Spider-Man: Far From Home

In Spider-Mans tweede solo-avontuur binnen het MCU wordt de Europese roadtrip van Peter Parker ruw verstoord door het feit dat hij nu eenmaal grote verantwoordelijkheden heeft. Ver van huis moet de vriendelijke buurtspin zijn rol als superheld balanceren met zijn leven als scholier en, vooral, tiener.

Het is wel opvallend dat Tom Holland, die dankzij de positie van Spider-Man in het Marvel Cinematic Universe al sinds 2016 elk jaar in een Marvelfilm te zien is geweest, nu pas toe is aan zijn tweede 'eigen' Spider-Man-film; zijn andere verschijningen waren als protégé van Tony Stark en - uiteindelijk - Avenger. Het zorgt ervoor dat Holland met het uitkomen van Spider-Man: Far From Home evenveel verschijningen heeft gemaakt als zijn voorgangers Tobey Maguire en Andrew Garfield bij elkaar, maar we hebben hem minder vaak in zijn eigen avonturen gezien. Gelukkig zijn we nog niet van Holland af; hoewel officiële bekendmakingen nog op zich laten wachten lijkt er weinig twijfel over de komst van een derde avontuur.

Spider-Man: Far From Home: Tom Holland en Jake Gyllenhaal

In zijn tweede solofilm is Peter Parker, net terug na wat in het MCU blijkbaar 'de blip' wordt genoemd (wij kennen het als 'de snap'), toe aan een vakantie. Die vakantie is een schoolreisje waarin Peter, een paar docenten en een opvallend klein schoolklasje een tripje maken langs een paar Europese landen. Even er tussenuit, even geen superheldje spelen, denkt Peter. Hij wil tijd voor zichzelf en om zijn gevoelens voor klasgenoot MJ (Zendaya) aan haar kenbaar te maken. Maar daar denkt Nick Fury anders over. Er zijn problemen en bij gebrek aan andere bereikbare superhelden (of zoiets, er wordt nogal makkelijk over dit vraagstuk heen gesprongen) roept hij de hulp in van Peter om samen met Mysterio, een nog onbekende nieuwe held, de strijd aan te gaan tegen een aantal buitenaardse verschijningen die de vorm aannemen van monsterlijk grote natuurlijke elementen.

Deze strijd wordt grotendeels door Mysterio (Jake Gyllenhaal) zelf gevoerd. Hij vertelt Peter hoe hij al eerder tegen deze wezens heeft gevochten, hoe hem dat een verlies heeft opgeleverd en hoe dat voor hem een motivatie is om deze keer wel succesvol te zijn. Het voelt aan als een achtergrond met weinig diepgang en de strijd met de Elementals levert een aantal scènes op die doen denken aan de elementen (ahum) waardoor Spider-Man 3 zo slecht werd ontvangen bij het publiek: te veel spektakel, te overdreven actie, te weinig aandacht voor persoonlijke ontwikkeling. Maar dat zijn slechts momenten die bewust gekozen blijken te zijn en te dienen als opbouw naar de tweede helft van de film. Die tweede helft bewijst vervolgens dat Far From Home origineler van opbouw is dan menig kijker zal (en de trailers doen) vermoeden, en leggen de focus voldoende terug bij de scholier met de superkrachten en de grote verantwoordelijkheden.

De samenwerking tussen Sony en Marvel Studios, die in 2016 van start ging toen Spider-Man in Captain America: Civil War verscheen, is nog steeds een win-win-win voor de twee studio's en het publiek: ze mogen gebruik maken van 'elkaars' personages en wij kunnen films zien die zich in dezelfde continuïteit afspelen en daardoor niet steeds nieuwe introducties hoeven doen. Het maakt het makkelijker om figuren als Nick Fury en Happy Hogan langs te laten komen in het leven van Peter Parker zonder dat zij meteen de focus van de film worden. Ook hier is merkbaar dat Happy en Fury niet meer dan aangevers zijn en Peter zijn avonturen (zowel persoonlijk als in superheldencontext) zélf kan beleven. Het geeft bovendien ruimte om de andere grote figuur in het verhaal, Mysterio, verder te ontwikkelen. Dankzij de wijze waarop dit verhaal is verteld voelt het initieel wat vreemd aan dat een acteur van het kaliber Jake Gyllenhaal zich leent voor een ogenschijnlijk tweedimensionale rol als deze, maar als er dieper onder het oppervlak wordt gedoken krijgt Gyllenhaal ruim de kans zijn waarde te tonen.

Spider-Man: Far From Home: Zendaya en Tom Holland

Met Spider-Man: Far From Home sluit Marvel hun Phase 3 officieel af: het MCU is een wereld geworden waarin een aantal figuren niet meer terug zal keren en de schaduw van één van hen hangt logischerwijs ver over Peter Parker, maar ook over andere personages in dit verhaal. Hierdoor kent de film subtiele elementen die verwijzen naar het begin van de filmreeks in 2008, en daarmee rondt deze film, nadat van beide voorgaande Avengers-films werd geroepen dat ze een hoofdstuk afsluiten, het geheel echt af. Het geeft bovendien een paar kleine hints naar de toekomst; de scène na de aftiteling is deze keer inhoudelijk relevant voor zowel de film als wat er hierna komt.

De tweede Spider-Man door regisseur Jon Watts is uiteindelijk wellicht niet zo sterk als zijn voorganger. Want hoewel de initieel zwakke verhaalopbouw een functie heeft voor het verdere verloop neemt het iets weg van de beleving van de film. Dat wordt echter goedgemaakt door de humor, het avontuur en de connectie met de eerdere films. Als Sony hun Spider-Man-films nog lang door Marvel laat maken hoeven ze voorlopig niet bang te zijn voor een geflopte franchise.