Call Of Cthulhu

Het is 1924. Je speelt met Edward Pierce. Je bent een privédetective met een drankprobleem, en je baas belt je op dat je al een hele lange tijd geen opdrachten hebt aangenomen. Dan komt er ineens een man met een schilderij naar je toe. Eentje dat je niet boven je bed hangt, zo eng is hij. De man vertelt dat zijn dochter wordt vermist op een eiland en aangezien je deze zaak moet pakken, doe je het maar. En zo begint een mysterieus verhaal waarbij een cult die sushi aanbiedt centraal staat.

 

Call Of Cthulhu is een first-person avonturenspel dat gebaseerd is op het werk van H.P. Lovecraft. De Franse developer Cyanide heeft dit proberen te vertalen naar het digitale tijdperk en is daar redelijk in geslaagd. In de twaalf uur die je ronddwaalt op het eiland Darkwater ga je liefde en haat meemaken, spannende momenten, maar ook veel frustratie. 

Eenmaal aangekomen op het eiland merk je al snel dat er daar veel gaande is. Het eiland waar vroeger veel gevist werd op walvissen ziet er uitgestorven uit. De vissers in de buurt vertellen verhalen; een cult die op het eiland alles bepaalt, maar niet alles is wat het lijkt. Ze zijn redelijk afstandelijk, een beetje dom en je mag ze alles vragen wat je hartje begeert. Call Of Cthulhu is een game die vooral om het verhaal draait. Dat betekend veel praten. Daarna moet je op zoek naar clues en andere aanwijzingen, die andere dialoog opties geeft. 

 

Tijdens het onderzoeken kun je punten verdienen. Met deze punten kun je Edward upgraden. Zo kun je ineens makkelijker clues zien, word je intelligenter, je word sterker etc. Deze punten heb je nodig bij het oplossen van puzzels. Soms kun je het met je verstand oplossen, soms kun je met bruut geweld iets oplossen. Erg uitdagend is het allemaal niet. Je kunt Call of Cthulhu ook niet echt een RPG noemen; als je alle skills (Eloquence, Strength, Psychology, Investigation, Occultism en Medicine) gemiddeld houdt, dan kom je de hele game met twee vingers in je neus door. De echte veranderingen zitten hem in de keuzes die je maakt tijdens het spelen.

 

Bij vlagen had de game beter een point-and-click spel kunnen zijn dan een first-person game. Helemaal als je denkt dat er bijna niet gevochten wordt. Het meest frusterend zijn de stukken waarbij je ongezien door een level moet sluipen. Dat werkt amper in first-person, en is al helemaal lastig als je tegenstanders betere ogen heeft dan een havik. Maar met een beetje trial-and-error kom je ver, tot het bruteforcen van een draaislot aan toe. De game is verdeeld in hoofdstukken en je kunt meestal niet verder totdat je de puzzel hebt opgelost. Het is gewoon jammer dat sommige puzzels gewoon geweldig zijn, en andere gewoon ronduit frusterend.

 

Hetzelfde geldt voor de graphics. Deze zijn op de meeste momenten mooi, maar laten de bal vaker vallen dan een jongleur zonder handen. De animaties zijn verschrikkelijk, vooral als ze door blijven praten zonder stemgeluid. Het is lastig om gespannen te blijven als je continu moet lachen om de animaties. De achtergronden zijn dan wel een stuk mooier en goed geanimeerd. En dan heb ik het nog niet gehad over de laadtijden. Het duurt soms minuten op een PlayStation 4 Pro om een hoofdstuk in te laden. En vergeet trouwens niet dat je, nadat je de game hebt uitgespeeld, niet terug kan naar vorige hoofdstukken. Je zult dan weer de gehele game opnieuw moeten spelen als je een andere keuze wilt maken. Dat doen andere games tegenwoordig beter.

 

Call of Cthulhu is een game die je speelt om het verhaal en niet om de rest. De game heeft zijn hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Het sfeertje is prima, als je erin kan blijven. Het is alleen dat de gameplay, puzzels en de animaties zo tergend frustrerend zijn, dat het de hele game onderuit haalt. Als je dan eenmaal het einde hebt gehaald, kan de game weer mooi terug in de kast om vervolgens nooit meer aangeraakt te worden. Je zou er bijna zelf van aan de drank raken …