Aladdin
Zelden werd in de opbouw naar de release van een Disney-film zo veel gezegd aan de hand van een paar trailers. De live-action versie van Aladdin heeft het zwaar te verduren gehad maar is vanaf vorige week te zien in de bioscoop. En wat blijkt? Het valt allemaal best wel mee.
Het verhaal is inmiddels wel bij iedereen bekend. De behendige Aladdin beweegt zich op slinkse wijze door de straten van het fictieve Agrabah, wanneer hij de prinses van het koninkrijk tegen het lijf loopt. Wat Aladdin echter niet weet is dat ze juist haar zinnen heeft gezet op het volk, en om dat zo goed mogelijk te dienen. Daarvoor moet echter wel eerst nog een juiste kandidaat gevonden worden om sultan te worden. Ondertussen smeedt Jafar, de vizier van de sultan, zijn snode plan om voorgoed af te rekenen met zijn machteloze positie. Alles verandert wanneer Aladdin door Jafar de 'Cave of Wonders' in wordt gestuurd om één schat veilig te stellen; de lamp...
In het eerste gedeelte van de film komt gelijk het grootste probleem naar voren. De regie van Guy Ritchie, bekend van films als RocknRolla en King Arthur: Legend of the Sword, is rommelig. Hierdoor worden veel scènes gehaast en wordt er soms nadruk gelegd op een gebeurtenis waarbij dat niet past, terwijl er gevraagd wordt om meer focus op een aantal belangrijke elementen. Zo is de verhaalopbouw tot aan het moment dat Aladdin de Geest in de vorm van Will Smith ontmoet ronduit belabberd. De film herpakt zich hierna redelijk goed, maar blijft toch elke keer weer op twee benen hinken tussen de slordigheid en verlies van focus.
Aan de hand van die eerste inmiddels befaamde trailer waren er veel mensen die wat te zeggen hadden over Will Smith in de rol van Geest van de Lamp. Daarbij hielp de coverstory van Entertainment Weekly, waarin werd onthuld dat Smith ook in menselijke vorm een rol speelt in het verhaal, ook niet echt mee voor mensen die niet zo goed tegen verandering kunnen. En laat ik het maar gewoon zeggen: Smith is geweldig in de rol. Hij wordt niet altijd geholpen door het script van de hand van John August en Guy Ritchie, maar weet een eigen draai te geven aan het personage dat op legendarische wijze neer werd gezet door Robin Williams. Hij probeert geen moment die vertolking na te doen, maar zijn innerlijke Fresh Prince neemt de overhand, waardoor het een geheel nieuwe kijk oplevert.
Ook Aladdin en Prinses Jasmine zijn goed gecast. De chemie tussen Mena Massoud en Naomi Scott spat van het scherm en ze weten heel goed in de buurt te komen van Lea Salonga en Brad Kane's interpretatie van de klassieker 'A Whole New World'. In die scène is trouwens de CGI van het hoogste niveau, waarbij daar voor oplettende oog gedurende de rest van de film nog wel eens iets kan opvallen in de negatieve zin. Onze Nederlandse acteur Marwan Kenzari weet in de rol van Jafar echter niet te overtuigen. Dit is opnieuw te danken aan de teksten die hij voorgeschoteld krijgt, waardoor het eens zo angstaanjagende personage terug wordt gebracht tot een cartooneske slechterik, iets waar Kenzari veel te goed voor is.
Aladdin is dus een film met positief en enigszins negatief geluid. De film weet te overtuigen op entertainmentwaarde, want ook het nieuwe liedje 'Speechless', dat werd geschreven door La La Land-coryfees Benj Pasek en Justin Paul zal wellicht een nieuw Disney liedje worden dat nog lang blijft hangen in het collectieve geheugen. De vrees van veel mensen blijft onbeantwoord; Will Smith geeft alles als Geest, de hoofdrolspelers zijn uitermate goed gecast en hebben zichtbaar plezier met elkaar. Uiteindelijk is Aladdin een film voor iedereen, eigenlijk zoals elke Disneyfilm is bedoeld.
