Fist of the North Star: Lost Paradise
Omae wa mo, shindeiru. Deze gevleugelde woorden van Kenshiro zijn vaak te horen in Fist of the North Star: Lost Paradise. Er gaan namelijk heel veel doden vallen, en dat allemaal door Kenshiro die ze met de geheime technieken van Hokuto Shinken aanvalt. De grote vraag is: geldt omae wa mou shindeiru voor de game zelf of is het nog een langer leven beschoren?
Zoals in de anime speelt het verhaal zich af in een postapocalytische wereld. Een kernoorlog heeft de aarde goed naar de klote geholpen en de oceanen zijn opgedroogd. Kenshiro, onze held met zijn martial arts Hokuto Shinken, is ondanks zijn vechtkunsten verslagen door Shin. Deze schurk ontvoert zijn verloofde Yuria. Kenshiro laat het er niet bij zitten en traint om Shin te verslaan. Eindelijk is de grote dag daar en in een gevecht verslaan we als speler Shin. Wel rot: Yuria is verdwenen en nu begint de zoektocht pas echt. Er zijn geruchten die melden dat Yuria in de stad Eden is gezien. Kenshiro gaat op pad, maar merkt al snel dat er veel meer aan de hand is rondom het beruchte Eden.
Voor mensen die Fist of the North Star niet kennen lijkt het verhaal heel erg op Mad Max. De wagen die je gaat besturen en upgraden, het desolate gebied met allerlei herinneringen aan andere tijden en de vele clans die proberen te overleven zijn ook hier te vinden. Maar dan wel met een vet anime-sausje: de ene spierbundel is nog groter dan de ander. Ik heb letterlijk tegen een gespierde reus moeten vechten, waarbij ik nog op een ladder moest klimmen op hem de genadeklap te geven. Dat is allemaal zoals het hoort in Fist of the North Star en daar zijn de makers ook trouw aan gebleven.
Die makers zijn bekend van de Yakuza-reeks. En als je Yakuza zegt, dan zeg je bizarre minigames. Dus ook in Fist of the North Star: Lost Paradise is er naast de verhaallijn van alles te doen. Het begint al met een cocktail-minigame waarin je als een malle met je controller moet schudden, maar wel zo als het aangegeven is op het scherm. Na een uitje buiten een stad werd de volgende minigame voorgesteld: clans die op motors komen aanrijden moet jij zo ver mogelijk wegslaan met een enorme ijzeren balk. Die minigame is onverbiddelijk en de timing is echt bizar strak te noemen. Het is te vergelijken met de Yakuza baseball-minigame, die ook al achterlijk lastig is. Dus hoe grappig het ook klinkt, na de eerste paar pogingen werd het voor mij een scheldpartij. Ik moet de lastigste graad nog uitspelen, met motorrijders die schijnbewegingen maken, harder of zachter rijden en natuurlijk nog springen met hun motor ook. Om gek van te worden. Gelukkig zijn de andere minigames niet zo extreem lastig. Een casino, racebaan, een colosseum, en zelfs oude retroconsoles met wat Sega-games erop: we hebben het wel eens gezien in een andere vorm in Yakuza. Er zijn wel veel minder minigames te vinden dan in die franchise.
Wat nog een groot verschil is: de grafische engine. Nu we verwend worden met de Dragon Engine van Yakuza 6 en nu ook in alle Yakuza Kiwami-remakes verwacht je deze kwaliteit in al hun games. Helaas, de baas van de studio heeft al aangegeven waarom Fist of the North Star: Lost Paradise nog op een oude engine loopt. Het team bestaat uit veel nieuwe medewerkers die de nieuwe engine nog moeten leren. Ik zou zeggen: ze moesten ook de oude engine leren, maar zo zien de Japanners dat niet. Dus de graphics vallen wel tegen ten opzichte van de nieuwste Yakuza-games. De makers hebben wel gezorgd dat we allerlei effecten zien die we ook in de anime gezien hebben zoals de ontploffende hoofden ("nani!?") enzovoort, maar vooral de omgeving lijdt onder de oude engine.
De actie van Fist of the North Star: Lost Paradise is waar de game uitblinkt, maar ook saai wordt. Dat klinkt tegenstrijdig maar dat is het niet. De makers hebben gekeken naar de gevechten van Yakuza. Kenshiro komt steeds groepjes clan-leden tegen en dan start er een gevecht. Kenshiro is natuurlijk bizar sterk, en dat voelt aan de ene kant heerlijk. Je ramt er op los, je ziet een teken verschijnen boven het hoofd van een tegenstander en je kunt los met een van de vele technieken. En die zijn over de top. Dus een los gevecht ziet er dynamisch en gruwelijk uit met allerlei brute klappen en ontploffende hoofden. Dan heb je nog een supermeter die, eenmaal gevuld, je nog meer kracht geeft. Het blijft trouw aan de anime, waarin over-the-top ook een dingetje is.
Het probleem zit 'm in de special moves, die niets anders dan quick time events zijn. Dus de Hundred Fist Rush betekent zo ongeveer dertig keer zo snel mogelijk op het vierkantje rammen, om daarna met perfecte timing nog een driehoek te moeten doen. Je vijanden zijn gegarandeerd heel wat levensmeter kwijt, zo niet dood. Dat is een keer leuk, twee keer gaat ook nog wel, maar na tig gevechten ben je die quicktime events wel beu. In Yakuza zijn er ook quicktime events, maar daar wordt er ook gekeken naar omgeving. In Fist of the North Star: Lost Paradise niet en hier ben je haast verplicht die special moves te doen, anders verlies je geheid tegen zo'n overmacht.
De kracht die Kenshiro heeft voelt aan de ene kant heerlijk, maar aan de andere kant wordt het dus snel saai. Een ander systeem dat niet gehoeven had is het Talisman-systeem. Deze voorwerpen kun je verzamelen, elke talisman geeft je een extra bonus die je kunt gebruiken in een gevecht. Eenmaal gebruikt moet je, ik verzin het niet, dertig minuten wachten voordat je het weer kunt inzetten. WTF? Ik ken het principe van cooldowns, maar dit is wel erg extreem. Door de snel repetitieve gevechten is Fist of the North Star: Lost Paradise eigenlijk goed te doen in korte sessies. Ik heb geprobeerd wat langere zittingen te doen, maar het wordt dan echt heel erg snel saai. En gamen behoort leuk te zijn, dus hier slaan de makers de plank, of ijzeren balk, wel mis.
Fist of the North Star: Lost Paradise is gelukkig wel beter dan de laatste paar pogingen om de anime in een game te stoppen. Fist of the North Star: Ken's Rage van Koei Tecmo mocht van mij een 4.5 ontvangen, maar deze game verdient zeker beter. De makers blijven het materiaal trouw, maar ze hebben zich te veel laten leiden door hun grote franchise, Yakuza. De gevechten daar zijn altijd erg vet en niet saai te noemen. Door de lange quicktime events van Fist of the North Star: Lost Paradise worden special moves zeker na een langere tijd spelen een straf om ze uit te voeren. De AI is dan nog van de 'één voor één'-aanvallen, ook altijd jammer. De minigames zijn op zich leuk, maar niet zo talrijk. Mijn 'favoriete' minigame van Yakuza, honkbal, is hier ook aanwezig en is net zo extreem lastig als in die serie. Fist of the North Star: Lost Paradise is Yakuza meets Mad Max. Zeker tof in korte sessies, maar wel erg repetitief op de langere termijn. Het spel is uit op PlayStation 4.
