CD: The Twilight Sad - It Won't Be Like This All The Time
Nadat reeds afgelopen zomer al een nieuwe single verscheen van The Twilight Sad, bracht de band onlangs eindelijk hun vijfde langspeler uit. 'It Won’t Be Like This All The Time' heet het album waarop we vijf jaar hebben zitten wachten.
Na de eerste single, ‘I/m Not Here [missing face]’, zagen vorig jaar ook de singles ‘Videograms’ en ‘VTr’ het daglicht. Kortom, in de aanloop naar deze nieuwe release zijn de fans behoorlijk lekker gemaakt. Daarnaast geven ze ook goed aan wat ons te wachten staat. Het is niet zozeer een andere richting dan wel een andere manier van songwriting. De Schotse Indie Rockers blijven trouw aan hun post-punk en Industrial invloeden. De ‘dense sonic walls of shoegazing guitar and wheezing accordion’ zijn nog immer daar. Maar, zoals ze zelf zeggen, dit album staat sterk onder de invloed van vooral de new wave uit de jaren ’80, en ze noemen daarbij onder meer de namen Siouxie & The Banshees en Cabarat Voltaire. Tezamen met de toch al Morrissey-achtige stem van zanger James Graham, maar dan met verbeten Schots accent, zit je al snel in die vibe.
Wat is er dan zo anders? Wel, de songs op dit nieuwe album zijn gewoon wat directer. Noem het meer catchy of meer poppy. Ze lopen gewoon lekker en wellicht hebben ze iets meer duidelijke refreinen. De singles vormen dus een goed voorbeeld daarvan, maar de cd bevat meer van die krachtige bij de strot grijpende deuntjes. Zo is ‘Shooting Dennis Hopper Shooting’, naast de eerste single, een van de betere songs. Het album begint ook al niet misselijk met ’10 Good Reasons For Modern Drugs’ waarop gaandeweg een bombastische geluidsmuur wordt opgetrokken.
De eerdergenoemde new wave invloeden zijn meer terug te horen op nummers als ‘The Arbor‘, ‘Sunday Day 13’, ‘Auge/Maschine’. Het zijn ook nummers die de algehele melancholie op het album nog eens extra aandikken, en daarin schuilt ook meteen een kritiekpunt, namelijk dat het dan nog weleens iets te veel van hetzelfde wordt. Een ander punt van kritiek is dat het tweede gedeelte van de cd iets minder spannend is. ‘Keep It All To Myself’, ‘Girl Chewing Gum’ en ‘Lets Get Lost’ zijn geen slechte liedjes, maar niet van het kaliber als die aan het begin van het album. Gelukkig maakt de afsluitende single ‘Videograms’ dan wel weer een hoop goed.
Hoewel de ene nieuwe invalshoek dus wat beter heeft uitgepakt dan de andere, is 'It Won’t Be Like This All The Time' een vermakelijk album. The Twilight Sad behoort binnen het genre nog steeds tot de betere acts.
