Wolfenstein II: The New Colossus (Nintendo Switch)

Zo’n acht maanden na de release voor Playstation 4, Xbox One en pc, is Wolfenstein II: The New Colossus op de Switch verkrijgbaar. ‘Het is gewoon lekker ouderwets nazi's afslachten, zoals we al 30 jaar doen,’ schreef mijn collega Puddington toentertijd in zijn review van de pc-versie. Hij gaf de game een dikke 9. Aangezien de Switch precies dezelfde game heeft ontvangen, richt ik me in deze review meer op hoe succesvol Wolfenstein II: The New Colossus is geport naar Nintendo’s hybride console, die toch beduidend minder krachtig is dan de concurrentie.

Wolfenstein switch screenshot

Wolfenstein II: The New Colossus (vanaf nu simpelweg Wolfenstein) is in ieder geval in goede handen bij ontwikkelstudio Panic Button. Zij hebben eerder al veel lof ontvangen voor hun port van DOOM (2016). Ook ik ben op de Switch al meerdere keren naar de hel en terug geweest, dus ik wist wat ik kon verwachten van een dergelijke port. De grafische pracht wordt (flink) teruggeschroefd om de game soepel te laten draaien.

Die verwachting is grotendeels uitgekomen, maar toch sta ik versteld van wat Panic Button uit de Switch weet te persen. Waar DOOM zeker bij de release toch een onscherpe waas over het landschap of je wapen heen legde, is deze bij Wolfenstein minder nadrukkelijk aanwezig. Verwacht echter geen haarscherpe HD-beelden zoals op pc, PlayStation 4 en Xbox One. Dat er namelijk de nodige grafische consessies gedaan zijn, wordt duidelijk zodra beroeps-badass Blazkowicz vrij in het begin – zonder al te veel te spoilen – zijn volledige bewegingsvrijheid weer terugkrijgt. Zodra je normaal kunt bewegen neemt de snelheid in de gameplay toe en merk je dat de draw distance erg kort is, textures plots scherp of juist vaag worden, dynamische belichting ontbreekt en dat die onscherpe waas af en toe de kop opsteekt. De cutscene voor dit moment is zoals hier beneden te zien is overigens zo onscherp dat het haast storend wordt. Dat terwijl bij de meeste cutscenes de resolutie juist omhoog wordt geschroefd met opvallend mooie beelden tot gevolg – en in een enkel geval haperingen en framedrops. 

Wolfenstein switch screenshot

Zeker wanneer je bij grotere gebieden aanbelandt en er veel nazi’s zijn om af te knallen, krijgt de schermresolutie een knauw en is het soms moeilijk onderscheid maken tussen vijand en omgeving. Dit maakt stealth soms een lastige benadering. Een sneaky zoektocht naar een commandant eindigde bij mij meerdere malen in een massaal vuurgevecht, omdat ik een nazi over het hoofd had gezien. Het maakt overigens niet veel uit of je handheld of op de televisie speelt. Sommige stukken die handheld wat wazig zijn, zijn dit ‘docked’ niet, of juist andersom. Mijn voorkeur is uitgegaan naar handheld, omdat het kleinere scherm toch wat vergevingsgezinder is naar de graphics. Wolfenstein vind ik in ieder geval prima op de televisie te spelen, in tegenstelling tot DOOM waarbij de graphics dan wel erg blurry worden.

Uiteindelijk is de Switch gewoon minder krachtig dan zijn concurrentie en heeft Panic Button de keuze moeten maken tussen mooie beelden en soepele gameplay. Natuurlijk zijn graphics belangrijk, maar ik denk dat er weinig gamers zijn die daar soepele gameplay voor op willen geven. De gameplay loopt als een trein, de framerate is nagenoeg stabiel en de laadtijden vliegen veelal voorbij. Dat er dan af en toe een waas over het beeld gelegd wordt terwijl ik vloeiend tientallen nazi’s neermaai, vind ik persoonlijk niet zo erg. Het spelplezier wordt daar niet minder van.

Wolfenstein switch screenshot

Een grote meerwaarde van de Switch-versie is de HD Rumble van de JoyCons. Het herladen van je wapens, schieten, beschoten worden, het voelen van explosies: waar ik een trillende controller bij veel games vaak irritant vind, zorgt deze bij Wolfenstein voor dat beetje extra inleving. Nazi's schieten was nog nooit zo bruut en bevredigend. HD Rumble geeft het proberen weg te sluipen voor een patrouillerende Zitadelle een extra laag spanning.

Met de motion controls heb ik dan weer een stuk minder. Ik weet dat veel gamers er blij van worden, maar voor mij voelt het allemaal wat onlogisch. Ik ben fan van de motion controls van de Wii in games als Metroid Prime 3: Corruption: beweeg je vizier naar de zijkant van het beeld en je personage draait mee, houd de controller weer neutraal en het beeld komt tot stilstand. Bij Wolfenstein blijft het beeld bewegen, met als gevolg dat je hand zich in een vreemde positie vouwt tenzij je met de rechter stick constant blijft corrigeren voor je polsbewegingen. In handheld heb ik de motion controls uit staan, docked heel spaarzaam ingesteld om bij te kunnen sturen bij het maken van headshots.

Wolfenstein switch screenshot

Of je de Switch-versie een aanschaf waard vindt, hangt er vooral van af hoe graag je de game in de tuin, onderweg of op vakantie wilt spelen. Want dat je nu handheld nazi’s kunt afknallen is het grote voordeel van de Switch-versie. Speel je enkel docked en heb je nog een ander platform tot je beschikking, dan ligt de Switch minder voor de hand. Helemaal als je ziet dat Wolfenstein II: The New Colossus al meerdere keren flink afgeprijsd is geweest voor de andere platformen, terwijl je voor de Switch-versie zestig euro neertelt. Tuurlijk, de game is goedkoper te vinden als je op internet zoekt, maar een instapprijs van veertig euro had ik schappelijker gevonden. Of kom gelijk met een bundel inclusief Wolfenstein: The New Order. Want hoewel er een korte samenvatting gegeven wordt van de gebeurtenissen voorafgaand aan The New Colossus, worden Switch-eigenaren toch middenin het verhaal gedropt. ‘Wyatt of Fergus?’ Eh, wie?

Wolfenstein switch screenshot

Panic Button heeft wederom een knap staaltje portwerk afgeleverd met Wolfenstein II: The New Colossus. Om een dergelijke game draaiend te krijgen op de Switch moeten er nou eenmaal consessies gedaan worden en dan is de keuze voor soepele gameplay boven graphics de juiste. De game stelt grafisch overigens allerminst teleur. Zeker als je vooral handheld speelt mis je de HD-resolutie niet, maar ook docked op de televisie kan Wolfenstein goed meekomen. Daarnaast wordt HD Rumble effectief toegepast wat zorgt voor een extra laag in de speelervaring. Uiteindelijk is het nog steeds die ijzersterke shooter waarin je met een glimlach op je gezicht zoveel mogelijk nazigespuis afknalt, maar nu met de mogelijkheid dit te doen waar en wanneer je maar wilt. Na DOOM bewijst ook Wolfenstein II: The New Colossus dat games van dit kaliber zich prima thuis voelen op de Switch.

Pluspunten
Minpunten
  • Vloeiende gameplay
  • HD Rumble voegt extra laag toe
  • Het is nog steeds die ijzersterke shooter, maar nu ook handheld
  • Graphics (flink) teruggeschroefd waardoor vijand soms moeilijk van omgeving te onderscheiden is
  • Sporadische haperingen en framedrops in een paar cutscenes
  • Voor de volle prijs te koop
Gespeeld op Nintendo Switch. Ook beschikbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc.