Devil May Cry 5

Devil May Cry 5 is een game waar Capcom al vele jaren aan werkt. Het is de langverwachte sequel op Devil May Cry 4, dat alweer in 2008 uitkwam. Sindsdien kreeg de genre o.a. de DmC-reboot en de Bayonetta-games. Gelukkig zijn Dante en vrienden nu terug om de kroon terug te nemen, want laat er geen misverstand over zijn: DMC5 is de nieuwe koning.

Devil May Cry is misschien wel de populairste franchise in de 'character action game'-genre. DMC1 werd als revolutionair gezien toen het uitkwam en DMC3 wordt nog steeds geprezen als een van de beste games ooit. Helaas is dit een genre dat door de jaren heen kleiner is geworden terwijl grote RPG's en multiplayer-games de game-industrie hebben overgenomen. Daarom voelt DMC5 misschien ook wel zo fris. Ondanks dat het een vrij traditionele game is zien we dit soort singleplayer actie-games met een heel hoog budget nog amper.

Het verhaal van DMC5 begint een paar jaar na DMC4. Inmiddels is Nero net als Dante geld gaan verdienen met het jagen op demonen. Op een dag worden beide mannen ingehuurd door 'V', een mysterieuze jongen met een lichaam vol tatoeages. V vraagt ze om Urizen neer te halen, een demoon die een gigantische boom midden in een stad heeft laten groeien. De wortels van deze boom vermoorden mensen en zuigen het bloed op. Urizen gebruikt dat bloed uiteraard om sterker te worden.

Al in de proloog van de game vecht iedereen tegen Urizen, maar ze verliezen. In de rest van de game is het je doel om met iedereen terug te keren naar de boom en Urizen te verslaan. Het verhaal is voor een game als DMC niet zo belangrijk. De dialogen zijn ridicuul en de gelikte cutscenes zijn absurd, maar wel op een goede manier. Deze game is rock & roll met een knipoog en persoonlijk geniet ik daar met volle teugen van.

Je begint de game als Nero, die naast al zijn oude moves een paar nieuwe trucjes heeft geleerd. Hij kan zijn prothetische arm inwisselen voor allerlei andere armen met unieke functies. Nero op zichzelf is al een heel compleet personage dat prima als de hoofdpersoon van een actie-game kan dienen, maar hij is slechts een van de drie speelbare personages.

Al snel mag je ook met V spelen. Deze jongen is lichamelijk niet heel sterk, daarom roept hij zelf demonen op om voor hem te vechten. Je controleert een kleine vogel, een panter en een golem. Dit doe je door soortgelijke combo’s uit te voeren zoals je met Nero doet, het verschil is dat je het op een veilig afstandje doet en extra op moet letten zodat V niet aangevallen wordt.

Ik vind V de minste van de drie personages. Door het feit dat je demonen vanaf een afstand bestuurt voelt het niet alsof je zelf de klappen uitdeelt en je mist daarmee de impact. Deze onsamenhangendheid zorgt er ook soms voor dat je verleid wordt om te button bashen. In tegenstelling tot Nero en Dante leert V ook minder nieuwe moves en heeft daardoor uiteindelijk minder diepgang. Dit alles is niet geheel onlogisch omdat V een compleet nieuw personage is, maar toch had ik gewoon minder lol in zijn missies.

Zowel Nero als V dienen uiteindelijk als opmaat voor de echte kers op de taart: Dante. Dante is misschien wel de leukste game-personage ooit om mee te spelen. Hij is een Zwitsers zakmes waar je niet uitgespeeld mee kunt raken. De hoeveelheid moves en gereedschappen tot zijn beschikking grenst aan het absurde. In tegenstelling tot de andere personages krijgt hij meerdere wapens (zowel melee als geweren) tot zijn beschikking. Elk wapen heeft minstens een handjevol combo’s. De wapens hebben lekker veel variatie, je hebt uiteraard het klassieke zwaard en twee pistolen waar Dante als sinds DMC1 mee knokt, maar dit keer is er ook bijvoorbeeld een hilarische motor toegevoegd waarmee je letterlijk demonen vol gas mee aanrijdt.

Bovenop dit alles is het tegen alle tijden mogelijk om tussen vier verschillende vechtstijlen te switchen. Trickster, Swordmaster, Gunslinger en Royal Guard geven Dante weer allerlei andere unieke opties waardoor zijn arsenaal gigantisch wordt. Je kunt zelfs midden in een combo door op de D-pad te drukken van stijl veranderen, waardoor je echt op elke situatie kunt reageren.

Ik snap heel goed dat dit alles misschien heel intimiderend klinkt voor mensen die misschien niet eerder DMC4 hebben gespeeld, het klinkt alsof het ongelofelijk complex is om te spelen. Gelukkig is dat niet het geval. De combo’s uitvoeren is niet veel ingewikkelder dan de gemiddelde Dynasty Warriors-game, het zijn allemaal simepel knopcombinaties. Bovendien hoef je niet alle wapens of stijlen goed vanaf het begin te gebruiken, je bouwt het langzaam op. De game moedigt je via de stijl-meter op het scherm aan lekker te freestylen en tijdens gevechten van wapens te wisselen. Wat je echt motiveert om beter te worden zijn echter de uitmuntende animaties, in demonen hakken heeft er namelijk nog nooit zo goed uitgezien of zo goed gevoeld. Voor je het weet zit je met Dante op het scherm te toveren en de lol die je daarmee kunt beleven wordt door weinig games geëvenaard.

Het verhaal en de toon van de game zijn dus prima en de gameplay is uitmuntend, maar DMC5 laat toch ook wel een paar belangrijke steekjes vallen. Het minste punt van de game is het level design. Missies zijn behoorlijk lineair, tot het punt dat het voelt alsof je enkel van monstergevecht naar monstergevecht loopt. Er zijn hier en daar wel wat verstopte kamers, maar van echte verkenning is amper sprake. De puzzels van de voorgaande delen zijn ook helemaal verdwenen.

De omgevingen vallen ook erg tegen. In de eerste helft van de game doorloop je een generieke verwoeste stad die weinig tot de verbeelding spreekt. In het laatste stuk zit je in een gigantische plant, het fort van Urizen, maar de omgevingen hier zijn nog meer monotoon en saai. Ik mis de gotische kastelen en kathedralen van de vorige delen waar je ook nog wel eens verdwaald kon raken.

Devil May Cry 5 is daarmee meer dan ooit een echte actie-game die alle nadruk legt op die ongeloofelijke gameplay. Toch had ik ook graag wat meer fantasierijke locaties gezien en meer van die creepy sfeer uit de eerdere delen. Dat mag echter de pret niet drukken, want de game is goed genoeg om meermaals steeds op hogere moeilijkheidsgraden uit te spelen. Het pure speelplezier die je met deze game kunt beleven maakt het meteen een klassieker waar nog vele jaren naar gerefereerd gaat worden.