Blu-ray: The Emoji Movie
Het werd door sommige critici betiteld tot "de slechtste film aller tijden". Bij dit soort uitroepen moet altijd wel goed nagedacht worden of het niet gaat om een tijdsgeest of dat het publiek echt een gedrocht van een film te zien gaat krijgen. Wat blijft, bij The Emoji Movie is het geen van beiden. De film is gewoon in en in jammer en staat bol van de gemiste kansen en commercie om van te kotsen *insert kots-emoji*.
Gene is een emoji die er graag bij wil horen. En in de geheime wereld achter de smartphones hebben alle emoji maar één taak: een enkele emotie uitbeelden. Dat kan Gene alleen niet. Hij heeft zoveel gezichtsuitdrukkingen dat hij er nooit echt bij past. Vastbesloten om net zo te worden als de andere emoji gaat hij samen met Hi-5 (de hand-emoji) en codekraker Rebel op avontuur (app-venture...) om naar de code te zoeken die Gene kan helpen om net zoals iedereen te worden.
Met zi'n verhaal kan er op de klompen al aangevoeld worden waar het naartoe gaat. Ondanks dat het advies is om deze vooral niet in je eentje te kijken, maar een keer te kijken op een melige zaterdagavond met flink wat versnaperingen en genoeg pauzes. Het grootste probleem van The Emoji Movie is dat het verschrikkelijk gedateerd is. Er wordt gewerkt en grappen gemaakt met technologie die al uit de tijd is. Dat is nog steeds het grote nadeel van animatiefilms maken; het duurt zo vreselijk lang voordat er een eindproduct in de bioscopen kan gaan draaien. Ook zijn voornamelijk de pijlen gericht op de kinderen wat betreft het verhaal. Er is niet echt een diepere onderlaag waardoor het voor volwassenen ook interessant wordt om deze film te bekijken. Zo doet Pixar dat wel eigenlijk altijd en ook Dreamworks blijft hier niet in achter. Sony Pictures moet daar alleen nog even achter komen, al kwamen ze met Hotel Transylvania al een heel eind. Wat nu overblijft is een zielig hoopje stront, en dan hebben we het nog geen eens gehad over het feit dat Patrick Stewart heeft getekend om de stem van een drol te verzorgen. Ja, dat las u goed.
De regie is in handen van Tony Leondis, die al eerder verantwoordelijk was voor wat car-crashes van animatiefilms. Zo stond hij aan het roer van Lilo & Stitch 2: Stitch Has A Glitch. Een film die niet wist te tippen aan zijn voorganger. Wel was hij deel van het animatieteam achter Prince of Egypt, dat zelfs nog een Oscar in de wacht wist te slepen. Het zou dus niet alleen maar kommer en kwel moeten zijn op dat vlak. Plak daar het normaliter leuke stemwerk van TJ Miller aan vast en een gemiddelde animatiefilm zou niet zo slecht hoeven zijn. Er zit echter een addertje onder het gras. Het script is voor een groot deel geschreven door Eric Siegel. Dat is een acteur en producent voor verschillende comedyseries, die vrijwel nog nooit de pen had opgepakt voor een grote bioscoopfilm. Wat dus volgt is een ongeïnspireerde wanvertoning op het gebied van het script. De indoctrinatie die er plaatsvindt in de film is beschamend en laat soms zelfs de verleiding erg groot worden om, als deze film met kinderen gekeken wordt, hem heel snel weer uit te zetten.
Ook de extra's, als er al de behoefte is om die te kijken, bieden niet de genoegdoening die er misschien nog gewenst zou zijn. In plaats daarvan is het advies dus deze film met een grote groep kinderen te kijken en ondertussen zelf wat anders te gaan doen óf kijk hem als een hap, slik, weg-titel zoals die er af en toe ook moeten zijn.
