George Ezra doet alles op zijn gemak in uitverkochte AFAS Live

Wie kent het nummer 'Budapest' niet? In 2014 werd de Brit George Ezra er in één klap beroemd mee en sindsdien is het succes eigenlijk nooit meer gestopt. Al eerder dit jaar werd Paradiso aangedaan en nu is het tijd voor een stapje hoger. De AFAS Live uitverkopen doet niet iedereen op zijn dooie gemak, maar Ezra wel. Zo ging hij overigens ook door de setlist heen. 

De binnenkomst is er een als een bescheiden rockster; toch even dat moment pakken waar iedereen op zit te wachten, maar wel direct beginnen met spelen. De aankondigingen volgen later. "We waren vanavond van plan wat oude liedjes en ook wel heel wat nieuwe liedjes te gaan spelen." De zaal is het er unaniem mee eens. Maar, wacht even.. Dit klinkt niet als iets nieuws. Dat komt omdat het woord voor woord dezelfde aankondiging is als die in Paradiso een half jaar eerder. En dat gaat niet de eerste keer zijn deze avond. 

Er wordt afgetrapt met een van de betere nummers van de tweede plaat Staying at Tamara's, namelijk 'Don't Matter Now'. Het publiek is warm en hongerig naar meer. Dat krijgen ze pas na een aantal keer tussen de nummers geluisterd te hebben naar een verhaal van Ezra. Zo wordt er over het liedje 'Barcelona' een herinnering opgehaald over de Spaanse stad die tegelijkertijd weer gekoppeld wordt aan het nieuwere 'Pretty Shining People'. De afwisseling tussen materiaal van de eerste en de tweede plaat is op sommige momenten erg sterk, maar valt tegelijkertijd soms ook verkeerd bij een publiek wat vooral lijkt te wachten op de hits. Als 'Paradise' wordt ingezet na het iets onbekendere 'Song 6' is er dan een uitbarsting van lawaai. Ezra heeft hier zichtbaar plezier in en die lach werkt opvallend aanstekelijk. 

Het hoogtepunt van de avond is er zonder twijfel te vinden in twee nummers. 'Blame It On Me' werkt verschrikkelijk goed, zowel op plaat als in livevorm. Het zet lekker dik aan voordat er toch weer even een verhaal moet worden verteld over dat ene nummer. Hoe Ezra een treinticket kocht om een maand door Europa te reizen. Elke twee dagen weer in een nieuwe stad, tot hij aankwam in Zweden. Hier trof hij een aantal meiden die aan hem gekoppeld waren door een vriend. Met veel blijdschap halen ze hem op van het station, maar de blijdschap is niet aan Ezra zelf te danken. "Eén woord: Eurovisie Songfestival". Wat er daarna gebeurde heeft Ezra het liever niet in detail over, maar het had te maken met een fles rum die hij kocht van een vreemdeling in een park en het kijken van Eurovisie in een beschonken toestand. Het zorgde ervoor dat hij nooit die ene stad bereikte waardoor hij zo bekend is geworden, namelijk Boedapest.

In de toegift zit nog een heel sterk staaltje showmanship en wel door dé hit van het moment te spelen. 'Shotgun' is zo'n nummer wat nog net niet grijs wordt gedraaid op de radio, maar ook live verschrikkelijk aanstekelijk werkt. Nog een laatste keer de handen in de lucht, je beste danspassen laten zien of gewoon lekker meeblèren? Dit nummer laat het allemaal toe. Er kan teruggekeken worden op een avond waarbij het tempo vaak door Ezra zelf uit het concert wordt gehaald door de verhalen die hij wil vertellen. Dat die verhalen misschien wat bekend klinken, ligt waarschijnlijk aan het feit dat hij ze graag elke reeks concerten graag deelt met het publiek. Valt hem dat kwalijk te nemen? Eigenlijk niet, want het plezier straalt er nog steeds van af. Zo is het toch weer terugkijken op een aangename avond met George Ezra. 

Dit keer misgegrepen? Op 13 mei 2019 doet George Ezra ons land nog een keer aan en wel in Ahoy Rotterdam ditmaal. Kaarten zijn hier te bestellen.