Yakuza 6: The Song of Life

Yakuza 6: The Song of Life is een belangrijk deel in de serie. Het is namelijk het laatste hoofdstuk van hoofdpersonage Kazuma Kiryu. Dit is niet het beste deel, maar het is absoluut een waardig afscheid van deze inmiddels legendarische held.

Yakuza 6 speelt zich af onmiddellijk na de gebeurtenissen van Yakuza 5. Kiryu gaat voor drie jaar de gevangenis in zijn adoptiedochter Haruka moet leren leven met de gevolgen van haar keuze om de idol-industrie te verlaten. Als Kiryu aan het begin van de game vrijkomt en thuiskomt in Okinawa blijkt Haruka hun woonplaats in het geheim al lang geleden te hebben verlaten. Niet veel later blijkt Haruka zelfs recent bij een ongeluk te zijn betrokken dat haar in een coma heeft geplaatst. Bovenop dit alles heeft ze ook nog een kind gekregen, Haruto, en is de vader spoorloos.

Kiryu is uiteraard erg van streek en besluit om uit te zoeken wat Haruka in de jaren dat hij in de bak zat heeft uitgespookt. Hij neemt Haruto mee en gaat op onderzoek uit. Een van zijn hoofddoelen daarbij is om de vader van Haruto te vinden. Dit alles vormt een goede opzet en het verhaal is zeker in het begin spannend. Al snel lijkt het alleen alsof Kiryu zich te veel met bijzaken bezighoudt. Hij raakt betrokken bij allerlei gevechten en andere activiteiten die hem op dit moment niet zouden moeten uitmaken.

Waarom is hij na Yakuza 5 vrijwillig naar de gevangenis gegaan (zogenaamd om zijn naam volledig te zuiveren) om nu vervolgens weer stennis te schoppen? De game doet alsof de prioriteiten van Kiryu het welzijn van Haruka en de andere weeskinderen zijn, maar in de praktijk pakt het nooit zo uit. Deze tegenstrijdigheid zou prima zijn als het een hoofdthema binnen de game was, maar dat is niet zo. Zeker halverwege de game begin je al bijna te vergeten dat Haruka in het ziekenhuis ligt. Gelukkig pakt de game tegen het einde weer de draad op en krijgen we een mooi einde.

Yakuza 6 is het einde van Kiryu's verhaal, maar voor de serie betekent het ook een nieuw begin wat betreft features en technologie. Wat meteen aan deze game opvalt is dat de serie hiermee eindelijk is gemoderniseerd. Dit alles is te danken aan de gloednieuwe ‘Dragon Engine’, waarmee de serie voor het eerst oogt alsof het op de PS4 thuishoort.

_

Voor oudgedienden zoals ik is deze modernisering een enorme frisse wind. Geen laadtijden! Auto-save! De stokoude menu’s en interface zijn volledig vernieuwd waardoor dat nu eindelijk strak oogt. Kamurocho is uiteraard nog nooit zo mooi weergegeven en het feit dat je nu ook winkels in kunt zonder dat er laadtijden ontstaan maakt de stad net wat lekkerder om te verkennen.

De nieuwe engine zorgt verder voor net wat andere physics en animaties. De objecten die je soms tijdens een gevecht pakt (fietsen, bloempotten, bierflesjes, etc) zijn meer gevoelig voor zwaartekracht. Kiryu zelf voelt ook anders, zijn animaties zijn net wat anders en een stuk meer vloeiend. Het level- en skill-systeem zijn ook aangepakt. De game voelt nog meer als een RPG aan en je mag nu meer dan voorheen bepalen wat voor skills je vrijspeelt. De nieuwe systemen sluiten naadloos aan bij de nieuwe look en werken een stuk beter.

De grootste verbetering in dit deel is het feit dat zijmissies nu voor het eerst voorzien worden van voice-acting. Voorheen werd alleen het hoofdverhaal voorzien van stemmen en de rest moest door de speler gelezen worden. Deze verandering tilt toch wel de zijmissies naar een hoger niveau. Door de voice-acting voelen ze minder als filler (bijzaak) en veel meer als een essentieel onderdeel van de game.

De zijmissies in Yakuza-games zijn sowieso over het algemeen fantastisch. Het hoofdverhaal moet meestal vrij serieus zijn, maar bij zijmissies zijn er geen restricties en dat leidt steevast tot leuke absurditeit. Yakuza 0 werd een beetje beroemd door een kip. Bij Yakuza 6 gaat Ono Michio-lun, de streekmascotte een dorpje aan zee genaamd Onomichi, vrijwel zeker furore maken.

Na tig keer dezelfde minigames, een belangrijk onderdeel in elke Yakuza-game, te hebben gespeeld was ik ze behoorlijk beu. Yakuza 6 is eindelijk klaar met recyclen en doet ook de minigames op de schop. Een paar oudgedienden zoals darts en honkbal keren terug, maar de mechanieken ervan zijn herzien. Verder zijn er ook een aantal nieuwe toegevoegd zoals een ‘clan wars’-modus dat een soort strategiegame moet voorstellen.

Al deze vernieuwingen zijn geweldig, maar er staat wel een prijs tegenover. Vergeleken met Yakuza 5 en Yakuza 0 is er toch wel minder content. Je hebt minder steden om te verkennen, er zijn minder minigames (en de nieuwe minigames missen wat diepgang) en Kiryu heeft een stuk minder ‘heat’-acties (supermoves) en geen verschillende vechtstijlen. De game voelt door dit alles iets minder compleet dan voorgaande delen. Toch is dit te vergeven, want de serie is met dit deel een nieuwe basis aan het bouwen die deze zomer al wordt uitgebreid door Yakuza Kiwami 2 en in de toekomst door Shin Yakuza.

Conclusie:
Yakuza 6: The Song of Life is een game waar begin en einde samenkomen. De game is tegelijk het einde van Kiryu's verhaal en zijn strijd om zich uit de yakuza-wereld te onttrekken en ook het begin van een nieuwe basis voor de serie wat betreft technologie en gameplaysystemen. Voor fans zoals ik een onmisbaar deel.