TT Isle of Man - Ride on the Edge

TT Isle of Man – Ride on the Edge begint zo goed. Het openingsfilmpje na de eerste keer opstarten geeft een uitstekende weergave van de legendarische status van het gevaarlijkste race-evenement op Aarde. De coureurs die het dodelijke Snaefell Mountain Course weten te temmen worden geëerd als helden en je kan eigenlijk niet wachten om zelf een poging te wagen. En dan begint het generieke muziekje van het hoofdmenu te spelen, dat voornamelijk pure middelmatigheid uitstraalt. Helaas is het hoofdmenu meer representatief voor de game dan het epische openingsfilmpje.

Anders dan de titel doet vermoeden, heeft TT Isle of Man – Ride on the Edge wel wat meer te bieden dan slechts de Isle of Man TT. Naast het 60 kilometer lange circuit op de Isle of Man heeft de game negen fictieve tracks te bieden, hoewel die negen tracks bij elkaar nog niet de lengte hebben van één rondje op de Mountain Course. Die negen tracks zijn natuurlijk wel nodig voor de afwisseling, maar erg interessant zijn ze niet. Het zijn wel allemaal stratencircuits, en hoewel die natuurlijk hobbelig horen te zijn, lijkt dat als een excuus te worden gebruikt voor simpelweg slecht design. In één van de fictieve tracks zit een niet-intentionele gigantische hobbel vlak voor de finishlijn, alsof de makers er op het laatste moment achter kwamen dat de hoogte van de track niet goed uitkomt, en dat dan maar oplossen in de laatste paar meters. Het is slordig, frustrerend en getuigt van weinig gevoel voor detail.

In de Career-mode zal je ook flink op de tanden moeten bijten, want je bent toch al enkele uren bezig voordat je überhaupt maar één rondje op de Mountain Course mag rijden. De hele carrière is gevuld met evenementen op deze fictieve circuits en tegen de tijd dat je je eens gekwalificeerd hebt voor de TT, heb je er al enkele kalenderjaren opzitten. Op zich geen probleem, je kan natuurlijk niet verwachten direct op het hoogste niveau mee te kunnen doen, maar de manier waarop de carrière is opgebouwd doet je toch even achter de oren krabben.

Allereerst de evenementen, die vooral zijn opgebouwd in kampioenschappen uit meerdere races. Niets nieuws onder de zon, zou je zeggen. Echter, ieder kampioenschap is opgebouwd in steeds dezelfde evenementen. Waar je normaal gesproken steeds andere circuits bezoekt, dachten de makers van TT Isle of Man dat het leuk zou zijn om soms tot vier keer achter elkaar hetzelfde evenement te moeten doen. Je zit soms letterlijk meer dan een uur op dezelfde motor op dezelfde track in je eentje rondjes te rijden. En als je daarmee klaar bent is het volgende evenement weer eentonigheid ten top.

Overigens, hoe moeilijk kan het zijn om punten bij elkaar op te tellen? Naar mijn calculaties, als je na twee races gelijk staat in punten en je wint de laatste beslissende race, zou je ook het kampioenschap moeten winnen. Niet in TT Isle of Man, waar op een of andere manier de coureur die je net verslagen hebt als kampioen wordt uitgeroepen waardoor het afgelopen uur van saaiheid voor niets is geweest. Ook de financiële kant klopt van geen kanten, want hoewel de maandelijkse balans netjes laat zien hoeveel je hebt moeten betalen voor reparaties, blijft dat aantal altijd op 0 staan, ongeacht hoe vaak je met 250 km/u tegen een huis aan bent gereden. Nogmaals, gevoel voor detail is afwezig.

De hele carrière-mode is eigenlijk af te raden, iets wat uitermate vreemd is voor een racegame. Progressie is traag, keuzes zijn nauwelijks aanwezig en constant dezelfde evenementen achter elkaar doen is niet leuk. Het helpt ook niet dat veel van deze evenementen slechts time trials zijn. Akkoord, de Isle of Man TT is voornamelijk een grote time trial, maar de game had het wel iets spectaculairder mogen maken. Massastarts zijn aanwezig, maar vaak rij je met maar vijf tegenstanders die waarschijnlijk niet gewaagd zijn aan jouw snelheid. En nee, TT Isle of Man geeft je niet de optie om de moeilijkheidsgraad van je tegenstanders te wijzigen. Vreemd.

Het rijden zelf in TT Isle of Man – Ride on the Edge is zowel een sterkte als een zwakte. De handling van de motorfietsen is echt niet iets om over naar huis te schrijven. Met een bizarre snelheid door smalle straten racen kan natuurlijk niet makkelijk zijn, maar aan de manier waarop je in de game pardoes van je motor geworpen wordt, is vaak geen touw vast te knopen. Er is niet zozeer een leercurve aanwezig, want je kan bepaalde bochten meerdere keren op dezelfde manier nemen, met andere consequenties als gevolg. De game komt vaak neer op trial-and-error, maar dan zonder leermomenten. Wat je overhoudt is, wederom, vooral frustratie. Wat ook niet helpt is dat je motor af en toe vast komt te zitten na een respawn, niet leuk als je net in een goed rondje op de Mountain Course bezig was, dat meer dan een kwartier duurt.

Wat is er dan wel goed aan het rondrijden? Het gevoel voor snelheid is werkelijk subliem. Op de momenten dat de game goed werkt, kan het echt een indrukwekkende ervaring zijn. Met 300 km/u door smalle dorpswegen, lange uitgestrekte weilanden en met laaghangende mist tussen de bomen door te scheuren, het levert een unieke ervaring op. TT Isle of Man geeft ons ook de beste digitale weergave van Snaefell Mountain Course die we waarschijnlijk ooit hebben gehad, wat het alleen maar meer teleurstellend maakt dat het complete pakket simpelweg niet goed is.

Het had meer kunnen zijn, zo vaak gebeurt het niet dat we een fatsoenlijke game krijgen op basis van de Isle of Man TT. Maar helaas kan de game niet net zo memorabel zijn als het daadwerkelijke evenement.