11-11: Memories Retold
Het is dit jaar honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog officieus ten einde kwam. Door de wapenstilstand tussen het Duitse Rijk en de Geallieerden die op 11 november 1918 inging, kwam er een definitief einde aan de gevechten. Het officieel einde van de oorlog vond plaats op 28 juni 1919, met de ondertekening van het vredesverdrag in Versailles. ‘Wat blijft er over?’ is een van de vragen die 11-11: Memories Retold hoopt te beantwoorden. Hoewel de oorlog alweer lang geleden is, mag de mensheid deze nooit vergeten. Een nobel streven van animatiestudio Aardman en ontwikkelaar Digixart. Het resultaat is een beklijvende oorlogsgame die afwijkt van de norm, in zowel gameplay als graphics.
Allereerst de graphics. Aardman staat natuurlijk bekend om zijn klei-animaties, maar voor 11-11 is er gekozen voor een iets andere stijl. De graphics lijken namelijk regelrecht uit een impressionistisch schilderij geslopen te zijn. Zodoende bestaat het beeld uit ruwe penseelstreken die weinig details weten te tonen, maar wel een goed beeld geven van wat er op het scherm gebeurt. Het grappige is dat je hier al gauw “doorheen kijkt” en de details zelf invult.
De grafische stijl werkt in de meeste scenes erg goed, al kan het op het slagveld of in de loopgraven soms een treurig en wat vaag aangezicht worden. Waarschijnlijk is dit bewust gedaan, maar om de gebeurtenissen en emoties echt over te laten komen had ik soms toch graag een iets fijnere penseelstreek gezien. Nergens wordt de grafische stijl overigens echt storend, iets waar ik van tevoren wel een beetje bang voor was.
Dan de gameplay. Voor een oorlogsgame wordt er opvallend weinig een beroep gedaan op je snelle reflexen en schietvaardigheid – eigenlijk gewoon helemaal niet. 11-11: Memories Retold draait namelijk puur om het verhaal. Aan de ene kant heb je Canadese Harry, die bij wijze van avontuur als fotograaf van de ietwat machtsgeile Major Barret mee mag naar het front. Aan de andere kant heb je de Duitse ingenieur Kurt, die te horen krijgt dat zijn zoon vermist is geraakt tijdens gevechten en zich noodgedwongen aanmeldt om mee te vechten voor het leger.
Elk hoofdstuk heb je de keuze met welk van de twee personages en dus met welk verhaal je begint. Echt veel lijkt deze keuze niet uit te maken, want er wordt genoeg van perspectief gewisseld dat je beide verhalen goed meekrijgt. Met beide personages voer je simpele taken uit, bij Harry veelal gericht op fotografie en bij Kurt op het repareren van dingen. Daarnaast zijn er heel veel collectibles te vinden in de scènes, die je achtergrondinformatie geven over (het leven in) de oorlog. Zo is 11-11 direct een soort digitaal museum waarin je zelf op zoek moet naar de exposities. De informatie is erg interessant en zeker een toevoeging aan de algemene sfeer van de game.
Wat je precies moet doen wordt altijd wel duidelijk door het verhaal, maar je krijgt geen hapklare instructies. Hoewel de game die niet nodig heeft, zou het soms wel fijn zijn als je weet wanneer een bepaalde actie het verhaal verder stuwt. Zo was ik op een gegeven moment met Kurt op zoek naar een gasmasker om een door gifgas creperende collega-soldaat te helpen, toen ik haast per ongeluk een gesprek aanging met een ander persoon. Dit gesprek zorgde ervoor dat het verhaal verder ging en die creperende soldaat het naar alle waarschijnlijkheid niet gered heeft. Ook de vele collectibles mis je hierdoor gemakkelijk.
Niet dat de mensen die je helpt en de keuzes die je maakt veel invloed op het verhaal hebben. Het voelt vaak alsof de game de regie stevig in handen houdt en jij als speler ergens in een hoekje achter de schermen de hoofdrolspelers aanstuurt. Van tevoren krijg je wel de melding dat je keuzes verschil maken, al heb ik daar weinig van gemerkt. Ja, hoe meer Kurt doet, uitvogelt en praat met mensen, hoe uitgebreider de keuzemogelijkheden bij het schrijven van brieven naar zijn dochter. Alleen bij de laatste twee hoofdstukken zijn je keuzes echt van belang en leiden deze je naar een van de zeven eindes.
Kurt en Harry worden vakkundig van stemmen voorzien door Sebastian Koch en Elijah Wood, waarbij vooral die eerste echt topwerk aflevert. Nou krijgt hij daar ook de meeste gelegenheid toe, want Kurts verhaal is een stuk indrukwekkender dan dat van Harry. Waar Kurt op een moedeloze zoektocht is naar zijn vermiste zoon en hierdoor de meest afschuwelijke taferelen onder ogen komt en zelfs uit pure wanhoop niet afschrikt voor grafschennis, gaat Harry voornamelijk mee met Major Barret om indruk te maken op een vrouw en danst hij rare dansjes terwijl hij op zoek is naar zijn duif. Een beetje luchtigheid kan geen kwaad bij zo’n zwaar onderwerp, maar het ligt er soms wel erg dik bovenop. De spaarzame momenten waarop je de kat van Kurt bestuurt, zorgen echter wel voor een goede afwisseling tussen serieus en luchtigheid.
Dat Kurt en Harry elkaar op een gegeven tegenkomen zal geen verrassing zijn. Hierbij speelt de taalbarrière een rol. Kurt als Duitser spreekt namelijk ook alleen maar Duits en hij en Harry kunnen elkaar niet verstaan. Dit wordt duidelijk door de kleur van de ondertiteling, rood betekent dat ze elkaar niet verstaan, wit dat er een woord of zin wel wordt begrepen. Enigszins vreemd is wel dat Kurt zijn voice-over in prima Engels spreekt, terwijl hij dit in het verhaal niet kan. Bovendien zijn beide heren niet heel taalvaardig, want zelfs de simpelste woorden die gemakkelijk op te pikken zijn – zoals dat ‘Sohn’ Duits is voor het Engelse ‘son’ – blijven onverstaanbaar voor de ander.
Het verhaal, waar ik verder niet te diep op inga wegens mogelijke spoilers, streeft naar realisme, maar is ook niet vies van de meer filosofische of symbolische uitstapjes. De game voelt hierdoor soms een beetje arthouse aan, wat ik als een compliment beschouw. In dergelijke scenes zie je droombeelden of vlieg je als de duif van Harry over het landschap. Uiteindelijk wint de boodschap het ook van het realisme, wat ik op zich helemaal niet erg vind. Het verhaal is niet over-the-top, maar uiterst menselijk met een lang beklijvende impact. Het einde van mijn speelsessie was op zich gelukkig, al werd duidelijk dat oorlog uiteindelijk maar weinig winnaars kent.
11-11: Memories Retold weet zware kost toegankelijk te maken. Het is een sterk verhaalgedreven game, waarin de speler op de bijrijdersstoel zit – en soms zelfs op de achterbank. Hierdoor gaat het gamen wat meer naar de achtergrond en is er plaats om het verhaal een goede impact mee te geven. De impressionistische grafische stijl weet de juiste sfeer neer te zetten, al had van mij voor de echte emotie een fijnere kwast gebruikt mogen worden. Als game laat 11-11: Memories Retold wellicht wat te wensen over, maar als oorlogsbeleving en eerbetoon aan alle slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog doet die uitstekend dienst. Opdat wij niet vergeten.
Gespeeld op Xbox One, ook verkrijgbaar voor PlayStation 4 en pc.
Wil je 11-11 Memories Retold winnen? En heb je een PlayStation 4 of Xbox One? Klik dan snel op deze prijsvraag!
