Yooka-Laylee

Yooka-Laylee is de spirituele opvolger van N64-klassieker Banjo-Kazooie. Playtonic vroeg op mei 2015 op Kickstarter of men trek had in een ouderwetse 3D-platformer en de respons was meer dan twee miljoen Britse ponden. Het resultaat is inderdaad een game die aan oude tijden doet denken, maar hoe verhoudt het zich?

Als Yooka-Laylee niet was ontwikkeld door voormalige Rare-medewerkers zou je gerust van plagiaat kunnen spreken. Er wordt veel meer geleend dan slechts wat design-elementen. De muziek, de personages, de humor, pagies in plaats van jiggies, de quiz-vragen, de manier waarop personages praten ... het is in heel veel aspecten echt gewoon Banjo-Kazooie. Dit is natuurlijk allemaal intentioneel, maar de vraag is dan of Playtonic niet is doorgeslagen in de zoektocht naar nostalgie.

 
Het antwoord is nee, want Yooka-Laylee weet gelukkig toch een eigen identiteit te creëren. Ik kom daar zo op terug, maar eerst moet ik nog vertellen waar de game over gaat. De pagina's van een magisch boek raken verspreid over allerlei werelden en het is aan Yooka (rustig groen reptiel) en Laylee (brutale paarse vleermuis) om ze te vinden. Daarbij krijgen ze concurrentie van Capital B, een bij die de president is van een kwaadaardig bedrijf dat het boek wil gebruiken om de wereld te veroveren. Het is gewoon een typische opzet om je naar verschillende locaties te sturen om collectibles te verzamelen.

Wat Yooka-Laylee anders maakt is hoe gekscherend de game zelf is over die opzet. De vierde wand wordt constant verbroken als personages allerlei grapjes maken over oude 3D platformers en ook andere games en genres. Banjo-Kazooie deed dit ook al een beetje, maar ik vind de humor in Yooka-Laylee veel scherper en bijna elke regel dialoog komt met een knipoog.

Yooka-Laylee geeft je verder een stuk meer vrijheid wat betreft het verkennen van de vijf werelden. Je kunt heel snel doorlopen naar een andere wereld en later terugkomen om oude werelden letterlijk uit te breiden door pagies te betalen. De bazen van werelden zitten ook niet steevast aan het einde van levels, je kunt ze zomaar onverwachts tegenkomen. De structuur is wat betreft een 3D platformer dus een stuk vrijer dan normaal.

Een ander punt dat is aangepakt zijn de collectibles. In de Banjo-games en Donkey Kong 64 liep het op gegeven moment echt uit de hand daarmee, met tig onlogische collectibles. In Yooka-Laylee kun je meer dan genoeg verzamelen, maar het is binnen de perken gehouden. De collectibles in deze game zijn slim geplaatst en een stuk meer behapbaar.

Het grote manco van Yooka-Laylee is dat het in zijn algemeen ongepolijst aanvoelt. De besturing van de personages laat af en toe een heel klein beetje te wensen over en de camera werkt soms wat onhandig. Verder zijn niet alle werelden zo te zien goed voorzien van budget. Neem de eerste wereld, een kleurrijke open speelveld met verticaliteit en oude tempels die je kunt verkennen. Het vormt een groot contrast met de derde wereld, een lelijk lineair grijs en grauw moeras dat totaal inspiratieloos is.

De mini-games zijn ook vrij inconsistent in kwaliteit. De 'klassieke 'minecart'-secties van Kartos hebben last van lag en de 'retro'-minigames die je kunt spelen bij een grappige dinosaurus-NPC zijn eerder goedkope flashgames. Door dit alles heb je vaak het gevoel dat Playtonic net even wat tijd of budget heeft gemist en dat de Unity-engine die ze gebruiken niet helemaal adequaat is.

Een ander aspect dat ook inconsistent is zijn de moves die Yooka en Laylee leren. De moves zelf zijn geen probleem. Playtonic is juist creatief geweest hiermee. Laylee kan bijvoorbeeld haar vleermuis echo gebruiken om vijanden te verlammen en om spullen te breken. Ze kan ook Yooka als een rollende bal gebruiken om sneller te gaan. Yooka kan als reptiel zijn lange tong gebruiken om spullen te eten die je soms vaardigheden geven. Als je een oranje bloem slikt kan hij bijvoorbeeld vuur spuwen.

Het probleem is meer dat je bij bepaalde puzzels te vaak niet weet welke vaardigheid je nodig hebt. Een ijsblok in de ijswereld kon bijvoorbeeld niet met vuur worden gesmolten of met een bom kapot worden geknald, het had een verbeterde echo van Laylee nodig om gebroken te worden. Een type raam dat je eerder met diezelfde echo kapot had gemaakt vereiste in een andere situatie dat je er tegenaan moest beuken met een speciale vaardigheid. De echo werkte dan niet. Het is daarmee dus wederom een beetje onduidelijk en inconsistent.

Gelukkig blijft één aspect wél consistent: Yooka-Laylee is gewoon leuk om te spelen. De pure vreugde die 3D-platformers ons in het verleden hebben verschaft blijft behouden. Het is heerlijk om obstakels te overwinnen, om werelden met verschillende thema's te verkennen en om simpelweg verstopte spullen te vinden en te verzamelen. Ik heb me geen moment echt met de game verveeld, iets dat gewoon een groot compliment is.

Conclusie:
Rondom Yooka-Layle heerst er veel discussie of design-elementen van een platformer uit de jaren 90 vandaag de dag nog steeds leuk zijn. Persoonlijk vind ik van wel. Verschillende werelden verkennen en collectibles verzamelen is nog altijd harstikke leuk om te doen. De game laat wat steekjes vallen en de kwaliteit van bepaalde delen is inconsistent, maar onder andere de scherpe humor maakt veel goed. Yooka-Laylee is hiermee misschien niet de gedroomde terugkeer van ouderwetse 3D-platformers, maar het is wel een verdomd leuke game.

Pluspunten
Minpunten
  • Scherpe humor
  • Creatieve vaardigheden
  • Collectibles zijn goed verzorgd
  • Werelden inconsistent in kwaliteit
  • Controls en camera niet helemaal perfect
  • Over het algemeen ietwat ongepolijst
Gespeeld op PS4. Ook beschikbaar voor Xbox One en pc. Later dit jaar ook voor Switch.