CD: This Can Hurt - World Apart

Deze maand zal het tweede album van het Belgische This Can Hurt verschijnen. Met Worlds Aparts hoopt het gezelschap met haar Industrial Post Wave bij het grote publiek door te breken. Laten we hier op FOK! alvast kennis maken, en ons vervoegen naar Meetjesland, het gebied tussen Gent en Brugge.

This Can Hurt is van origine een duo bestaande uit Ray-M en Jack Noise. De eerste naam is een alias voor JP de Brabander die je wellicht nog kent van de bands LoopLizard en DeLaVega. De sound/stijl wordt met tal van acts vergeleken, zoals Sisters Of Mercy, The Cure, Type O Negative, Nine Inch Nails en Massive Attack. Aan deze namen zou ik ook met gemak het vroege werk van Simple Minds kunnen toevoegen. Ach, wellicht gaat het hier meer om een samensmelting van wave, gothic, rock en elektro invloeden. Het heeft her en der ook wel wat weg van de dark ambient band Antimatter, en door de toch best poppy refreinen, sluiten sommige nummers, waaronder met name de titeltrack ‘Worlds Apart’, ook aan bij het laatste werk van de Foo Fighters (Concrete And Gold).

Genoeg wat betreft de vergelijkingen. This Can Hurt heeft het zelf gewoon goed voor elkaar. Dit grotendeels dankzij de inbreng van nieuwe bandleden. Om een uitgebreider vervolg te geven aan het debuut When Nothing Matters (2017) werd er een bassist bijgehaald, MADD, zodat Ray-M zich volledig op het gitaarwerk kan richten. Verder is er ook een vaste zanger gevonden in de persoon van Sven Vande Neste van de 70s Tush. D-Kay is zijn alias.

Het uitbreiden van de band was een goede zet. Dit komt het geluid van de band absoluut ten goede. Daarnaast is de productie van het album glashelder, en heeft het de juiste bombast die deze muziekstijl nodig heeft. Maar zonder sterke nummers kom je er niet, en laat This Can Hurt die in huis hebben. Hoewel een bepaalde bedoelde duisternis en melancholie de nummer omhullen, ze zijn uiterst catchy. Dit zeker door de eerdergenoemde poppy refreinen. ‘Hourglass’, ‘High Tide’, Illusion’ en ‘Versus’ zijn zeker nummers die lekker blijven hangen. Maar ook het, mede door de hysterische zang, opzwepende ‘The Fall Of Mark E. Smith’ mag er wezen. Het is een krachtige ode aan de overleden frontman van de legendarische band The Fall. Hiermee meteen de hysterische ‘spoken word’ in de coupletten verklaard. ‘Some Day’ is dan weer een prima staaltje van een ingetogen, maar zware goth rock. Dit krijgt een vervolg middels ‘Diane’, wat zelfs in doom stijl begint.

Het wat meer experimentele is tot het laatst bewaard. Met ‘For You’ wordt zowaar bijna filmmuziek ten gehore gebracht. Het is een kleine muzikale trip die uiteindelijk ontspoort in gitaargeweld. Een niet verwachte, maar zeker sfeervolle afsluiting van een cd die in zijn geheel een sterke indruk achterlaat.

Worlds Apart bevat materiaal waarmee This Can Hurt zeker een groot publiek kan bereiken. Daarmee ook gezegd hebbende dat de band de potentie heeft uit te groeien tot een goede festival act. Wat heet, 22 juni staan ze op Hard Rock Open Air in Oirsbeek. Checken dus.