Etrian Odyssey Nexus

Het is lastig om vandaag de dag aandacht te vragen voor een 3DS-game. De Switch is zo’n groot succes dat Nintendo’s oudere handheld inmiddels in de vergetelheid is geraakt. Ik snap het, maar vraag nu toch voor een uitzondering voor Etrian Odyssey Nexus. Deze game was namelijk niet beter geweest op de Switch en hoort thuis op 3DS.

Etrian Odyssey is een dungeon crawler RPG-serie die op de originele DS in 2007 begon. Sindsdien heeft ontwikkelaar Atlus hoog ingezet en vier sequels, twee remakes en een aantal spinoffs (waaronder Persona Q) uitgebracht. Etrian Odyssey Nexus is een soort ultieme versie van de serie, een laatste entree die als afsluiting dient voordat de serie zich opnieuw uit gaat vinden op Switch.

Nexus is het beste vergelijkbaar met de recente Monster Hunter Generations. Het is namelijk een game die content leent van alle voorgaande delen in de serie. Je ziet oude grafische thema’s van dungeons, klassen, vijanden en bepaalde NPC’s terug. Dat recyclen gaat gelukkig niet te ver. Het belangrijkste is dat de dungeons zelf allemaal nieuwe lay-outs hebben. Het verhaal is ook gloednieuw en er zijn ook veel nieuwe personages.

Qua content is het dus een mix van nieuw en oud, al kun je natuurlijk niet zeggen dat het allemaal heel vers is. De positieve kant van dit is dat de game extreem compleet is. Nexus bevat 19 klassen (waarvan eentje nieuw) en veel meer dungeons dan voorgaande delen. Dit is daarom een gigantische game waar je echt heel lang mee zoet bent. Je mist misschien een paar referenties, maar als je de serie niet eerder hebt gespeeld is dit het perfecte deel om in te stappen.

De reden dat deze game thuishoort op 3DS is het feit dat je zelf de kaart van de dungeon tekent. Dungeons verken je op het bovenste scherm vanuit het klassieke eerstepersoonsaanzicht terwijl je op het onderste scherm de boel uittekent met de stylus. Je beeldt niet alleen de vloeren en de muren af, maar zet ook icoontjes neer voor deuren, shortcuts, schatkisten, hindernissen en nog veel meer. Dit zelf schetsen van de dungeons is een essentieel element van de serie. Het is heerlijk om met een blanco vel te beginnen en te eindigen met een gigantische en enorm complexe dungeon op de kaart die je zelf hebt getekend. Het is veel meer dan bezigheidstherapie, het verbindt je als speler meer met het verkennen van deze maps.

Dungeons bestaan uit meerdere verdiepingen en die bevatten natuurlijk allemaal een of meerdere bazen. De kern van Etrian Odyssey is dat je goed gebruik moet maken van je beperkte hulpmiddelen. Als je te diep gaat en al je items en mogelijkheden om te healen hebt opgemaakt kun je zomaar verliezen en dat betekent dat je terug moet gaan naar je laatste save. Dungeons ingaan is een kwestie van voorbereiding, routes verkennen en tekenen zodat je de juiste kant opgaat en weten wanneer je terug moet trekken.

Elke stap die je neemt in een dungeon vult een metertje. Als de meter vol raakt kan elke volgende stap een willekeurig gevecht triggeren. Je vecht het uit met monsters via een vrij klassiek turn-based RPG vechtsysteem. Er zit wel enige diepgang in de game, maar in het algemeen moet je zoals gewoonlijk de aangegeven zwakke punten van monsters uitbuiten. Het is zeker niet flitsend en onderhand ook niet erg origineel.

De combat an sich is goed genoeg dat het geen echt minpunt is, maar de game wordt op dit vlak toch eentonig omdat je team veelal dezelfde skills gebruikt. Je kiest je vijf vechters en hun klassen allemaal al aan het begin van de game. Daar moet je goed over nadenken, want in principe blijft dit voor altijd je team. Je kunt wel extra personages creëren, maar die verdienen alleen XP als je een bepaalde ring draagt en dan nog liepen ze bij mij op gegeven moment vijftien levels achter. Alleen door extreem te grinden zou je eventueel meer personages dan je eerste vijf kunnen onderhouden. Dit betekent dus dat je team vast is en dat je strategieën daarmee ook vrij vast staan. Pas tegen het einde van de game krijgen je personages de mogelijkheid om een extra klasse te leren. Je krijgt daarmee eindelijk veel nieuwe opties, maar dat gebeurt mijns inziens veel te laat.

Als ik toch mindere elementen aan het noemen ben kan ik kritiek op de designs van de personages niet achterwege laten. Etrian Odyssey is een beetje berucht om de matige otaku designs met oppervlakkige weergaven van vrouwen en natuurlijk ook een paar 'lolis'. In Nexus heb je de optie om uit alle voorgaande designs te kiezen, dus alle slechte zitten er ook tussen. Ik ben persoonlijk niet gediend van deze stijlvorm, ondanks mijn liefde voor anime in het algemeen.

Ietwat eentonige combat en matige designs zijn gelukkig lang niet genoeg om de game onderuit te halen. De echte charme van Etrian Odyssey is om het onbekende, die dungeons, in te duiken en het avontuur op te zoeken. Nexus is wat dat betreft een mooie afsluiting van de serie. Deze game is essentie een feestje die alle voorgaande games in de serie viert. Als je nog je 3DS hebt liggen is het de moeite waard om die voor de game nog een laatste keer echt te gebruiken.