CD: Manic Street Preachers - Resistance Is Futile

Manic Street Preachers is een van de constante factoren uit de hedendaagse popmuziek. De band bestaat al ruim dertig jaar en heeft al die tijd eigenlijk nooit een slecht album afgeleverd. Hun dertiende werk heet Resistance Is Futile en is op voorhand al verplichte kost.

De constantheid van de band heeft grotendeels te maken met het feit dat ze weinig tot geen concessies doen. Ze blijven zeer trouw aan hun eigen geluid en hun typische songwriting. De band had zelf in interviews vooraf aangekondigd dat dit nieuwe album een echt old school album zou worden. Ze wilden de perfecte mix maken tussen het fameuze Everything Must Go (1996) en hun debuut Generation Terrorists (1992). Dat is zeker gelukt. Zo hebben de eerste drie songs een net zo hoog meezinggehalte als ‘Design For Life’. Dat meezingen kan worden gedaan met zeer diepzinnige, levensbeschouwende teksten, zoals we die van MSP gewend zijn. Zo luidt het refrein van de frivole opener ‘People Give In’ als volgt: ‘There is no theory of everything. No immaculate conception, no crime to forgive. Torn between the then and now. Never really knowing the why and how.’

Vervolgens, heeft ‘International Blue’ qua melodie wel iets weg van ‘Australia’ en ‘Distant Colours’ iets van de titeltrack ('Everything Must Go'). ‘Vivian’ is daarna een goed voorbeeld van hoe de band met gemak melancholie in de coupletten afwisselt met een zoet popdeuntje in het refrein. Dan komt dus ook de piano om de hoek kijken, waarvoor natuurlijk Nick Nasmyth die sinds jaar en dag met de band toert, heeft getekend.

De wat meer steady rock van het debuut is terug te horen op nummers als ‘Liverpool Revisited’ en ‘Sequels Of Forgotten Wars’. Wanneer je een nummer zou moeten aanwijzen dat de meeste balans houdt tussen beide eerdergenoemde albums dan is dat zeer zeker ‘Broken Algorithms’. Zeer toepasselijk gezien de titel, heeft drummer Sean Moore voor dit nummer een passende melodie op de sequencer geprogrammeerd. Als je van een leuk uitstapje mag spreken, dan is het ‘Dylan & Caitlin'. Bradfield haalde voor dit nummer zijn inspiratie uit ‘Don’t Go Breaking My Heart’ van Elton John en Kiki Dee. Daar heeft het wel iets van weg, hetzij dat de versie van MSP meer blues en folk elementen bevat. De Kiki Dee van Bradfield is overigens zijn landgenote en multi-instrumentaliste Catharine Anne Davies, beter bekend als The Anchoress.

Op Resistance Is Futile hebben de Manic Street Preachers zichzelf opnieuw uitgevonden door met een duidelijk retro-album op de proppen te komen. Daar is helemaal niets mis mee, want dit is de band op zijn best. Het is pakkende pop rock waar veel beginnende bandjes nog een puntje aan kunnen zuigen.