Insurgency: Sandstorm

Insurgency: Sandstorm is een vervolg op de multiplayer-FPS Insurgency uit 2014 en probeert zich eveneens te onderscheiden door een hoge mate van realistische gameplay na te streven. Dat ziet de speler onder meer terug in zeer dodelijke wapens en een minimalistische gebruikersinterface. Qua opzet is Sandstorm een beetje te vergelijken met Counter-Strike, met een Security-team en een Insurgents-team die het in verschillende modi van voornamelijk close-quarter-combat tegen elkaar op moeten nemen.

Insurgency: Sandstorm valt bijna uit de toon ten opzichte van doorsnee hedendaagse shooters. In de eerste plaats omdat het gewoon weer gaat om een normale team-based shooter en dus geen Battle Royale-achtige taferelen bevat, maar vooral vanwege de hoge mate van realisme (of simulatie, zo je wil) in het spel. De TTK (Time to Kill) in Insurgency: Sandstorm is extreem laag, wat inhoudt dat spelers al na enkele kogels het loodje leggen. Niet alleen dat, ook het voortbewegen gaat allemaal erg log en langzaam vergeleken met mainstream shooters als Call of Duty en Battlefield. Enerzijds verfrissend dat je een keer geen onuitputtelijke semi-superheld speelt, maar anderzijds is het wel ontzettend wennen als je de razendsnelle gameplay van voorgenoemde shooters gewend bent.

Spelers nemen de rol aan van een specifieke class, bijvoorbeeld marksman of demolitions, en kunnen vervolgens kiezen uit bijpassende uitrusting waarbij iedere faction een aantal faction-specifieke wapens en gadgets kan kiezen. De classes hebben een beperking qua aantal en werkt op basis van first-come-first-serve, je kunt dus geen team van uitsluitend scherpschutters hebben. Zo kan de demolitions class bijvoorbeeld hinderlagen leggen met behulp van landmijnen en C4-explosieven. Newbies zullen hier even aan moeten wennen omdat de explosieven in Insurgency: Sandstorm een enorme explosiezone hebben en het enige gewenning vergt om dit goed in te kunnen schatten.

Zodra je dit echter een beetje onder de knie hebt is het een ontzettend leuke class om mee te spelen, waarbij mapkennis uiteraard ook een grote rol speelt. Veel maps hebben zeer nauwe choke-points die leiden tot bepaalde objectives en als je dan handig bent met C4, mijnen of een rocket launcher is het erg bevredigend als je met een goed getimed explosief een complete ruimte inclusief alle vijandelijke spelers tot stof weet te reduceren. Ook valt er redelijk wat te customizen aan wapens, denk aan verschillende vizieren en laser sights voor meer nauwkeurigheid, maar ook bijvoorbeeld greased bolts voor kortere herlaadtijd en verschillende soorten munitie en grips afgestemd op verschillende afstanden behoren tot de mogelijkheden. Gamemodi zijn met slechts drie mogelijkheden wat schaars: Push, Firefight en Skirmish. Spelers moeten objectives zien te winnen en zogenaamde 'caches' vernietigen of juist bewaken. Vooral Firefight is een behoorlijke hardcore-modus waarbij spelers slechts één leven krijgen en pas weer mogen respawnen zodra hun overgebleven teamgenoten een objective hebben heroverd.

Setting- en lore-technisch heeft de game niet zoveel inhoud. Dat wil zeggen, er wordt weinig losgelaten over de waaromvraag van de strijd die gevoerd wordt.  Wat dat betreft is het een typische, ietwat cliché-setting gebaseerd op strijdtonelen in het Midden-Oosten van pakweg de afgelopen 20 jaar tussen westerse mogendheden en 'insurgents'. Grafisch is deze shooter wel tip-top in orde. Toegegeven, het is niet overal even goed gepolijst, maar in het algemeen mag je spreken van een prima ogende game met vooral indrukwekkende effecten bij explosies en vuurgevechten. Behalve de incidentele low-res textures waar je tegen aan kan lopen is ook de voertuigbesturing niet bepaald je van het, maar er wordt door de ontwikkelaar nog hard gewerkt aan verbeterpuntjes. Zo kregen we eind december nog een uitgebreide patch voorgeschoteld die onder andere veel voertuigproblematiek aanpakte.

Wat de game misschien nog wel het meest realistische doet aanvoelen is de afwezigheid van 'feedback' van vijanden. Er spatten geen scores van het scherm als je iemand raakt, er wordt niet met flitsende koeieletters op het scherm geschreven wie je hebt omgelegd, eigenlijk volgt er nauwelijks een terugkoppeling aan de speler dat hij iets goed doet. Tel daarbij op de afwezigheid van basis-shooterelementen als een health-balkje, een radar of de hoeveelheid munitie die je bij je draagt en je kunt je wel een voorstelling maken van de intensiteit van vuurgevechten, zowel in competitieve zin als in de co-opmodus Checkpoint waarin spelers samenwerken tegen A.I.-vijanden, die evengoed behoorlijk dodelijk zijn.

Tegelijkertijd zijn zaken als gunplay en het audiovisuele aspect voortreffelijk uitgewerkt. Er is rekening gehouden met ballistiek (bullet drop) en penetratie van kogels door bijvoorbeeld dunne wandjes, hekwerken en deuren. Maar de geluidseffecten verdienen toch wel een bijzondere benoeming, met name de explosies, het wapengekletter maar ook het no-nonsense commentaar dat teamgenoten en vijanden af en toe uitkramen geven de indruk van een bloedserieuze team-shooter met een flinke hardcore omlijning. Qua gamemodi en aantal maps is het nog wat karig maar er ligt een prima basis voor mensen die een serieuze, solide doch newbie-onvriendelijke shooter zoeken. 

Bekijk de launchtrailer hieronder voor een bondige maar accurate samenvatting van Insurgency: Sandstorm, die voor 30 euro op Steam is op te pikken. Consoleversies staan gepland voor later dit jaar.