Danganronpa V3: Killing Harmony

Danganronpa V3 is alweer het derde deel in de bizarre Japanse visual novel-serie. Dit is een serie waarin getalenteerde tieners gedwongen worden in een spel waarin ze elkaar moeten uitmoorden. De opzet blijft leuk, maar inmiddels is de serie voorspelbaar geworden.

Zodra de game begint wordt het hoofdpersonage samen met 15 andere studenten wakker op een verder verlaten school. Alle leerlingen lijden aan geheugenverlies, waardoor ze weinig meer weten over de buitenwereld. Ze hebben ook alleen een ‘ultieme’ vaardigheid of talent. Dit keer heb je bijvoorbeeld de ultieme tennisser, de ultieme cosplayer en de ultieme astronaut. Al snel blijkt dat ze gevangen zitten op het schoolterrein, het hele gebied is omsingeld door een gigantische muur. Monokuma, de bekende kwaadaardige robotbeer, legt uit dat ze onmogelijk kunnen ontsnappen. De enige manier om weer naar de buitenwereld te gaan is door een moord te plegen.

Dit is de bekende Battle Royale-achtige Danganronpa-opzet. Simpelweg iemand uit de weg ruimen is niet goed genoeg, niemand mag er achter komen dat je het hebt gedaan. Na elke moord volgt er een rechtszaak waarin de leerlingen proberen te achterhalen wie de dader is. Als de moordenaar ermee wegkomt, mag hij of zij namelijk niet alleen de school verlaten, de rest van de leerlingen wordt geëxecuteerd. Andersom gaat de moordenaar eraan als de overige scholieren op de juiste schuldige stemmen.

Dit is in principe dezelfde 'Killing Game' die we in Danganronpa 1 en 2 hebben gezien. Het concept zelf is nog altijd spannend en leuk, tieners die elkaar op creatieve manier doden blijft goede entertainment. Toch voelt het inmiddels allemaal niet zo origineel meer, omdat dit de derde keer is zijn we aan deze gekkigheid gewend.

Een ander groter probleem is dat de game ook vrij voorspelbaar is. V3 zou eigenlijk meer risico's moeten nemen en met meer twists moeten komen om te blijven verrassen, maar het volgt juist vrij trouw wat de andere delen al hebben gedaan. De game maakt hierin telkens teleurstellende keuzes. Elke keer als het dreigt af te wijken kiest het toch voor iets veiligs.

De game stelt ook op andere manieren teleur. Personages vergeten bijvoorbeeld plotseling belangrijke feiten of letten niet op bij wat overduidelijk een hele gevaarlijke situatie kan zijn. Een heel onbetrouwbaar personage steelt bijvoorbeeld een extreem belangrijk item en de rest doet er helemaal niets aan. Vervolgens zijn ze verbaasd dat er iets ergs gebeurt. Dit soort irritante situaties waren ook deels aanwezig in de eerdere delen, maar zoals gezegd weegt het dit keer zwaarder omdat het een sequel is.

Verder mist het ook een beetje mysterie. In het eerste deel had je allerlei vragen over de buitenwereld. In deel twee was er een bom op het eiland en waren er vragen rondom Monokuma. Dit keer zijn er natuurlijk ook weer een paar vragen die beantwoord moeten worden, maar het is allemaal minder aangrijpend. Het overkoepelende mysterie van Monokuma en de school begint pas helemaal tegen het einde een beetje op stoom te komen. Het spel wordt overigens gepromoot als vriendelijk voor nieuwkomers, maar ik zou niet aanraden om met dit deel te beginnen. Met het oog op spoilers kan ik hier niets meer over zeggen.

Is er dan helemaal niets goed aan deze sequel? Natuurlijk wel, voor fans zoals ik blijft het toch wel verplichte kost. De personages zijn zoals altijd erg leuk. Ze lijken in eerste instantie typische anime-stereotypen, maar schrijver Kazutaka Kodaka weet ze altijd diepgang te geven. Het feit dat ze de volgende dader of slachtoffer kunnen zijn voegt nog altijd iets extra's toe. Vooral Kokichi Oma valt op, de ultieme 'supreme leader' blijft lange tijd een raadsel en het is prachtig om te zien hoe hij de andere leerlingen steeds manipuleert. 

Het echte hoogtepunt blijft natuurlijk de krankzinnige Monokuma. Zelfs na een paar games blijft hij een van leukste antagonisten die ik ooit in een game heb gezien. Dit keer wordt hij ondersteund door de Monokubs, kleinere gekleurde robotberen die zogenaamd zijn kinderen zijn. De beren zorgen samen voor hilarische comedy sketches die een mooi contrast vormen voor de wanhopige situatie die de game verder presenteert.

Ondertussen zijn de rechstzaken beter gemaakt dankzij de toevoeging van een paar nieuwe mechanieken. Net als voorheen gaan de personages in debat en doen ze allerlei uitspraken die groots in beeld verschijnen. Het is aan jou om de zwakke, verdachte of tegenstrijdige uitspraken aan de hand van je aanwijzingen te vernietigen door 'truth bullets' op ze af te vuren. Nieuw is de mogelijkheid om te liegen. Je kunt je 'truth bullets' in 'lie bullets' veranderen en zo de rechtszaak, zonder dat je echt concreet bewijs hebt, een bepaalde richting opsturen.

Verder zijn er nu 'Panic Debates'. Hier praten drie verschillende personages over elkaar heen waardoor het moeilijker wordt om op de juiste uitspraak te schieten. Bij 'Debate Scrums' worden de leerlingen in twee teams gesplitst en vervolgens moet je het andere team overtuigen met je argumenten. Al met al voelen de rechstzaken iets intenser en dynamischer, ik ben blij dat de serie op dit punt niet stil is blijven staan.

De originele games kwamen oorspronkelijk uit voor de PSP. Dit deel is ontwikkeld voor nieuwere platformen en dat is goed te merken. Alles is uiteraard een stuk scherper, maar je hebt nu ook meer bewegingsvrijheid. Je kunt vrij door de school en buiten lopen in plaats van dat je locaties uit een kaart selecteert zoals in de oude games. De unieke en kenmerkende stijl van de serie is verder hetzelfde gebleven, maar dat is meer dan prima.

Conclusie:
Danganronpa V3: Killing Harmony voelt als een gemiste kans. Deze sequel neemt weinig risico's en daardoor begint de serie voorspelbaar te worden. Het blijkt dat zelfs een bizarre serie zoals Danganronpa 'gewoon' kan worden. Het is gelukkig wel nog steeds, vooral dankzij Monokuma en een aantal bijzondere personages, een goede visual novel die consistent leuk en grappig is. Het is mooi geweest.