CD: Aaron Keylock - Cut Against The Grain
Elke generatie brengt weer haar nieuwe gitaarhelden voort. De huidige kent momenteel een talent genaamd Aaron Keylock. Deze 18-jarige gitaarvirtuoos heeft met Cut Against The Grain, onlangs, zijn debuut afgeleverd.
Keylock is een 18-jarige blues en rock gitarist afkomstig uit Oxford in Engeland. Ze kunnen daar dus kennelijk niet alleen goed roeien. Natuurlijk worden er weer tal van vergelijkingen gemaakt. Zo zou hij op zestiende leeftijd, toen hij ontdekt werd, al beter zijn geweest dan Rory Gallagher op die leeftijd. Tja, met dit soort retoriek kan ik altijd vrij weinig. Dat wil niet zeggen dat hij qua uiterlijk en spel niet is beïnvloed door de Ierse gitaarlegende, maar dat geldt dan net zo goed voor een Jimmy Page. In de bio staat dat liefhebbers van Lynyrd Skynyrd en The Black Crowes, maar ook van bijv. King of Leon deze cd wel zullen waarderen. Keylock zei zelf onlangs in een interview dat hij eigenlijk naar van alles luistert, van David Bowie tot Blackfoot.
Cut Against The Grain is best een opmerkelijk album met een lekkere tweedeling. Dat wil zeggen er zitten inderdaad diverse soorten blues en rock invloeden in die zeker jaren ’60 en ’70 aandoen, maar vooral het tweede gedeelte van het album is toch ook zeer eigentijds en zit meer in de richting van goede pop rock. Dat gedeelte zet zich in vanaf track 6. Deze titelsong is een frisse mix van rauwe blues, hardrock maar swingt de pan uit door de poppy melodie en zanglijn. Maar wat dacht je van ‘That’s me’? Dat is een heerlijke meezinger waar Nickleback jaloers op mag zijn. En dat kunnen ze dan ook zijn op ‘Try’, een subtiele semiballad die klinkt als een kruising tussen Oasis en de eerdergenoemde Crowes. Keylock laat tevens zijn kunsten uitgebreid horen. Het resultaat zijn glasheldere gitaarsolo, een waar genoot voor het oor.
‘Spin the bottle’ begint als een nummer van Billy Ray Cyrus, maar gelukkig zet Keylock ons op het verkeerde been, want hoewel er wat country in zit, mixt hij gaandeweg het nummer blues met soul en een vleug glamrock. Wederom een geslaagde song. Het ruige en aanstekelijke ‘Sun’s gonna change’ is van het pop rock kaliber dat weer aan Oasis doet denken. Ook de solo op dit nummer mag er wezen, en had wel twee keer zo lang gemogen, maar de prominent aanwezige, scheurende slide gitaar op dit nummer maakt alles goed. Het afsluitende ‘No matter what the cost’ is, hoewel bluesy, een tijdloze akoestische meezinger.
Voordat het tweede gedeelte van de cd inzet, kun je eerst genieten van nummers die aansluiten bij wat de bio beschrijft. Opener ‘All the right moves’ is inderdaad Gallagher-achtig bluesrock en de drie daaropvolgende nummers bevatten veel southern rock a la Skynyrd en Crowes. Track 5 is eigenlijk de enige echte blues kraker. Het is een slepend, melancholisch nummer, en komt weer meer in de buurt van Gary Moore.
Mocht je je afvragen, wat klinkt het geheel toch lekker strak, dan ligt het antwoord bij de rest van de muzikanten van Keylock’s band. Wat te denken van bassist Fabrizio Grossi, bekend geworden via Steve Vai, en die ook heeft gewerkt met onder andere Steve Lukather, maar ook met Ic-T en Cypress Hill. Hij tekende tevens voor de productie van dit album. Drummer Mike Hansen zit in de huidige line-up van het legendarische Hurricane, en deed ook sessiewerk voor o.a. George Lynch en Tribe After Tribe. De heerlijke hammondorgel wordt bespeeld door Sam Lustig, een componist/producer, die zich vooral op het vlak van filmmuziek en experimentele jazz begeeft.
Met Cut Against The Grain heb je bijna vijftig minuten topvermaak in huis. Keylock is inderdaad een aanwinst voor het blues en rock circuit, maar durft daarbij buiten de hokjes te kleuren. Hij schrijft gewoonweg aanstekelijke nummers. Uiteraard zal hij nog wel zijn oeuvre moeten uitbreiden, wil hij ook een eigen standbeeld krijgen, maar het begin is, in ieder geval, meer dan goed.
