Wolfenstein: Youngblood
De vorige twee Wolfenstein-games waren bruut. Schiet op alles dat beweegt en als het niet beweegt, schiet er dan toch maar op. De personages hadden zelfs een karakter, iets dat we niet gewend waren van de franchise. Beetje humor erbij en hoppa, een instant hit. Ik keek dan op zich wel uit naar Wolfenstein: Youngblood. Veel gameplay was er niet vrijgegeven, maar het was Wolfenstein en weer gemaakt door Machine Games, wat kan er mis gaan? Nou, best wel wat.
Dat de makers van Wolfenstein: Youngblood willen experimenteren is op zich geen ramp. Ik kan me ook voorstellen dat je niet elke keer weer precies dezelfde game wil maken met een net wat ander verhaaltje. Dit keer is er geen B.J. Blazkowicz, maar moeten we het doen met zijn dochters. Dat is op zich al een flinke verandering. Waar B.J. een koele kikker is, zijn de dames nog nat achter de oren. Ze zijn ook erg puberaal dus af en toe wordt deze oude zeur daar erg moe van. Het verhaal is niet zo sterk als in eerdere delen: B.J. is verdwenen en de dochters gaan op zoek naar hem. Je kunt bijna het verhaal tijdens het spelen al raden.
Wolfenstein: Youngblood is te spelen in singleplayer en in co-op. Mijn eerste run heb ik in singleplayer gedaan. Daar vallen al meteen wat dingen op. Mijn eerste paar uur waren een “omg wat hebben ze nu gedaan!”. Allereerst hebben de vijanden health bars. Nu overleef ik dat nog wel, maar dan zijn er nog vijanden met een armor die je met de aangegeven kogels het makkelijkst stuk krijgt. Dus je blijft jongleren met wapens. Even er lekker op los knallen is op deze manier compleet uitgebannen. Ik had voor stealth gekozen en daardoor heb ik een cloacking device. Probleem: ik kan alleen al bukkend met een bijl heel erg kort onzichtbaar zijn. Veel te kort, ik loop bukkend traag, dus het heeft compleet geen zin.
Erger werd het bij de eerste boss-fight. De gast heeft lasers, is steeds weer even tijdelijk onzichtbaar en kan zich supersnel bewegen. Als jij of je zus dood gaat dan kun je elkaar reviven. Het grote probleem is dat de AI echt te dom om te poepen is als het gaat om het juiste moment reviven. De ene keer wacht ze te lang, de andere keer gaat ze recht voor de loop van de vijand mij helpen. Ja, muts, zo zijn we allebei dood. Toen ik eindelijk door had dat dit geen ouderwetse Wolfenstein was lukte de baas wel, maar als je deze game koopt met de vorige delen in je achterhoofd: de eerste paar uur zijn een vreselijke ervaring.
Als je eenmaal in de catacomben van Parijs aankomt dan wordt Wolfenstein: Youngblood een soort van open-wereld. Je mag naar bijna alle districten, ook waar je net vandaan komt. Dus voor de lol reis ik even terug. Ik zie twee soldaten, een ervan kan ik met een silent kill neerhalen. Helaas zag de tweede dat en knalt me in een keer neer. Uh, pardon? Oh, hij heeft een doodshoofd naast zijn healthbar staan in plaats van het level dat hij is. Blijkbaar moet ik daar nog niet zijn, ik moet eerst weer levelen en upgraden voordat ik daar een kans maak te overleven.
Er is in Wolfenstein: Youngblood namelijk nog van alles te upgraden. Je skills, maar ook je wapens en je perks. Dat doe je door zelf ervaringspunten te verzamelen door middel van nazi’s neer te knallen en missies aan te nemen die ook weer ervaringspunten opleveren als je ze succesvol afrondt. Je hebt sowieso vier main story opdrachten, maar daar staat al in je menu een doodshoofd bij, dus ik moet allerlei zijmissies gaan doen om mij en daarmee ook mijn zus sterker te maken. Leuk…
De zijmissies van Wolfenstein: Youngblood zijn namelijk steeds in diezelfde gebieden, maar je moet wel op het pad blijven, want anders kom je weer te sterke vijanden tegen. Daar werd ik weer aan herinnerd, toen ik net na een gijzelaar te hebben gered, uit een hospitaal kwam. Over de radio wordt er geroepen dat er een geparkeerde auto ergens staat en dat ik daar een bom onder moet leggen. Prima, de indicator zegt inderdaad dat het vlakbij is. Er staan allereerst allerlei vijanden weer gespawned op plekken waar ik allang grote schoonmaak had gehouden. De auto staat na een controlepoort en er staan twee vijanden bij. Even niet opgelet en ja hoor, een kogel, en mijn zus mag me weer proberen te reviven. Je leert er mee om gaan. Wolfenstein: Youngblood is geen first person shooter zoals we gewend zijn. Je moet opletten of de vijanden wel op je niveau zijn.
