Deadpool 2

Toen de eerste promotiebeelden voor Deadpool 2 opdoken werd weer op een grandioze manier duidelijk hoe de machine die Reynolds zelf bestuurt werkt. De hype rondom het tweede deel is dan ook tot zo'n hoogtepunt gekomen dat een succes haast niet uit zal kunnen blijven. De film zelf stelt helaas teleur wanneer er gekeken wordt naar de impact die het verhaal gaat hebben. Er is dus uiteindelijk ook een gevaar om te veel te willen doen. Aangezien het overgrote deel aan verrassingen en twists leuk is om zelf te ontdekken is in deze review zoveel mogelijk geprobeerd om deze spoilervrij te houden. Dringend advies is dus wel dat als die geheimen niet gespoiled moeten worden, een bezoekje te maken aan de bioscoop.

Deadpool is terug en is boos. Wanneer verlies de overhand neemt in Wade's leven en hij zich moet wenden tot Colussus en de X-Men wordt pijnlijk duidelijk hoe hij dat vooral niet is. Ondertussen ontstapt een mutant genaamd Russell uit een tehuis voor speciale mensen en duikt de tijdreiziger Cable op met maar één doel: Russell uitschakelen voordat het te laat is. Er zit niets anders op: tijd voor de X-Force om in actie te komen. Klein probleempje; die moet alleen nog wel even gevormd worden. Dat het vormen van zo'n supergroep niet over rozen gaat, wordt Deadpool ook duidelijk op een hilarische manier zoals dat alleen maar kan gebeuren als deze huurling in het spel is.

Een struikelblok voor de film is het tempo. Gedurende de tweede akte wordt duidelijk dat het publiek hier te maken heeft met een andere regisseur dan degene die het vlotte, pijlsnelle tempo aanhield in het eerste deel. Vechtscènes zijn groter en gecompliceerder, maar tegelijkertijd ook veel minder boeiend om naar te kijken. Het mooie aan Deadpool is dan wel dat hij dat zelf dondersgoed door heeft ("Okay, dan volgt nu een enorm CGI-gevecht..."), maar dit soort trucs werken niet de hele film door. Dit is vooral af te lezen aan het personage van Cable, die werd aangekondigd als de grote slechterik. Josh Brolin gaf zelf toe dat hij het leuker vond om dit personage te spelen in vergelijking met de andere grote Marvel-bad guy die hij mag portretteren, namelijk Thanos. Dat is duidelijk te zien; Brolin's spel is zoals altijd vlekkeloos, maar moet het doen met een wankelend achtergrondverhaal en een motivatie die soms alle kanten opgaat. Dit zorgt er ook weer dat het allemaal zo verschrikkelijk langzaam op gang komt.

Toen in 2016 de eerste film in de bioscopen kwam, maakten mensen voor het eerst kennis op een unieke manier kennis met de grofgebekte huurling en zijn absolute directheid, overigens ook naar het publiek toe. Het is erg fijn dat deze manier van vertelling nog wel is doorgezet, al is het in zeer afgezwakte vorm. Het tweede deel moet het vooral heel erg hebben van een combinatie van grappen die op een inventieve manier inspelen op hoe de Marvel-machine zich in de afgelopen jaren heeft ontwikkeld, en betrekt daar tegelijkertijd nog een sociale noot bij. De persoonlijke noot naar Reynolds toe wordt door het schrijversteam, waar hij zelf deel van uitmaakte, zeker niet vergeten. Het is juist dat punt wat de film nog steeds zo vermakelijk maakt, want voor de actiescènes is daar geen reden toe dit keer. Daarbij is de aanzet naar een volgende reeks aan films onvermijdelijk; er wordt nog net niet na de credits geplaatst "The X-Force will be back".

Deadpool 2 is absoluut niet perfect en dat is vooral doordat het een opvolger is van iets (toentertijd) totaal nieuw. Nog steeds is de garantie dat de ballen uit de broek gelachen kunnen worden als het publiek enigszins up-to-date is wat betreft superheldentrivia. Enige kennis van Ryan Reynolds acteercarrière helpt ook al voor een groot deel overigens. De film weet zich ervan te weerhouden om het label parodie op de hals te halen, maar komt daar wel akelig dichtbij. Reynolds en zijn team lijkt het allemaal geen moer te schelen. Ze hebben een interessant vervolgverhaal neergezet dat een problematisch middenstuk heeft dat uiteindelijk wordt gered door het geheel van grappen en originele manieren van verhaalvertelling. Dit zorgt ervoor dat het een must-see is voor de fans van de eerste, en een mooie manier voor ander publiek is om eens even goed te lachen om de hypocrisie die de superheldenwereld soms met zich mee brengt.