ook vond ik het bijzonder vermakelijk om nadien in mijn moerstaal te kunnen lezen over het originele verhaal van het spookschip, wat ik iedereen aanraad die met de game aan de slag gaat of geïnteresseerd is in het 'echte' verhaal. Mijn nieuwsgierigheid naar wat het volgende deel in de Dark Pictures Anthology ons gaat voorschotelen is zeker gewekt.